Γκάμπριελ

Δράμα, Θρίλερ, 88′, Η.Π.Α 2014

του Lou Howe

Γράφει η Μερόπη Κυριάκου-Κακόπιερος

Ο Lou Howe, με το μεγάλου μήκους σκηνοθετικό του ντεμπούτο, την ταινία Gabriel(2014), σκιαγραφεί το προφίλ ενός νεαρού, ψυχικά διαταραγμένου ατόμου, ο οποίος μάχεται για να υπάρξει ως φυσιολογικός άνθρωπος μέσα σε μια κοινωνικά αποδεχτή πραγματικότητα, την οποία ο ίδιος με ρομαντικό τρόπο καθόρισε εκ των προτέρων, ερχόμενος τις περισσότερες φορές  σε ρήξη με το ρεαλιστικό περιβάλλον μέσα στο οποίο υπάρχει.

 Ο Gabriel (Rory Culkin), ο οποίος μόλις έχει εξέλθει από το άσυλο, στο οποίο φιλοξενείτο, γνωρίζει-αλλά και το περιβάλλον του το υπενθυμίζει συχνά-, πως αυτή είναι η τελευταία του ευκαιρία να αποδείξει ότι είναι ικανός να αντεπεξέλθει χωρίς επιτήρηση, εφόσον φυσικά θα ζει με την οικογένειά του, λαμβάνοντας τα φάρμακά του και αναλαμβάνοντας ευθύνες όπως  κάθε ενήλικας.

Οι σκέψεις και οι στόχοι του Gabe ( όπως η οικογένεια του τον αποκαλεί), διαφέρουν σημαντικά από εκείνες των υπολοίπων γύρω του. Ο ίδιος το μόνο το οποίο αναζητά είναι η αγάπη , πράγμα το οποίο θεωρεί πως είναι το πρώτο συστατικό για να μπορέσει να είναι πραγματικά καλά. Η αγάπη όμως έχει πρόσωπο, το πρόσωπο της Alice(Emily Meade), μιας κοπέλας με την οποία μοιράστηκε ένα ειδύλλιο κατά την παιδική του ηλικία. Με την εμμονή στο να υπάρξει μαζί της και πάλι, ως σαν να είναι αυτή η μοναδική του θεραπεία και με την οικογένεια του να βρίσκεται αντίθετη στην κάθε του κίνηση ο Gabriel βρίσκεται σε έναν συνεχόμενο αγώνα να αποδείξει και να καταλήξει στα όσα  πραγματικά από τη ζωή αναζητά.  Αυτή ακριβώς η αποφασιστικότητα να εξυπηρετήσει τον σκοπό του ακολουθώντας όλα τα στοιχεία που θα τον οδηγήσουν κοντά στον έρωτα του , αποκαλύπτουν σε μας τη νοητικά διαταραγμένη κατάσταση στην οποία βρίσκεται.

Η ταινία ανοίγει με τον Gabriel να ταξιδεύει, αφήνοντας για την ώρα αδιευκρίνιστο τον προορισμό αλλά αποκαλύπτοντας στο κοινό, από το τηλεφώνημα το οποίο διενεργεί, πως ψεύδεται στο συνομιλητή του για το που πραγματικά βρίσκεται. Η σκηνή που αθώα και παιχνιδιάρικα μοιράζεται με ένα μικρό κορίτσι, μερικά δευτερόλεπτα, αφήνει το κοινό να ταυτιστεί με τον κεντρικό ήρωα του οποίου οι κινήσεις ολοένα και γίνονται πιο νευρικές και αφήνουν υπονοούμενα για το  χαρακτήρα του και τα όσα τον αφορούν. Όταν βρίσκεται εν τέλει στο περιβάλλον του πατρικού του σπιτιού, υπό το υπερ-προστατευτικό βλέμμα του μεγάλου αδερφού του Matt (David Call), και της κάπως πιο τραγικής μάνας Meredith (Deirdre O’Connell), η εικόνα ξεκαθαρίζει ως προς το που θα κινηθεί η ιστορία. Το γεγονός της προηγηθείσας off-screen  αυτοκτονίας του πατέρα η οποία υπονοείται από τα συμφραζόμενα προσθέτουν κομμάτια στο ιστορικό της οικογένειας συμπληρώνοντας έτσι το πάζλ του χαρακτήρα του κεντρικού ήρωα. Ο σκηνοθέτης εστιάζει για λίγο στα υπόλοιπα πρόσωπα τα οποία δεν παρουσιάζει ως συμπαραστάτες του Gabe αλλά ως αμυνόμενους, εξαιτίας της ψυχολογικής κούρασης την οποία βιώνουν, αλλά και του φόβου, προσεγγίζοντας τους κυρίως ως επιζώντες μιας παρόμοιας ιστορίας(αυτής του πατέρα)που είχε τραγική κατάληξη.

Το σασπένς εντείνεται καθώς η αναζήτηση του κεντρικού ήρωα προς το στόχο του συνεχίζεται, πράγμα το οποίο συμβαίνει σχεδόν μέχρι τέλους, ένα τέλος που δίδεται κάπως ξαφνικά για να τονίσει ακριβώς το πως ο σκηνοθέτης προσεγγίζει τους χαρακτήρες και τις καταστάσεις με δραματική και ψυχολογική ακεραιότητα. Η νατουραλιστική αυτή περιγραφή, η εξιδανικευμένη μελαγχολία, παρά τις μικρές εξάρσεις, καθιστά-κάποιες φορές-την ιστορία του μονότονη η οποία τελικά καταλήγει περισσότερο ως πορτρέτο, παρά ως μια πολυδιάστατη ιστορία. 

Οι ψυχρές αποχρώσεις του χειμώνα της Νέας Υόρκης και των περιχώρων όπου είναι γυρισμένη η ταινία, τα διερευνητικά close-ups  στα πρόσωπα, προσθέτουν στο τελικό αποτέλεσμα. Άρτια ερμηνευτικά, αυτή η πρώτη προσπάθεια του Howe, με εξέχουσα την παρουσία του Rory Culkin, να τον δικαιώνει για το ρόλο τον οποίο του έχει εμπιστευτεί. 

Συμμετοχή στα Φεστιβάλ Sundance  και Tribeca  2014