Moonlight

Γράφει ο Ιάκωβος Γωγάκης

Γκέτο, παρανομία, ναρκωτικά, διαλυμένος οικογενειακός ιστός, άτυποι ανάδοχοι γονείς, εφηβικό μπούλινγκ, διαχρονικά χαρακτηριστικά της μεγάλης κοινότητας των μαύρων στις Η.Π.Α, τοποθετούνται περίτεχνα στο κινηματογραφικό κάδρο, του  Μπάρι Τζένκινς, επίσης αφροαμερικανού , όπου για πρώτη φορά μετά την « Μονάκριβη» του Λι Ντάνιελς(2009), δημιουργείται ένα αξιοπρόσεκτο κοινωνικό έργο, πάνω στο οξύτατο φαινόμενο του κοινωνικού τους αποκλεισμού και το συνεπακόλουθο της διαιώνισης της βίας. Ο σκηνοθέτης, όπως και ο συν-σεναριογράφος Άλβιν Μακρένι , καταθέτουν και τις προσωπικές τους εμπειρίες, με μανάδες εξαρτημένες από τις ουσίες.

Από την άλλη, επενδύουν υπερβολικά, σε ένα non-stop μελό, όλες οι συμφορές είναι εδώ μαζεμένες, προσπαθώντας να εντάξουν μέσα σε αυτό το πλαίσιο και την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα των ηρώων. Το μελό σε κάποιες του στιγμές, ίσως να είναι και επιτηδευμένο. Η κάμερα δεν σταματάει ούτε λεπτό να αποτυπώνει τη συναισθηματική θλίψη και το αίσθημα χαμηλής αυτοεκτίμησης του κεντρικού προσώπου, είτε ανήλικος, είτε αργότερα στην ενήλικη του ζωή, όπου ο άνθρωπος αυτός αλλάζει. Από τους συμμαθητές του κακοποιημένος, μικροκαμωμένος, μεταλλάσσεται σε θηριώδη, κερδίζει χρήματα από τα ναρκωτικά…αλλά στη ταινία μας παραμένει και καλό παιδί.

Επιβλητική η μουσική και η  κατά πόδας παρακολούθηση του κεντρικού ήρωα,( τον οποίο ερμηνεύει ως ενήλικα ο Μαχερσάλα Αλί και  ως ανήλικα ο Άλεξ Ιμπερτ) στα 4/5 του χρόνου, ακόμα και μέσα στο νερό, σε μια καταπληκτική στιγμή, χρησιμοποιώντας για αυτόν ακριβώς το λόγο, μια τεχνική ευρωπαϊκού τύπου, το « master shot» όπως το είδαμε από τους Νταρντεν στο «Δύο Μέρες μια Νύχτα», ενώ αντίθετα, το εξωτερικό περιβάλλον παραμένει μινιμαλιστικό, δεν είναι όμως το λούμπεν, το βιομηχανικό, το αποστειρωμένο, είναι ένα τυπικό αμερικανικό, όπως θα λέγαμε το αποτύπωσε στο σχολείο Columbine ο Γκας Βαν Σαντ, στο « Elephant».

Χρυσή Σφαίρα καλύτερου δράματος. 8 υποψηφιότητες στα Όσκαρ

“Moonlight” από 26 Ιανουαρίου στους κινηματογράφους σε διανομή Seven