Oasis και Blur βάζουν φωτιά στο In-Edit

Oasis. Supersonic

Κριτικές από το In-Edit Θεσσαλονίκης

Δέσποινα-Ηλέκτρα Βούλγαρη

Οι Oasis είναι φτιαγμένοι από τα υλικά της μυθολογίας που συνοδεύει μία ροκ μπάντα: την εκρηκτική άνοδο, το παραλήρημα του κοινού και των Μ.Μ.Ε., την παγκόσμια επιτυχία, τα ναρκωτικά, την άσβεστη έριδα μεταξύ των δημιουργών και τους καυγάδες, που έδωσαν και το τέλος στην ιστορία τους. Ο Mat Whitecross και η ομάδα πίσω από το βραβευμένο με Όσκαρ “Amy” παραδίδουν ένα άκρως διασκεδαστικό, αστείο ντοκιμαντέρ του συγκροτήματος που σημάδεψε την britpop και τα 90s, καταγράφοντας αναπόφευκτα και την πιο αμετανόητα καταστροφική αδερφική σχέση στη σύγχρονη ιστορία, αυτή των αδερφών Γκάλαχερ.

Η ταινία ξεκινά και τελειώνει με τη θρυλική συναυλία στο Knebworth, που παρόμοια δεν είχε ξαναδεί το Ηνωμένο Βασίλειο, με 125.00 θεατές και 2,5 εκατομμύρια αιτήσεις για εισιτήριο, “το 4% του πληθυσμού ήθελε ένα εισιτήριο”, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται.
Με περίσσεια αυτογνωσία θα σχολιάσουν τη σημασία της συναυλίας καθώς καταλαβαίνουν ότι είναι η στιγμή που τα έχουν κατακτήσει όλα και θα αναρωτηθούν αν η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος πλησιάζει.

Ανέκδοτο αρχειακό υλικό, home-made videos, συνεντεύξεις των μελών και φυσικά των Γκάλαχερ, καλύπτουν μία πολύ συγκεκριμένη περίοδο, αυτή της εκτόξευσης και της καθιέρωσης από το 1993 και το εμβληματικό “Definitely Maybe” μέχρι το 1996. Από τις εργατικές κατοικίες του Μάντσεστερ και τη φτώχια στο πρώτο συμβόλαιο με την ιστορική Creation Records, ο σκηνοθέτης επικεντρώνει στον αντίκτυπο της απόλυτης επιτυχίας σε δύο υπερφίαλα, αυθάδη, φιλόδοξα αδέρφια, που έβλεπαν ποδόσφαιρο και έμπλεκαν σε καυγάδες στις παμπς, και σε μία σχέση χειμαρρώδη που παραμένει μέχρι σήμερα αγεφύρωτη.

Τι είναι αυτό που κάνει μία παρέα παιδιών σε ένα γκαράζ μίας εργατικής πολυκατοικίας να είναι η επόμενη μεγάλη ροκ μπάντα στον πλανήτη, πώς όλα οδηγούν στο να μπορέσει ένα συγκρότημα να φτιάξει μνημειώδεις δίσκους, αυτά τα ερωτήματα προσπαθεί να φωτίσει το Oasis. Supersonic με το πνεύμα της Cool Britannia των 90s και το χαρακτηριστικό attitude των Oasis, της καλύτερης μπάντας αυτή τη στιγμή, που δεν δίνει δεκάρα για αυτό.

Blur. New World Towers

Το ντοκιμαντέρ δεν είναι η ιστορία των Blur, αλλά η καταγραφή μίας ιστορίας των Blur, μακριά από τη δίνη των 90s, αυτής της δημιουργίας του τελευταίου δίσκου σαν τετράδα μετά από δεκαέξι χρόνια. Ο Sam Wrench στρέφει την κάμερά του σε τρία κομβικά γεγονότα της πορείας του συγκροτήματος τα τελευταία χρόνια: στις συνθήκες ηχογράφησης του “Magic Whip” στο Χονγκ Κονγκ, στη μεγαλειώδη συναυλία- επανένωση στο Hyde Park το 2015 και στη συναυλία- επιστροφή στο Χονγκ Κονγκ μετά την κυκλοφορία του δίσκου.

Ανάμεσα στους ουρανοξύστες και στις νέον πινακίδες του Χονγκ Κονγκ και στα πλάνα της αναμονής και της αποθέωσης για την επανένωση στο Λονδίνο, η ταινία εξιστορεί πώς το τελευταίο άλμπουμ έγινε ουσιαστικά κατά λάθος όταν η μπάντα ξέμεινε στο Χονγκ Κονγκ μετά από την ακύρωση συναυλίας. Έχοντας ελεύθερο χρόνο και υλικό στο συρτάρι, η βρετανική τετράδα αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα για τη δισκογραφική επιστροφή. Με αυτή την αφορμή τα μέλη του συγκροτήματος στις συνεντεύξεις γίνονται πιο προσωπικοί και με ειλικρίνεια εκφράζουν τη σημασία της σχέσης τους σήμερα, τι σημαίνει το συγκρότημα για αυτούς τώρα, ενώ η συμφιλίωση του frontman Damon Albarn με τον Graham Coxon θεωρείται δεδομένη μετά τη σύγκρουση το 2003, που είχε φέρει το τέλος των Blur.

Η φρενήρης πορεία στα 90s, το τεράστιο μερίδιο στην ανάδειξη της britpop, ίχνος νοσταλγίας δεν ανιχνεύεται στα ενενήντα λεπτά υλικού, που παρουσιάζει παρόλα αυτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς είκοσι χρονια μετά την παγκόσμια επιτυχία, στα σαράντα τους πλέον οι ίδιοι, αναλύουν τη δημιουργική διαδικασία και επαναπροσδιορίζουν τη σχέση τους, που όπως επισημαίνουν οι ίδιοι χωρίς τη χημεία και τη φιλία δεν θα υπήρχαν Blur, δίνοντας την αίσθηση ότι η έμπνευση και το δέσιμο είναι εκεί για το επόμενο βήμα, σαν να ξεκινούν τώρα. Στο ερώτημα βέβαια αν υπάρχει συνέχεια για το συγκρότημα, απάντηση δεν δίνεται, καθώς ούτε οι ίδιοι γνωρίζουν. Οι ερμηνείες και τα πλάνα στις συναυλίες είναι χορταστικά και ενδεικτικά της δυναμικής τους στη σκηνή αποζημιώνοντας στο έπακρο και τον πιο δύσπιστο φαν.