Lilet Never Happened( Κριτική απο το Φεστιβάλ του Μανχάταν)

Της Ανταποκρίτριας του Screeneye στη Νέα Υόρκη

Μερόπης-Κυριάκου Κακόπιερος

Επισήμως, ο αριθμός των παιδιών που εξαναγκάζονται στην πορνεία ανά το παγκόσμιο, , υπολογίζεται γύρο στο 1,8 εκατομμύρια κάθε χρόνο. Ο συνολικός αριθμός των εκδιδόμενων παιδιών εκτιμάται υψηλότερος των 15 εκατομμυρίων. Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, είναι ηλικίας μόλις 10 ετών. Η Ασία και η Λατινική Αμερική κατέχουν τις πρώτες θέσεις σε μια λίστα που μεγαλώνει παγκοσμίως, ακολουθούν Ευρώπη, Αφρική κ.α. Διεθνής μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί έχουν συσταθεί ειδικά για την καταπολέμηση αυτής της μάστιγας, σε μια προσπάθεια πρόληψης και αντιμετώπισης των ήδη υφιστάμενων περιπτώσεων με στόχο την απομάκρυνση των παιδιών από την πορνεία, μέσο προγραμμάτων ανάκαμψης και επανένταξης.

Σε ένα τέτοιο κέντρο αποκατάστασης, στις Φιλιππίνες, 12 χρόνια προτού γυριστεί εν τέλει η ταινία «Lilet Never Happened»(2012), ο σκηνοθέτης JaccoGroen, συνάντησε την κεντρική του ηρωίδα. Η πορνεία στη χώρα ανθεί λόγω του χαμηλού βιοτικού επιπέδου και του αυξανόμενου επιπέδου της φτώχιας. Η Λιλέτ, γίνεται η μούσα του, ένα απροσάρμοστο κορίτσι, που αγωνιζόταν να επιβιώσει στους δρόμους της Μανίλα. Μια κοινωνική λειτουργός, η Claire καταβάλει κάθε προσπάθεια να σώσει το κορίτσι, που είναι μόλις 11 ετών. Όμως ο πόνος που κουβαλά και τα τραύματα, δεν την αφήνουν να οδηγηθεί στην κάθαρση, παρά μόνο του δημιουργούν την εντύπωση πως μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα και προσπαθεί να πάρει τη ζωή του στα χέρια του, καταλήγοντας όμως στο μη επιθυμητό.

Ο Groen συνάντησε πράγματι τη Λιλέτ, συνομίλησε μαζί της για μέρες. Την έχασε, την αναζήτησε και πάλι. Δεν την βρήκε. Η πρόθεση του σκηνοθέτη για ένα ντοκιμαντέρ κατέληξε έτσι σε ένα αφηγηματικό φιλμ, βασισμένο στα πραγματικά γεγονότα. Μια ταινία που στοχεύει στο ευρύ κοινό, γιατί απηχεί οικουμενικά νοήματα, παρότι καταπιάνεται με μια μεμονωμένη περίπτωση σε μια συγκεκριμένη χώρα.

Το φιλμ περιστρέφεται γύρο από την τραγική ιστορία ενός μικρού κοριτσιού που αντιμετωπίζει τη σεξουαλική εκμετάλλευση. Η Lilet, αλλιώς Snow white, όπως αυτοσυστήνεται, είναι ένα μικρό κορίτσι του οποίου οι γονείς εκδίδουν για μερικά δολάρια. Αγοραστές οι ημεδαποί άνδρες αλλά τις περισσότερες φορές και οι αλλοδαποί τουρίστες. Η μικρή Sandy Talag, το κορίτσι που ενσαρκώνει το ρόλο της Λιλέτ, καταφέρνει με τη πάσα φυσικότητα να φέρει εις πέρας αυτή τη δύσκολη αποστολή και να καταφέρει να αποδώσει με ρεαλισμό τα όσα ανείπωτα βιώνουν πολλά παιδιά της ηλικίας της. Πρόκειται για ένα γλυκό πλάσμα που ευθύς σου δημιουργεί την αίσθηση πως δεν ταιριάζει στα όσα την παρακολουθείς να δέχεται.

Ο σκηνοθέτης δεν υποκύπτει στα χολιγουντιανά στερεότυπα όπου τα παιδιά είναι έρμαια της μοίρας τους και περιμένουν το πρόσωπο-σωτήρα να καθαρίσει γι’ αυτά και να τα περιθάλψει χαρίζοντας τους την ωραία ζωή. Εδώ δεν έχουμε άλλο ένα «και έζησαν αυτοί καλά…». Παρότι η παρέμβαση υπάρχει, η λευκή σωτήρας/κοινωνική λειτουργός από το Terredes Hommes, η Claire την οποία υποδύεται με επιτυχία η Johannater Steege, πραγματοποιεί την προσπάθεια της. Ο Groen όμως εμμένει ρεαλιστικά να καταγράφει ντοκουμενταρίστηκα την πραγματικότητα της Λιλέτ, η οποία κάθε άλλο από σωτήρα χρειάζεται. Πρόκειται για ένα παιδί που δεν έχει χρόνο για κλάματα. Δεν μεμψιμοιρεί παρά μόνο αναπροσαρμόζεται κάθε φορά για να καταφέρει να επιβιώσει δίνοντας μας να καταλάβουμε πως τα παιδιά αυτού του κόσμου μαθαίνουν εύκολα να ζουν με άλλους κανόνες γιατί είναι κατ’ουσίαν μόνα τους.  

Μέσα από ένα σαφή και ενδιαφέρον σενάριο ο σκηνοθέτης παρουσιάζει την στυγνή πραγματικότητα της Λιλέτ και κατ’επέκταση της όποιας Λιλέτ που ζει στην όποια άλλη χώρα. Στο φιλμ υπάρχουν σκληρές σκηνές γιατί η πραγματικότητα της ήταν σκληρή, αλλά ταυτόχρονα και με χιούμορ όπως συμβαίνει στη ζωή η ταινία κινείται σε έντονους ρυθμούς. Είναι πλούσιο σε εξωτερικά πλάνα δίνοντας σου μια καλή εντύπωση του τι συμβαίνει στους δρόμους της Μανίλα, του χώρου όπου κινείται η κεντρική ηρωίδα, αλλά και της χώρας της ίδιας και των θεσμών της με τη σαπίλα να έχει κυριεύσει τα πάντα.

Η ταινία την οποία παρακολουθήσαμε στα πλαίσια του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης (IFFM 2013 NYC), απέσπασε το βραβείο Best Director Global Feature και. Mount Hope Project Award Achievement in Filmmaking and Social Advocacy