Η Oλοκαίνουργια… Καινή Διαθήκη

Κωμωδία φαντασίας, 113′, Γαλλία 2015

Πρωτότυπος Τίτλος: Le Tout Nouveau Testament

Του Ζακό Βαν Ντόρμελ

Με τους Μπενουά Πελβούρντ, Κατρίν Ντενέβ, Φρανσουά Ντεμιέν, Γιολάντ Μορό, Πίλι Γκρουν

Γράφει η Ελίνα Τραιφόρου

«Η ολοκαίνουργια… Καινή Διαθήκη» του Ζακό Βαν Ντόρμελ (Τοτό ο Ήρωας, Η όγδοη μέρα) ήταν υποψήφια για Χρυσές Σφαίρες ξενόγλωσσης ταινίας και… δεν έχει το Θεό της…
Τον Θεό της αγάπης που νομίζουμε… Στον κόσμο του Βαν Ντόρμελ ζει στο Βέλγιο και είναι ένας σαδιστής, στριμμένος πατέρας με μια μάνα που δεν βγάζει άχνα, έναν γιο που επαναστάτησε στα πατρικά πιστεύω και μια κόρη, την Έα, που είναι έτοιμη κι αυτή να επαναστατήσει στα χνάρια του αδερφού της δραπετεύοντας από το απομονωμένο σπίτι τους στο Βέλγιο. Πριν η Έα το σκάσει στέλνει στα κινητά όλων των ανθρώπων την ημερομηνία θανάτου τους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να προκληθεί αναστάτωση, υπαρξιακή αγωνία και φιλοσοφίζουσα διάθεση για αλλαγή της πορείας του κάθε ατόμου. Στη συνέχεια η μικρή, θα διαφύγει από το πλυντήριο του σπιτιού της στον έξω κόσμο και θα συναντήσει τους δικούς της 6 αποστόλους. Ο κάθε απόστολος αποτελεί και ένα ξεχωριστό κεφάλαιο, και μέσα από τα μάτια του θα διηγηθεί τη δική του ιστορία εμπλουτίζοντάς την με πανανθρώπινα στοιχεία.

Πρόκειται για ένα σενάριο αχαλίνωτης φαντασίας που άλλοτε μέσα από τη σάτιρα, άλλοτε μέσα από εικόνες, άλλοτε μέσα από μια ποιητικής υφής αφήγηση, φέρνει τον θεατή αντιμέτωπο με το νόημα της ίδιας της ζωής.
Προσοχή στο θρησκευόμενο κοινό! Η υπόθεση βασίζεται στο γνωστό αντίλογο για την ύπαρξη του θεού, δηλαδή πως αν αυτός υφίσταται δεν γίνεται να μην εμποδίζει τους πολέμους και τις καταστροφές. Με μια αντιδραστική πλοκή προς τα ιερά θέσφατα, ο σκηνοθέτης φτιάχνει έναν «πατήρ» κακόβουλο που αν του πας κόντρα, ίσως μπορέσεις να βρεις τελικά τη σωτηρία.
Κι είναι ο χρόνος ως ημερομηνία λήξης που οδηγεί σε ζητήματα ζωής και θανάτου, διαφορετικά για τον καθένα. Το πώς καθορίζει κανείς την πεμπτουσία του είναι μια υπόθεση προσωπική είτε λέγεται φυγή στη φύση είτε έρωτας είτε ελευθερία έκφρασης. Ευρηματικά συμβολική και η χρήση της μουσικής με την μικρή Έα να ακούει την καρδιά του κάθε αποστόλου σαν μελωδία.

Ο Βαν Ντόρμελ όμως θέλει να πει πολλά σε μια ταινία 2 ωρών ισορροπώντας μεταξύ εξωτερικής και εσωτερικής δράσης. Θέλει «Αμελί» και Μόντι Πάιθον μαζί. Έτσι υπάρχουν σκηνές εικαστικής και συναισθηματικής ευαισθησίας και ευρηματικού χιούμορ ανακατεμένες με σκηνές μελοδραματισμού ή σκηνές που η σοβαρότητα μέσα από το πρίσμα του παραλόγου γίνεται δυσλειτουργική ή ακόμα σκηνές με θολό περιεχόμενο. «Η ολοκαίνουργια… Καινή Διαθήκη» εμπεριέχει πολλές έξυπνες ιδέες με πολλούς χαρακτήρες που καταγράφουν πιο πολύ πρόχειρες σημειώσεις παρά μια ολοκληρωμένη διαθήκη.

Εν τούτοις, είναι μια διαθήκη που σε κερδίζει εν μέρει με την ανατρεπτικότητα της, που δεν πιστεύει σ’ένα θεό πατέρα παντοκράτορα. Σε τι πιστεύει; Στο ότι θαύμα δεν είναι μόνο να περπατάς στο νερό και να ανασταίνεις τον Λάζαρο, είναι να ανασταίνεις ένα χέρι και να χορεύει. Θαύμα είναι να θεραπεύεις το τραύμα… έστω και σαν όνειρο. Κι αν κυνηγήσεις το όνειρο; Ακόμα καλύτερα. Ίσως τότε να ψηλαφήσεις τον παράδεισο

“Η Oλοκαίνουργια… Καινή Διαθήκη” από 28/1 στους κινηματογράφους σε διανομή Strada