Frantz

Mε τους Πιέρ Νινέι, Πάουλα Μπιρ, Ερνστ Στότζνερ, Μαρί Γκρούμπερ, Γιόχαν Φον Μπίλοφ, Άντον Φον Λούκε, Σιριέλ Κλερ

ΠΛΟΚΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ

Γράφει ο Ιάκωβος Γωγάκης

Το έργο τοποθετείται χρονικά μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και η κάμερα ακολουθεί μια γυναίκα που θρηνεί το θάνατο του αρραβωνιαστικού της, του Frantz. Η παρουσία ενός μυστηριώδους άντρα που επισκέπτεται τον τάφο του και αφήνει εκεί λουλούδια, δημιουργεί πολλές απορίες στην ηρωίδα, η οποία προσπαθεί να ξεδιαλύνει το μυστήριο.

Δεν είναι σαν το πονηρό θρίλερ η « Πισίνα», ούτε θυμάται την Αγκάθα Κρίστι στις μοναδικές « 8 γυναίκες», πόρρω απέχει και από το προκλητικό του έργο « Νέα και Όμορφη». Ο ξεχωριστός σε όλα Φρανσουά Οζόν, γυρίζει για πρώτη φορά εξ ολοκλήρου, σε μαύρο- άσπρο και κρατάει τον μυσταγωγικό ρομαντισμό από το παλαιότερο του έργο « Κάτω από την Άμμο», σε μια διάσταση του A’ Παγκοσμίου Πολέμου χωρίς εφέ και τεχνάσματα, στα μέτρα του.
Κοινωνική, ερωτική και βαθιά ανθρώπινη.
Αν ισχυριστούμε πως κάποια από το νοήματα του «Frantz» δεν τα έχουμε ξαναδεί, θα πούμε ψέματα. Είναι όμως η άτιμη η καλλιτεχνική του αύρα που αναδύεται μέσα από τα αιώνια διλήμματα των ανθρώπων, καταφέρνοντας να στρίψει την κατάλληλη στιγμή το τιμόνι και από μια ταινία για τα δεινά της βίας, να την μετατρέψει σε μια ταινία για τα ανέκφραστα, άβουλα και καταπιεσμένα συναισθήματα( βλέπε τον Αντριέν)΄, αλλά και τους εκδηλωτικούς, δυναμικούς χαρακτήρες( βλέπε την Άννα), που καταλήγουν να πονούν, πάνω στους αδιέξοδους δρόμους της αγάπης.
Τυχαίο σίγουρα δεν είναι, που ο Οζόν τοποθετεί ως τον αδύναμο κρίκο αυτής της αλυσίδας, έναν άντρα( ευαίσθητο αλλά άτολμο, καταπιεσμένο γενικώς) και στον αντίποδα, μια πιο θαρραλέα γυναίκα( που μόνο σε μια στιγμή φάνηκε να λυγίζει). Σίγουρα ο γάλλος σκηνοθέτης κάτι θέλει να επισημάνει για τα δύο φύλα, δηλαδή «τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται».

Προηγουμένως, έπαιξε ένα ελκυστικό και προβοκατόρικο παιχνίδι με το κοινό-όπως το πράττει πάντα -, με την ακατέργαστη σεξουαλικότητα, εάν δηλαδή οι δύο άντρες, ο νεκρός γερμανός στρατιώτης και ο μυστήριος γάλλος «φίλος του», ήταν εραστές.

Ταυτόχρονα, ολόκληρη η ταινία κατά κάποιο τρόπο αφιερώνεται στον Μπέργκμαν, από τη φωτογραφία, τις σιωπές, το ρυθμό, τις φιγούρες, αλλά και το όνομα της ηρωίδας «Άννα»( που θα μπορούσε να είναι και ο τίτλος της ταινίας), όπως στο «Πάθος της Άννα», όπως τότε, 40 και βάλε χρόνια πριν, η Λιβ Ούλμαν θρηνούσε στο έργο, όχι μία, αλλά δύο απώλειες.

Ο Πιέρ Νινέ είναι ο νέος σταρ του γαλλικού σινεμά, τρομερή φιγούρα ναι, το επιβεβαιώνουμε, αλλά σε αυτή την ταινία η πρωτοεμφανιζόμενη Πάολα Μπιρ, απλούστατα δεν ξεχνιέται. Έχει ένα μοναδικό ταμπεραμέντο και όταν κρύβει τα συναισθήματά της και όταν τα κραυγάζει. Νέα, ταλαντούχα και όμορφη, κέρδισε το βραβείο ερμηνείας στη Βενετία, δικαίως. Ο Οζόν είναι ο ιδανικότερος για να ξετρυπώνει γυναικεία ταλέντα.

“Frantz” από 20 Οκτωβρίου στους κινηματογράφους σε διανομή Feelgood