Παιδόφιλοι παπάδες και επίσκοποι στο αξιόλογο ” The Club” του Χιλιανού Πάμπλο Λαρέν. Κριτική

Ανταπόκριση-Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης

Εάν θα μπορούσαμε να βρούμε το αξιοσημείωτο γεγονός από το 65ο φεστιβάλ του Βερολίνου είναι η θετική παρουσία της Χιλής και των τριών της εκπροσώπων σε αυτή τη διοργάνωση. Οι ταινίες των Σεμπάστιαν Σίλβα, Πατρίσιο Γκούζμαν και Πάμπλο Λαρέν -για διαφορετικό λόγο η κάθε μία-  είναι τολμηρές, προκλητικές και αποκαλυπτικές.

Αυτά τα τρία προαναφερθέντα χαρακτηριστικά τα βλέπουμε μαζεμένα στο  ” The Club”,  σκηνοθετημένο από το άτομο που έχει εντρυφήσει βαθιά στις επιπτώσεις της κοινωνικά ταραγμένης του χώρας, του Πάμπλο Λαρέν( Tony Manero,Post Mortem, No)  και χωρίς να είναι …”το έργο ” , μόνο από  το θέμα που αγγίζει δεν αφήνει περιθώρια να μην ξεχωρίσει, από τη φετινή άοσμη κινηματογραφική γιορτή.

Μάθετε λοιπόν ότι το  ” The Club” έχει να κάνει με  παπάδες και επισκόπους-πέντε τον αριθμό- δηλαδή  τους θρησκευτικούς μέντορες της Καθολικής Εκκλησίας  και τις κατηγορίες που  τους είχε προσάψει -άνευ δίκης-για διάφορες κολάσιμες πράξεις, οι δύο για παιδοφιλία και οι άλλοι τρεις για διάπραξη διαφόρων άγνωστων σε μας αδικημάτων. Ο πιο πρόσφατος “ένοικος” θα αυτοκτονήσει υπό το βάρος των κατηγοριών του τρελού του χωριού για σεξουαλική παρενόχληση. Η Εκκλησία θα στείλει για ανάκριση έναν δικό της άνθρωπο. που θέλοντας και μη θα  ανοίξει τον ασκό του Αιόλου.

Η  ιδέα του  Λαρέν και των δύο του συν-σεναριογράφων, του Γκιουλέρμο Καλντερόν και του Ντανιέλ Βιλαλόμπος να απομονώσουν τους “θύτες” σε παραθαλάσσιο σπίτι,  υπό την εποπτεία μιας γυναίκας, της Μόνικα, αποδεικνύεται πανούργα, γιατί φαντάζει ο μοναδικός τρόπος να αναγάγουν τις έννοιες αμαρτία, υποσυνείδητο- ασυνείδητο, δικαιοσύνη, λύτρωση και θάνατος στον πυρήνα αυτής της ταινίας.

Άραγε σε ποιό βαθμό θα το πετύχουν; Σίγουρα όχι στον απόλυτο, δεν ολοκληρώνεται κινηματογραφικά η ενδελεχής  καλλιέργεια των χαρακτήρων στην αλληλεπίδραση της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης με τη θρησκεία, υπάρχουν σπασμωδικές εξάρσεις των ηρώων, κάτι θέλουν να πουν που τελικά δεν λέγεται.  Βέβαια ο Λαρέν ορθά δεν γίνεται ο ηθικός κριτής των πάντων  κρατάει -με δυσκολία-  ίσες αποστάσεις, ρίχνοντας στην οθόνη και τις δύο όψεις του νομίσματος. Η ταινία ακολουθεί το δρόμο που χάραξε ο Αυστριακός προβοκάτορας σκηνοθέτης Ούλριχ Ζάιντλ όπως και το ντοκιμαντέρ ” Ανήθικος Πειρασμός” του 2006 για την καταπίεση και απόκρυψη των ερωτικών επιθυμιών κάποιων ιερωμένων, με τις αποκαλύψεις να παίρνουν τη μορφή χιονοστιβάδας στις αρχές του 2000. Από την άλλη ο Λαρέν δεν τους καταδικάζει, παρουσιάζοντάς τους και θύματα, άτομα δακτυλοδεικτούμενα-  αποκομμένα από τη κοινωνία(δεν είναι τυχαίος ο χώρος που επιλέγεται), με ποινή μη δικάσιμη, χωρίς χρονικό ορίζοντα, μα εφόρου ζωής. Αδρανοποιούνται, περιθωριοποιούνται, αναγκαστικά ασχολούνται με τα ευτελή(σκυλομαχίες) και όταν ξύνονται οι πληγές από τον νεαρό εντολοδόχο της Καθολικής Εκκλησίας μπορεί να τους οδηγήσουν στην αυτοκαταστροφή. Το σκληρό δράμα σπάει, με έξυπνες χιουμοριστικές παρεμβολές. Ο Πάμπλο Λαρέν για πρώτη φορά βάζει μουσική σε έργο του, ίσως το πιο περίεργο αλλά και το πιο άρτιο soundtrack της διοργάνωσης.