Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν

Γράφει η Ελίνα Τραϊφόρου

Ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν, κι ενώ δεν έχει πατήσει ακόμα τα 40, είναι από τους σκηνοθέτες που χαρακτηρίζει κανείς ως «χαμαιλέοντα», λόγω της προσαρμοστικότητάς του στο εκάστοτε περιβάλλον της κινηματογραφικής παραγωγής. Μια αναδρομή από την αρχή της καριέρας του στο σινεμά μέχρι σήμερα, επιβεβαιώνει την πολύπλευρη, πολυσχιδή προσωπικότητα του στο χώρο.

Γεννημένος στις 9 Απριλίου του 1975, στο Little Rock του Αρκάνσας των ΗΠΑ, σπούδασε στο North Carolina School of Arts κι εκεί το 1998 γύρισε τη μικρού μήκους ταινία μυθοπλασίας με τίτλο «Pleasant Grove», η οποία αποτέλεσε το πρόπλασμα για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, το «George Washington».

Το «George Washington»(2000), μια ταινία για μια ομάδα παιδιών που ζουν σε μια μικρή πόλη τη Βόρειας Καρολίνα των ΗΠΑ, προσπαθώντας να αντιμετωπίσουν ένα τραγικό συμβάν, έκανε αίσθηση στην ανεξάρτητη αμερικανική κινηματογραφική σκηνή και αποτέλεσε για τον Γκόρντον Γκριν την απαρχή της περιόδου της καριέρας του που φλέρταρε με αυτό που ονομάζεται ως «τοπικό σινεμά».

Γυρισμένο με περίπου 40.000 δολάρια με φόντο τις φτωχογειτονιές του Winston-Salem ο Γκόρντον Γκριν δημιουργεί ένα ιδιότυπο στυλ μέσα από τον ρεαλισμό των νεαρών ηθοποιών σε συνδυασμό με μια λυρική αφήγηση, με ύφος ποιητικό αλλά και στοιχεία ντοκιμαντέρ. Με συμμετοχή σε διάφορα φεστιβάλ, υποψήφιο για τον Χρυσό Αλέξανδρο το 2000 στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και αποσπώντας το Discovery Award στο φεστιβάλ του Τορόντο, το «George Washington» βρήκε ένθερμους υποστηρικτές, ανάμεσά τους και τον κριτικό Ρότζερ Ίμπερτ.

Η συνέχεια ήρθε με το «All the Real Girls», to 2003, μια ερωτική ιστορία δύο νέων, με την άγνωστη τότε Ζόι Ντεσανέλ στο ρόλο της κοπέλας, συνεχίζοντας την τοπική κινηματογραφία του, τοποθετώντας τους χαρακτήρες πάλι σε μια μικρή πόλη της Βόρειας Καρολίνα.

Το σενάριο είχε ήδη διαμορφωθεί σε συνεργασία με τον Πολ Σνάιντερ, ο οποίος πρωταγωνιστεί και στην ταινία, όταν ακόμα φοιτούσαν στο πανεπιστήμιο, αλλά έμεινε στο συρτάρι για να γυριστεί πρώτα το «George Washington». Σύμφωνα με τον Σνάιντερ η ιδέα ήταν «να κάνουν μια ταινία η οποία θα μιλούσε με ειλικρίνεια για τον έρωτα των νέων… όχι μόνο τα θετικά. Δεν ήθελαν να αφήσουν (από το σενάριο) την αδεξιότητα, το θυμό και την τοξική αδυναμία της επικοινωνίας».

Το «All The Real Girls» είναι εκφραστής των συναισθηματικών μεταπτώσεων με μια αίσθηση τρυφερότητας και χιούμορ η οποία επιτεύχθηκε μέσα από τον αυτοσχεδιασμό των ηθοποιών αποδίδοντας ρεαλισμό στην προσέγγιση των ανθρώπινων σχέσεων και κερδίζοντας το Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στο φεστιβάλ του Σάντανς για τη συναισθηματική της αλήθεια.

Ακολούθησε το «Undertow» την επόμενη χρονιά, ταινία που ο Αμερικάνος κριτικός  Ίμπερτ επέλεξε μέσα στις καλύτερες ταινίες του 2004 και στην οποία παραγωγός ήταν ο Τέρενς Μάλικ. Καθόλου τυχαίο αφού από την πρώτη ταινία του Γκόρντον Γκριν είχαν ήδη αρχίσει να παρομοιάζουν το στυλ του με αυτό του Τέρενς Μάλικ λόγω της επιμονής στην ατμόσφαιρα της ταινίας, την επιρροή του περιβάλλοντος, στην δράση των χαρακτήρων και την χρήση παρόμοιας αφήγησης.

Ο ίδιος ο Γκόρντον Γκριν αναφέρει για τον Μάλικ ότι «οι ταινίες του, ιδιαίτερα το «Badlands» και «Days of Heaven» με ενέπνεαν… έχει τη δική του φωνή και κάνει ταινίες με προσωπικό στίγμα… Ήταν υπέροχο που τον είχαμε στα γυρίσματα. Για πολλούς ήταν πραγματικά πηγή έμπνευσης να βρισκόμαστε με κάποιον που σεβόμαστε τόσο, να μας δίνει ιδέες και να υποστηρίζει την όλη διαδικασία».

To «Snow Angels» (2007), η επόμενη δουλειά του εκτυλίσσεται στην Πενσυλβανία αλλά είναι γυρισμένη στον Καναδά. Ο  Γκόρντον Γκριν δεν είναι πλέον μόνο σκηνοθέτης των νότιων ΗΠΑ αλλά η κινηματογραφική του δράση επεκτείνεται και σε άλλες τοποθεσίες.

Με παράλληλες πλοκές, θα ενώσει στην ταινία χαρακτήρες μέσα από την θεματολογία του θανάτου, του χωρισμού, του αλκοολισμού, της απιστίας και θα γυρίσει την ταινία που ο ίδιος χαρακτήρισε τότε ως την πιο δραματική του.Παραδόξως όμως θα χρησιμοποιήσει κωμικούς ηθοποιούς σε δραματικούς ρόλους πειραματίζοντας με εναλλακτικές μορφές κάστινγκ.  

Κάτι που θα επαναλάβει και στον «Γελαστό Πρίγκιπα» χρόνια αργότερα με τους πρωταγωνιστές του δηλώνοντας πως «με τον Πολ Ραντ ήθελα να βρω κάτι που θα είχε δραματική βαρύτητα και με τον Εμίλ Χερς ήθελα να δείξω την πλευρά του χιούμορ και του παραλόγου, στοιχεία που συνήθως απέφευγαν να του δώσουν σε προηγούμενους ρόλους».

Μετά το «Snow Angels» ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν αλλάζει ρότα και αγκαλιάζει το εμπορικό σινεμά, κάτι για το οποίο επικρίνεται από τους θαυμαστές των ταινιών της πρώτης του περιόδου, γυρίζοντας κατά σειρά το  Pineapple Express (2008), Your Highness (2011) και The Sitter (2011). Ο ίδιος λέει χαρακτηριστικά πως «οι πρώτες 4 ταινίες μου είχαν κέρδος κάτω από 1 εκατομμύριο δολάρια.

Το «Pineapple Express» με το που βγήκε στις αίθουσες είχε μεγαλύτερο κέρδος… Από τη μια λες «φανταστικό, έχω μια ταινία που βγαίνει που θα είναι μεγάλη επιτυχία και από την άλλη «ναι αλλά για τις άλλες ταινίες που έδωσα όλη μου την ψυχή και κανείς δεν πήγε να δει;».

Πέρα από αυτή την πικρία, ο Γκόρντον Γκριν δηλώνει την επιθυμία του να πειραματιστεί σε διάφορα είδη και μεγέθη χρηματοδότησης, από μια ταινία μικρής παραγωγής, σε μεγάλου κόστους ταινίες, από το δράμα στην κωμωδία και πρόσφατα και στο θρίλερ (ετοίμαζε ριμέικ του Suspiria που τελικά ναυάγησε). Συν τοις άλλοις ασχολείται και με την παραγωγή άλλων ταινιών και τη σκηνοθεσία διαφημιστικών με αποτέλεσμα ο πρόεδρος των MagnoliaPictures, διανομέας του «Γελαστού Πρίγκιπα», να τον συγκρίνει με τον Στίβεν Σόντερμπεργκ.

Με τον «Γελαστό Πρίγκιπα»(2013) ο Γκόρντον Γκριν προσπαθεί να συνταιριάσει την κωμωδία με δραματικά στοιχεία, την αισθητική και τον ρυθμό κινηματογράφησης των πρώτων ταινιών του με τους ιδιόμορφους χαρακτήρες της δεύτερης περιόδου του.

Την ίδια χρονιά γυρίζει και το Joe με τον Νίκολας Κέιτζ που παίχτηκε στο φεστιβάλ Βενετίας και θα το δούμε 7/8 και στις αίθουσες τις χώρας μας.

Τέλος να σημειωθεί ότι πίσω από τις ταινίες του Γκόρντον Γκριν υπάρχει μια σταθερή ομάδα που τον ακολουθεί από τα πρώτα χρόνια της καριέρας του. Ο Τιμ Ορ στη διεύθυνση φωτογραφίας, η Λίζα Μάσκατ στην παραγωγή, ο Κρίστοφ Γκέμπερντ στον ήχο και οι Ντέιβιντ Γουίνγκο και Μάικλ Λίνεν στη μουσική.

Σίγουρα ο Ντέβιντ Γκόρντον Γκριν δεν φοβάται να δοκιμαστεί και δεν τυποποιείται. Έχει πλούτο κινηματογραφικών εμπειριών και μπορεί να δει τον κινηματογράφο τόσο σαν συναισθηματικό και στοχαστικό ταξίδι όσο και σαν ψυχαγωγία αφού η όλη του πορεία έχει μια ολιστική πρόταση για το σινεμά.