Λαίδη Μάκβεθ

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης

Οι αμέτρητες προσαρμογές του Σαιξπηρικού Μάκβεθ στη λογοτεχνία, στο θέατρο και στον κινηματογράφο , δεν πρόκειται πότε να κοπάσουν. Ίσως γιατί, η ατομική φιλοδοξία, η ναρκισσιστική αλαζονεία και ο φόβος της τιμωρίας- που γεννά ενοχές-,είναι έμφυτες με το άτομο,είναι επίσης και γνωρίσματα της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Από την άλλη, μπορεί και οι ίδιοι οι δημιουργοί να δοκιμάζουν τις δυνατότητές τους, θέλοντας να αγγίξουν τον “Θεό” και η κορυφαία πένα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ ενδείκνυται για αυτό. Ο Βρετανός θεατρικός σκηνοθέτης, -ο συνονόματος του- Όλντροΐντ, ανήκει στη δεύτερη περίπτωση. Για αυτό ακριβώς, το πρώτο του πείραμα στην μεγάλη οθόνη κινείται σε οικείο έδαφος. Συναντά τον περίφημο τραγωδό, μέσα από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Ρώσου συγγραφέα Νικολάι Λέσκοφ(γραμμένο το 1908). Κρατάει το όνομα( Λαίδη Μάκβεθ), για να μετουσιώσει το νεαρό πρόσωπο, ως το απόλυτο πορτραίτο της γυναικεία καταπίεσης, του 19ου αιώνα. Το αποτέλεσμα τον δικαιώνει.

Η 18χρόνη Κάθριν, παγιδεύεται μέσα σε ένα γάμο χωρίς τη θέλησή της, με έναν άντρα πολύ μεγαλύτερό της, βίαιο και μαζί της ανέραστο. Για το μελαγχολικό κορίτσι τα όρια της ελευθερίας , αρχίζουν να διευρύνονται όταν ο σύζυγός της θα απουσιάσει από το αγρόκτημα για καιρό. Ερωτεύεται παράφορα έναν -περίπου συνομήλικό της- επιστάτη. Για να απελευθερωθεί από τα δεσμά είναι έτοιμη μέχρι και να σκοτώσει. Κυριαρχείται από έναν καταστροφικό ιδεοψυχαναγκασμό και αρχίζει να ξεπαστρεύει οποιονδήποτε στέκεται εμπόδιο στην ευτυχία της.

Ο απαιτητικός πρωταγωνιστικός ρόλος δίνεται στην 21 ετών Φλόρενς Πιουκ. Μολονότι πολύ νέα, και χωρίς παρόμοιες κινηματογραφικές εμπειρίες, αποδίδει άψογα τις μεταμορφώσεις της ηρωίδας(καταπιεσμένη,υποταγμένη,ερωτευμένη, φιλέκδικη, εμμονική, πονηρή, διεστραμμένη) και τοποθετούνται όλοι οι υπόλοιποι ρόλοι , να βρίσκονται βήματα πίσω της , στον περίγυρό της .

Για τον Ουίλιαμ Όλντροΐντ το ζητούμενο δεν είναι η δημιουργία ενός ύμνου μόνο για την ελευθερία και την ισότητα. Ως εκ τούτου,   την Κάθριν δεν την αγιοποιεί ούτε για όλες τις πράξεις  την δικαιολογεί .

Τουναντίον, φωτίζει πτυχές της προσωπικότητάς της, εν ώρα παραφροσύνης, οι οποίες μπορεί να θεωρηθούν ρατσιστικές και ταξικές.
Στις θολές στιγμές του έργου, είναι το γεγονός πως συσσωρεύονται πολλά δράματα μαζί, μειώνοντας και την αίσθηση αληθοφάνειας. Η Βικτωριανή Αγγλία είναι σίγουρα στο προσκήνιο. Είναι μια ταινία για εκείνη την εποχή, είναι ένα καλογυρισμένο κοινωνικό θρίλερ δωματίου(ελάχιστα τα εξωτερικά πλάνα), πετυχαίνοντας όμως, το θέατρο να μην το αφήσει ατόφιο, να το προσαρμόσει στη γλώσσα του  σινεμά και έτσι μαζί με τα πολλά επίπεδα ανάγνωσης,  να κερδίσει τις εντυπώσεις.

“Λαίδη Μάκβεθ” από την Πέμπτη 30 Νοεμβρίου στους κινηματογράφους σε διανομή Seven