Florence: Φάλτσο Σοπράνο

Βιογραφική κομεντί, 110′, Μ. Βρετανία 2016

Πρωτότυπος Τίτλος: Florence Foster Jenkins

Του  Στίβεν Φρίαρς

Με τους  Μέριλ Στριπ, Χιου Γκραντ, Σάιμον Χέλμπεργκ, Ρεμπέκα Φέργκιουσον

Γράφει ο Ιάκωβος Γωγάκης

«Φάλτσο τραγούδι στο πατάρι….είμαστε τέσσερις φαντάροι κι αναμεσά μας είσαι εσύ».Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος μάλλον θα αγνοούσε την ύπαρξη της ονειροπαρμένης αμερικανίδας «σοπράνο» Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς, όταν έγραφε αυτούς τους στίχους το 1972.

Ανάμεσα στα οπερατικά φάλτσα τραγούδια της και τους ανυπόμονους  φαντάρους του Νεοϋορκέζικου Κάρνεγκι Χολ , βρίσκεται η  συγκεκριμένη πάμπλουτη  κυρία, που γεννήθηκε το 1868 και πέθανε το 1944,αγωνιζόμενη  με τη δύναμη του χρήματος και με τις διασυνδέσεις της, να αποκτήσει  την αίγλη των μυθικών σταρ  της εποχής Ελίζαμπεθ Σβάρτσκοπφ-Λότε Λέχραν. Όνειρα και αυταπάτες.

Πέρυσι ο Γάλλος σκηνοθέτης Ξαβιέ Τζιανολί, παρουσίασε το έργο « Μαργκερίτ», παραλλάσσοντας -μερικώς- τη βιογραφία της Τζένκινς, θυμίζοντάς μας σε νοηματικό επίπεδο το « Birdman» του Ιναρίτου. Φέτος οι συνεργαζόμενες βρετανικές  εταιρίες παραγωγής ( και με τη συμβολή του BBC) ,ανέθεσαν σε ένα δικό τους άνθρωπό,  στον Στίβεν Φρίαρς( Η Βασίλισσα, Ωραίο μου Πλυντήριο), τη συγκεκριμένη ιστορία, φωτίζοντας την προσωπικότητα της ηρωίδας, από διαφορετική « γωνία λήψης» σε σύγκριση με τη γαλλική βερσιόν, δίνοντας περιορισμένη έμφαση στο φιλοσοφικό κομμάτι( ίσως κακώς), και χαρίζοντας το ρόλο της  Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς στην Μέριλ Στριπ και του ατζέντη της,  συζύγου της αλλά και αποτυχημένου ηθοποιού των αρχών του 1900(του άπιστου κυρίου Μπέιφιλντ), στον αναγεννημένο Χιου Γκραντ.

Ασυναγώνιστο και διαχρονικό το φλεγματικό χιούμορ του Στίβεν Φρίαρς, το αφήνει απλόχερα να ρέει, προσθέτοντας σε κάποιες σκηνές το στοιχείο της θεατρικής φάρσας (  επί παραδείγματι οι γαστρονομικές προετοιμασίες ενός δείπνου με τόνους πατατοσαλάτας μέσα σε μια μπανιέρα) και όταν χρειάζεται ελαφρώς το βαραίνει, διαμέσου μιας πρόσκαιρης μελαγχολικής ατμόσφαιρας, όταν -στο κλείσιμο- η Τζένκινς με τρόμο αντιλαμβάνεται τις περιορισμένες καλλιτεχνικές της δυνατότητες. Γρήγορη και εναλλασσόμενη αφήγηση, τα σκηνικά και τα κουστούμια βρίσκονται μέσα στο πνεύμα της εποχής, η Μέριλ Στριπ χειρίζεται το ρόλο της, με μια μικρή δόση διακωμώδησής του, τον αντιμετώπισε  σαν σταρ, δηλαδή σαν Μέριλ και όχι σαν Φλόρενς.

Αντίθετα,  ο Χιου Γκραντ είναι «Γκραντ» και δεν κλέβει μόνο τις εντυπώσεις, αποδεικνύεται ο πραγματικός πρωταγωνιστής αυτής της ταινίας, ένα πρόσωπο διχασμένο, που παντρεύεται την Τζένκινς από συμφέρον, την απατά για χρόνια με το ίδιο πρόσωπο, αλλά οι ηθικοί του κανόνες δεν του επιτρέπουν να την αφήσει στη προδιαγεγραμμένη αυτοκαταστροφική της  πορεία. Μαγνήτισε τα βλέμματα ως χορευτής του  swing, θυμίζοντας μας τον αείμνηστο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, σε ένα αντίστοιχο πλάνο σεκάνς από το «The Master» του 2012.

” Florence: Φάλτσο Σοπράνο” από 16 Ιουνίου στους κινηματογράφους, σε διανομή Feelgood