Άναψε φωτιές. Διχάζει και εκτός συνόρων ο κινηματογράφος του Γ. Οικονομίδη. Η κριτική μας για το « Μικρό Ψάρι»
Με αποχωρήσεις, αποδοκιμασίες αλλά και χειροκροτήματα, υποδέχθηκε στο Βερολίνο ο δημοσιογραφικός κόσμος την πρώτη προβολή του Μικρού Ψαριού ή όπως το λένε διεθνώς ” Stratos”.
Ο ελληνοκύπριος σκηνοθέτης γνωστός τοις πάσι για το « Σπιρτόκουτο» για τη « Ψυχή στο Στόμα» και για τον « Μαχαιροβγάλτη» δοκιμάζεται για πρώτη φορά μακριά από την Ελλάδα και δημιουργεί τα ίδια συναισθήματα και στο εξωτερικό. Ένας Αμερικάνος παραγωγός μας έλεγε προ ημερών ότι είναι μία από τις καλύτερες ταινίες που έχει δει τα τελευταία χρόνια, και μια Πολωνή φίλη δημοσιογράφος θα την έριχνε στο πυρ το εξώτερο.
Ο Γιάννης Οικονομίδης όπως μας έχει συνηθίσει, θα φτιάξει για μία ακόμα φορά τους γνώριμους αρχετυπικούς του χαρακτήρες που κινούνται στα άκρα και στο περιθώριο. Είναι άτομα που οι σκοτεινές τους διαδρομές δεν συναντούν τον δρόμο της ηθικής και η εμπιστοσύνη ανταμείβεται πάντα με προδοσία.Η λεκτική βία εξακολουθεί να είναι πανταχού παρούσα, με όλες τις επαναλήψεις της και τις υπερβολές της, όπως αποτυπώνεται σε όλα τα έργα του σκηνοθέτη.
Αν παραδεχτούμε ότι ο Οικονομίδης στάθηκε πηγή έμπνευσης νέων Ελλήνων σκηνοθετών( Γεωργόπουλος, Σερβετάς), τώρα με το « Μικρό Ψάρι» ο Οικονομίδης αποκαλύπτει και από πού ο ίδιος μπορεί να εμπνέεται. Ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκε τον αγαπημένο του συνεργάτη Βαγγέλη Μουρίκη, του κατ’ επάγγελμα εκτελεστή συμβολαίων θανάτου αλλά και οι ηθικές αναλαμπές του, ταυτίζονται με αυτές του Δανού σκηνοθέτη Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν( Drive, Pusher) χωρίς βέβαια εδώ να υπάρχουν φανταστικές αναφορές αλλά απόλυτα ρεαλιστικές.
Η ταινία ανοίγει με τον Στράτο ( Βαγγέλη Μουρίκη) να βρίσκεται σε μια αλάνα πίσω από παρατημένα τρόλεϊ και να διαπράττει φόνο. Είναι ένας υπάλληλος φούρνου που πλάθει κουλουράκια αλλά ταυτόχρονα και κατά παραγγελία φονιάς που αμείβεται αδρά για τις υπηρεσίες του.
Μαθαίνουμε ότι ο Στράτος έκανε φυλακή και κάποιος ονόματι Λεωνίδας που βρίσκεται ακόμα στη στενή του έσωσε τη ζωή. Ο Λεωνίδας ζητά από τον Στράτο να καλύψει ένα μεγάλο μέρος της χρηματικής εγγύησης για να αποφυλακιστεί. Ο κεντρικός ήρωας κρατάει αποστάσεις από τον «σωτήρα» του, και δεν δείχνει πρόθυμος να βοηθήσει. Η γυναίκα του Λεωνίδα( την οποία ερμηνεύει η Πόπη Τσαπανίδου) κι ένας κοινός τους φίλος (Γιάννης Τσορτέκης), θα τον πείσουν να δώσει τελικά τα λεφτά. Αλλά ποτέ δεν θα φτάσουν στον Λεωνίδα.
Σε μια παράλληλη ιστορία που εξελίσσεται ένα πρόσωπο του υπόκοσμου, ο Πετρόπουλος (Γιώργος Γιαννόπουλος) που δρα κι ως τοκογλύφος, εκβιάζει τους γείτονες και φίλους του Στράτου(Βίκυ Παπαδοπούλου-Πετρος Ζερβός)με διάφορους τρόπους, αλλά φαίνεται ότι και αυτοί του οι φίλοι έχουν παραδώσει οποιοδήποτε ίχνος ανθρωπιάς και αξιοπρέπειας.
Ο σκηνοθέτης με την αντισυμβατικότητα που τον χαρακτηρίζει θα περίμενε κανείς από τον τίτλο και μόνο να συνέδεε συμβολικά το « Μικρό Ψάρι» με το « Μεγάλο» πάνω στη βάση της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας των ημερών. Αυτό περνάει ξώφαλτσα μέσα από 1-2 περιστατικά, το έργο ακολουθεί πλήρως ένα ρεαλιστικό-πεσιμιστικό μοτίβο για την σαπίλα των ανθρώπων και του κοινωνικού συνόλου χωρίς από κάπου να φαίνεται φως.
Καλοσχεδιασμένά όλα τα εξωτερικά του πλάνα, φοβερή η μουσική που επιλέχθηκε, ο Βαγγέλης Μουρίκης κινείται στο ίδιο επίπεδο ερμηνείας με όλες τις ταινίες που πρωταγωνιστεί, η έκπληξη όμως έρχεται από τους δευτερεύοντες ρόλους-γραφικές καρικατούρες- που κάποιοι εξ’ αυτών όπως του Γιάννης Τσορτέκη( φίλος Στράτου που τον εξαπατά) και του Πέτρου Ζερβού( επίσης φίλος Στράτου που βγάζει τη γυναίκα και το παιδί του στο κλαρί) πραγματικά να ξεχωρίζουν.
‘Ο Οικονομίδης γνωρίζει τις κατηγορίες που του προσάπτουν όλα αυτά τα χρόνια, επιμένει και λέει «αυτό τον κόσμο γνωρίζω με αυτόν θα καταπιάνομαι», του αναγνωρίζουμε αυτή του τη στάση, λέει όμως και κάτι άλλο. Ότι ο ελληνικός κινηματογράφος θα παραμείνει « βιοτέχνης» του παγκόσμιου σινεμά εάν εξακολουθήσει ο κόσμος να σνομπάρει τις ελληνικές ταινίες.
Παραμένει όμως ένα ερώτημα, εάν αυτός ο κινηματογράφος του Οικονομίδη που κάποιοι από μας ( όπως ο γραφών) αγαπάμε αληθινά, θα μπορέσει να συγκινήσει το ελληνικό ακροατήριο, ή εάν ο κόσμος θεωρήσει ότι κάθε φορά βλέπει μικρές παραλλαγές πάνω-κάτω πανομοιότυπων ιστοριών”.
RELATED ARTICLES
-
-
-
Προέναρξη 74ης Μπερλινάλε…με το δεξί!
15/02/2024, 02:10 -
Τα Παιδιά του Χειμώνα
23/01/2024, 23:56
Οι Τελευταίες Αναρτήσεις
-
28/02/2024, 23:31 Άκουσέ με
Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης « Στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να επικοινωνήσω
Διαβάστε Περισσότερα... -
21/02/2024, 18:08 Perfect Days
Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης « Ποιητή των δρόμων» τον αποκαλούσαν οι
Διαβάστε Περισσότερα... -
20/02/2024, 15:04 O ισραηλινός σκηνοθέτης Άμος Γκιτάι ζητάει modus vivendi στη Μέση Ανατολή. «Η Άντρεα Παίρνει Διαζύγιο» ξεχωρίζει στο Πανόραμα
Ανταπόκριση-κριτικές από το 74ο Φεστιβάλ Βερολίνου Ιάκωβος Γωγάκης Το κινηματογραφικό
Διαβάστε Περισσότερα... -
18/02/2024, 03:55 74 Μπερλινάλε: Στο προσκήνιο η τραγική ιστορία της Χίλντε Κόπι, η μεταφυσική Arcadia και η Παλαιστίνη
Ανταπόκριση και κριτικές από το 74ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου
Διαβάστε Περισσότερα... -
16/02/2024, 15:34 « Το Αγαπημένο μου Κέικ». Το ιρανικό σινεμά εξακολουθεί και στην Μπερλινάλε να συγκλονίζει
Κριτική από Φεστιβάλ Βερολίνου Ιάκωβος Γωγάκης Έξοχη αναπαράσταση των ανθρώπινων
Διαβάστε Περισσότερα... -
16/02/2024, 03:37 74ο Φεστιβάλ Βερολίνου: « All the Long Nights» & «Η Κουζίνα»
Κριτικές από το 74ο Φεστιβάλ Βερολίνου Ιάκωβος Γωγάκης Η ιαπωνική
Διαβάστε Περισσότερα...