Μόνο Ο Θεός Συγχωρεί

                                   Θρίλερ-Δράμα 90′ Γαλλία, Ταιλάνδη, Γλώσσα: Αγγλικά 2013

του Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν

Λίγες ώρες μετά τη δολοφονία του νεαρού στο Κερατσίνι και τον γενικό αναβρασμό που επικρατεί απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας, η ταινία « Μόνο Ο Θεός Συγχωρεί » εμφανίζεται στις κινηματογραφικές αίθουσες ως σατανική σύμπτωση. Οι  ομοιότητες που υπάρχουν,  μας κάνουν να αμφισβητούμε  αν τελικά ο κινηματογράφος είναι  μόνο η αποθέωση του φαντασιακού. Κάποιες στιγμές το παραμύθι μετατρέπεται σε στυγνό ρεαλισμό μιας αποκρουστικής πραγματικότητας. Τι μπορεί να συνδέει τα χθεσινά γεγονότα με το φιλμ αυτό; Μόνο ένα στοιχείο, αλλά αυτό είναι  ικανό  να δημιουργήσει έντονα  το συνειρμό. Το πλέγμα της λεκτικής βίας που μεταλλάσσεται σε κίνητρο εκδίκησης και εν τέλει υλοποίησης της. Το πολιτικό στοιχείο δεν εμφανίζεται στο έργο αλλά υποκρύπτεται η φυλετική διάκριση.

Το πεδίο της σύγκρουσης βρίσκεται στην Μπανγκόκ με έναν νεαρό να διευθύνει κλαμπ πυγμαχίας και με αυτό τον τρόπο να ξεπλένει το βρώμικο χρήμα που κερδίζει από εμπόριο ναρκωτικών. Ο αδερφός του σκοτώνεται έπειτα από ένα βιασμό μιας 16χρονής. Η εμφάνιση της μητέρας τους στην πρωτεύουσα της Ταϊλάνδης θα είναι η απαρχή της εκδίκησης για το θάνατο του γιού της, μόνο που η δύναμη της τοπικής μαφίας είναι πιο ισχυρή από όσο φαντάζοταν.

Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια έκρηξη ταινιών που σκιαγραφούν τη ποικιλομορφία της σύγχρονης βίας. Ο Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν εξετάζει συστηματικά αυτό το φαινόμενο,  όχι βέβαια πάντα επιτυχημένα, με τη χρήση ενίοτε κλισαρισμένων ιστοριών. Οικείο το σκηνικό για το σκηνοθέτη, για αυτό ίσως και δεν μπόρεσε να μας μαγέψει. Επαναλαμβάνει κάπως τον εαυτό του αλλά σαφώς  τελειοποιεί κάποια τεχνικά του μέσα.

Ο Δανός κινηματογραφιστής θα κρατήσει σχεδόν όλες τις γνώριμες τεχνικές του που είδαμε παλαιότερα στο “Pusher” και στο πιο δημοφιλές και πρόσφατο “Drive”. Δηλαδή, αυστηρά αποστασιοποιημένη αφήγηση από χαρακτήρες και καταστάσεις, παραδομένοι διάλογοι που βγαίνουν με το σταγονόμετρο, ένας άντρας (Ράιαν Γκόσλινγκ) παγιδευμένος σε παρωπίδες απ’ τις οποίες θα ήθελε να ξεφύγει αλλά τελικά  δεν μπορεί. Η μητέρα του (Κριστίν Σκοτ Τόμας) σκληρή και ανελέητη, την οποία ο γιος της σαφώς εξιδανικεύει. Βιαιότητα στις λέξεις, στο πνεύμα και στο σώμα, όπως επί παραδείγματι στο τελικό δυνατό τετ-α-τετ του πρωταγωνιστή με τον Ταϊλανδέζο κυνηγό του.

Μέχρι εδώ δεν υπάρχει τίποτα διαφορετικό που να μην το έχουμε δει από τον Ρεφν, αυτό όμως που ξεχωρίζει είναι ότι παραδίδει στο κοινό την πιο επιβλητική του εικόνα. Συνεχόμενα ευρυγώνια πλάνα, πολύμορφη φωτογραφία, πανέμορφοι χρωματισμοί που πειραματίζονται κυρίως μέσα σε ένα τερέν πυγμαχίας με το σκοτάδι, τα κατά κόκκινα έφε, και το γήινο στοιχείο. Το σάουντρακ κάπως  μονότονο και συμβατικό που σαφώς δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό του “Drive”.

Κάτω από άλλες συνθήκες ο Ράιαν Γκόσλινγκ θα μας καθήλωνε, αλλά αυτή η τυποποιημένη μανιέρα ενός λιγομίλητου τσαμπουκά τύπου που λειτουργεί σαν ρομπότ για να κλέβει και να σκοτώνει, δεν πείθει απόλυτα.

Αντίθετα ο Ρεφν έπλασε την Κριστιν Σκοτ Τόμας εντελώς αλλιώτική, με μακρύ ξανθό μαλλί, με φουσκωμένα μπράτσα όπου η Αγγλο- Γαλλίδα ηθοποιός ανταποκρίθηκε πλήρως στον άκαμπτο, αυταρχικό και μισητό ρόλο που της επιφύλασσε.