Χαεουόν, Κανενός Η Κόρη
Δράμα, 90′, Νότια Κορέα 2013 Αγγλικός Τίτλος: Nobody’s Daughter,
του Χονγκ Σανγκ-Σου
Κριτική Ελένη Ανδρεάδου
Μια ιστορία απλή και καθημερινή για την ερωτική περιπέτεια μιας φοιτήτριας με τον καθηγητή της.
Το HaeWon, Nobody’s Daughter, μοιάζει περισσότερο με τηλεοπτική παρά με κινηματογραφική παραγωγή. Δανειζόμενη το μεγαλύτερο εκφραστικό της πλαίσιο από τη λογοτεχνία, επιδιώκει να περιγράψει με λέξεις περισσότερο και όχι με εικόνες όσα πραγματεύεται.
Το κινηματογραφικό στιλ του Χονγκ Σανγκ-Σου αυτοεγκλωβίζεται σε μια προφανή κινηματογράφηση, σχεδόν ερασιτεχνική και αμήχανη, επαναλαμβανόμενο έως του σημείου της προβλεψιμότητάς του. Το απόλυτα κατευθυνόμενο μοντάζ, τα στατικά πλάνα και οι μονίμως διερχόμενες φιγούρες των ηθοποιών του μετατρέπουν τη σκηνοθεσία του σε μαθητικό πρότζεκτ με πρόδηλο χαρακτήρα, και την ταινία του σε ακατέργαστη και ανώριμη δημιουργία που μένει στην προσπάθεια προς την ολοκλήρωση χωρίς τελικά να την πλησιάσει.
Μοιάζει να εξαντλεί τις δυνατότητες χρήσης του διαλόγου με περισσή αυθάδεια, και βυθίζει κυριολεκτικά την ιστορία σε μια ακατάσχετη φλυαρία που εμποδίζει την καθαρότητα των εικόνων και περιορίζει το εύρος των νοημάτων από το να αποκτήσουν υπόσταση και υλικότητα και να μεταφέρουν τις όποιες σεναριακές προοπτικές στο θεατή-αποδέκτη.
Τελικά ο Xoνγκ Σανγκ-Σου αφήνει ανεκμετάλλευτα τα περισσότερα εκφραστικά μέσα του κινηματογράφου και επενδύει κατεξοχήν στη διαλεκτική δεινότητα των ηρώων του, χωρίς τελικά να καταφέρει να παντρέψει εικόνα και λόγο δίνοντας έτσι την ευκαιρία στην ιστορία του για δυναμικότερη σκηνική δράση.
Μια ταινία όπου ο διάλογος δε συμβάλλει στη δραματουργία αλλά μετατρέπεται ο ίδιος σε πράξη που καταλαμβάνει σχεδόν αποκλειστικά το χώρο και το χρόνο εκτοπίζοντας οποιαδήποτε άλλη εκφραστική δυνατότητα, σε μια δημιουργία κενή, αβέβαιη και μετέωρη, ετερόκλιτη ως προς την αποδοτικότητα του κινηματογραφικού στιλ και τους εμφανώς έμπειρους πρωταγωνιστές του.