Happy End

Γράφει ο Ιάκωβος Γωγάκης

Είναι 75, είναι ακόμα σε δημιουργικό οίστρο και μέσα στις  κοινωνικές ζυμώσεις και τις τεχνολογικές εξελίξεις.

Ο Αυστριακός σκηνοθέτης Μίκαελ Χάνεκε, δεν πτοείται. Ούτε η εμπλοκή με το μεγαλεπήβολο «Flashmob», μπόρεσε να τον παροπλίσει.  Στην ένατη παρουσία του στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Καννών και πέντε χρόνια μετά τον Χρυσό Φοίνικα για το « Amour», δημιουργεί το ειρωνικό  « Happy End».

Θα μπορούσαμε να δώσουμε τον τίτλο ,  « Amour 2». Όπως είδαμε και όπως αντιληφθήκαμε επιχειρεί να εξιλεωθεί και να αποτινάξει τις κατηγορίες, για την πιο σοκαριστική σκηνή της προηγούμενής του ταινίας, με τον ηλικιωμένο άντρα να επιταχύνει το θάνατο της συζύγου του.

Η Εύα, ένα 12 χρόνο κορίτσι, από την οθόνη του κινητού της, καταγράφει στιγμές τρέλας. Κανείς δεν ακούει κανέναν. Μέλη της ίδιας οικογένειας, αρνούνται να επικοινωνήσουν, να μοιραστούν σκέψεις και συναισθήματα, ακόμα και πάνω στο οικογενειακό τραπέζι. Ο σοφός παππούς( τον οποίο ερμηνεύει ο Ζαν Λουί Τρεντινιάν),  πάσχει από Αλτσχάιμερ, αλλά ενίοτε τα έχει 400. Η κόρη του η Άννα( Ιζαμπέλ Ιπέρ), εργασιομανής , ασχολείται με την οικογενειακή επιχείρηση, ενώ ο γιος της συνειδητά ζει μακριά της, χωρίς να δίνει σημεία ζωής.   Ο αδερφός της και  πατέρας της Εύα, ο Τόμας(Ματιέ Κασσοβίτς), θα πιαστεί σχεδόν επ’ αυτοφώρω από την κόρη του, να στέλνει μηνύματα στο messenger, στην ερωμένη του. Ο παππούς και η εγγονή, από διαφορετικό φακό και χωρίς ο ένας να γνωρίζει τις σκέψεις του άλλου, δεν βρίσκουν κανένα νόημα στον κόσμο τούτο.

Ο Μίκαελ Χάνεκε κινείται σε οικεία μονοπάτια. Ενσωματώνει διάφορα στοιχεία από τις περισσότερες του ταινίες και   επιμένει σε μια καφκική θεώρηση των πραγμάτων,  βαθιά απαισιόδοξη, για την κοινωνία και ιδίως για  τις οικογενειακές σχέσεις…της μπουρζουαζίας. Διανθίζει τις σκηνές του με χιούμορ και διακωμωδεί ειρωνικά τις παρανοϊκές συμπεριφορές των πλούσιων ηρώων του, ενώ στον περιβάλλοντα χώρο, εξελίσσεται το πραγματικό δράμα-από αυτό που βιώνει η οικογένεια Λοράντ-, ο αγώνας επιβίωσης των κατατρεγμένων, δηλαδή των προσφύγων και των μεταναστών.  Χρησιμοποιεί το κλασικό του στιλ, των μεγάλων πλάνων, κυρίως κινηματογραφεί και εδώ σε εσωτερικούς χώρους,  δίνει έμφαση στις αργοκίνητες λεπτομέρειες της καθημερινότητας. Είναι εμφανής η απουσία πλοκής με διακλαδώσεις και αυτό το γεγονός, κάνει το έργο λιγότερο καινοτόμο, από τις προηγούμενες του ταινίες, όμως τα μηνύματά θα τα περάσει και αυτό το γεγονός έχει τη σημασία του.

“  Happy End ” από την Πέμπτη 16 Νοεμβρίου στους κινηματογράφους σε διανομή Seven