Μάικα Μαγκί & Ντέβον Κέλερ

Συνέντευξη στην Ελίνα Τραιφόρου

Μπορεί η ιστορία μιας 17χρόνης, που μένει ξαφνικά έγκυος και βρίσκεται σε δίλημμα, να το κρατήσει το παιδί ή να το ρίξει, να είναι ένα πολυφορεμένο θέμα στο σινεμά, η αμερικανίδα σκηνοθέτις Μάικα Μαγκί, παρουσιάζει μια διαφορετική διάσταση, τόσο πρωτότυπη, που αξίζει της προσοχής των θεατών. Η σκηνοθέτιδα, εστιάζει στα διλήμματα της ηρωίδας με ντοκιμαντερίστικη φυσικότητα. Στο ντεμπούτο της, η Τεξανή δημιουργός, επιστρέφει σε μνήμες και βιώματα από τη γενέτειρά της, σε πρώτο πλάνο τα όνειρα, οι αμφιταλαντεύσεις, οι δύσκολες αποφάσεις σε νεαρή ηλικία. Πρωταγωνίστρια της η πρωτοεμφανιζόμενη Ντέβον Κέλερ.

Μάικα Μαγκί( Σκηνοθέτις)

Αυτή είναι η πρώτη σας ταινία μεγάλου μήκους . Πείτε μας για την μεταβαση αυτή, σε σχέση με τις μικρού μήκους ταινίες σας

Οι κώδικες είναι διαφορετικοί. Κατα τον ίδιο τρόπο δεν θα μπέρδευες την ποίηση με ένα μυθιστόρημα. Μιλάμε για άλλη εντελώς προσέγγιση. Δομικά δεν θεωρώ οτι μετέφερα κάτι από την εμπειρία μου σε ταινία μικρού μήκους. Το σενάριο, το μοντάζ, τα βλέπεις με άλλο μάτι. Ο τρόπος όμως που δούλευα με τους ηθοποιούς ήταν ο ίδιος. Μου αρέσει να χρησιμοποιώ ερασιτέχνες ηθοποιούς και να αναμειγνύω την πραγματικότητά τους μέσα από την ενσωματωση αληθινών ανθρώπων και πραγματικών τοποθεσιών. Έχουμε φυσικά πάντα ένα σενάριο πάνω στο οποίο δουλεύουμε αλλά δημιουργούμε και καταστάσεις στα γυρίσματα, δηλαδή δρώμενα στα οποία θα αντιδράσει ο ηθοποιός με ειλικρίνεια.

Πως προέκυψε η συνεργασία σας με την Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη;

Την Αθηνά Ραχήλ Τσαγκάρη την γνώρισα στο Cinematexas, ένα φεστιβάλ στο Τέξας, εκεί όπου έχω μεγαλώσει. Ήταν κατα κάποιο τρόπο ο μέντοράς μου. Ήταν η πρώτη μου καθηγήτρια κινηματογράφου, μαγειρεύαμε και συζητούσαμε μαζί πάρα πολλές φορές. Οπότε ήταν λογικό όταν αποφάσισα να γυρίσω το «Petting Zoo» να διαλέξω την Αθηνά Ραχήλ Τσαγκάρη ως ένα από τα πρώτα άτομα που θα μιλούσα για το πρότζεκτ μου. Πάντα στάθηκε δίπλα μου, ανταλλάζαμε ιδέες, τις διαφορετικές δομές που θα μπορούσαν να προκύψουν από την πρωταρχική ιδέα. Συνεργαστήκαμε μαζί από το σενάριο, μέχρι το μπάτζετ. Εγώ, ο άντρας μου Γιόχαν και η Αθηνά καθίσαμε και συζητήσαμε μέχρι και την χειρότερη πιθανότητα με την οποία θα υλοποιήσουμε την ιστορία. Και γνωρίζοντας οτι μπορούμε να αντέξουμε και με το μίνμουμ, σίγουρα θα αντέχαμε και με το μάξιμουμ των δυνατοτήτων.

Ποιός είναι ο σπόρος για την δημιουργία μιας ταινίας;

Όταν συζητάς με ανθρώπους και τους λες μια ιστορία και βλέπεις οτι αυτό είναι επαναλαμβανόμενο, καταλαβαίνεις πως έχει μια αξία την οποία θέλεις να αποτυπώσεις και καλλιτεχνικά. Πρώτα στο χαρτί. Και ας είναι μία, μιάμιση σελίδα, όταν το κοιτάζεις έχεις αυτό το ένστικτο οτι μπορεί να εξελιχθεί σε ταινία μεγάλου μήκους. Αλλά πήρε στη συγκεκριμένη περίπτωση πολύ καιρό από τη σύλληψη μέχρι την πραγμάτωσή του. Και ευτυχώς είχα επαγγελματική στήριξη από τον άντρα μου και συμπαραγωγούς γι αυτό το εγχείρημα.

Το να κερδίσει ένας σκηνοθέτης ρεαλιστικές ερμηνείες από τους ηθοποιούς του είναι εύκολη υπόθεση;

Περνάμε πολύ χρόνο μαζί, μιλάμε για την ιστορία και πως σχετίζονται με αυτήν. Τους δίνω καταστάσεις με δυναμική και εξερευνούμε σημεία αναφοράς. Κι επίσης νομίζω κάθε ηθοποιός βάζει στοιχεία δικά του μέσα στην ταινία. Την Ντέβον (Κέλερ) την γνώρισα σε ένα fashion show, είναι από το Σαν Αντόνιο και έχει αίσθηση του τόπου, είναι ένα με το μέρος στο οποίο λαμβάνει χώρα το «Petting Zoo». Έχει τον τρόπο της, μέχρι και ο τρόπος που κινείται… ήξερα οτι θα καταλάβει την ιστορία. Ήταν τέλεια γι αυτό το ρόλο.

Όντας γυναίκα και πρωτοεμφανιζόμενη, πως βλέπετε τη γυναίκα μέσα στην κινηματογραφική βιομηχανία;

Έχουμε φτάσει στο σημείο να δακτυλοδεικτούμε τον φεμινισμό ως κάτι κακό. Και δεν είναι γυναίκες με κοντά μαλλιά και άλλα στερεότυπα. Έχω γνωρίσει και φεμινιστές άντρες. Ναι, υπάρχει όντως πρόβλημα αναφορικά με τον αριθμό των γυναικών που εργάζονται στον κινηματογραφικό τομέα. Γιατί έρχεται η στιγμή που πρέπει να επιλέξουν ανάμεσα στην οικογένεια και τον εργασιακό χώρο. Εγώ είμαι τυχερή, δεν έχω τέτοιο θέμα, υπάρχει αλληλοβοήθεια με τον σύζυγό μου, ο οποίος είναι σκηνοθέτης και έχουμε και δική μας εταιρία παραγωγής. Εγώ π.χ. γράφω τα σενάρια στις ταινίες μου, αυτός ασχολείται με την παραγωγή για τις δικές μου. Κι έχω και ανθρώπους σαν την Αθηνά (Ραχήλ Τσαγγάρη) που μου έδωσαν στήριξη και γίνεται κάτι πραγματοποιήσιμο. Έτσι με τον ίδιο τρόπο, διδάσκω στο Χάρβαρντ το καλοκαίρι, σκέφτομαι πως αν πάει καλά η ταινία αυτη, θα βοηθήσω κι εγώ τους μαθητές μου όταν δοκιμάσουν να γυρίσουν αυτοί κάτι. Το πρόβλημα είναι πάντα η χρηματοδότηση, όταν βγεις έξω στην αγορά μετά τις σπουδές. Σ’ αύτη την ταινία είχα χρηματοδότηση από πολλούς πόρους για την τέχνη, από το Βερολίνο μέχρι το Τέξας και το Kickstarter.

Η σχέση κινηματογραφικής σπουδής και σκηνοθεσίας;

Ο καθένας μπορεί να κάνει μια ταινία. Αλλά στη διδασκαλία τους δίνεις τα απαραίτητα εργαλεία, να αισθάνονται για παράδειγμα αυτοπεποίθηση και να τους βάζεις ερωτήματα για το τί κάνουν, ποια είναι τα μελλοντικά τους όνειρα, περισσότερο σαν ένα είδος καθοδήγησης. Δεν τους λέω τι να κάνουν αλλά τους δίνω την ευκαιρία να εξερευνήσουν οι ίδιοι τις δυνατότητές τους σε ασφαλές περιβάλλον. Όπως και με τη σχέση σκηνοθέτη-ηθοποιού. Πρέπει φυσικά να υπάρχει εμπιστοσύνη σε μια τέτοια σχέση. Και μπορεί και να αποτύχεις ή να κάνεις κάτι που να μην αρέσει, αλλά αυτό είναι φυσιολογικό.

Και τί είναι αυτό που σας εμπνέει;

Η μεγαλύτερη πηγή δημιουργικότητας για μένα ναι, είναι διάφορα βιβλία, μουσική ταινίες αλλά περισσότερο η ζωή συνολικότερα. Η εμπειρία της ζωής είναι η κύρια έμπνευση.

Ο Κισλόφσκι είχε πει, οτι θα έκανε καφέ για τον Κελ Λόουτς. Υπάρχει κάποιος σκηνοθέτης για τον οποίο θα κάνατε το ίδιο;

Ήμουν σερβιτόρα παλιά οπότε θα έκαωα καφέ για όλους. Έχω όμως πολλούς μέντορες. Αγαπώ τη δουλειά της Αθηνάς Ραχηλ Τσαγγάρη. Του Μπριγιάντε Μεντόζα από τις Φιλιπίννες. Του Παζολίνι. Του Μπιλ Ντάγκλας. Ο Μπιλ Ντάγκλας είναι ο βασιλιάς όλων. Είναι ο καλύτερος σκηνοθέτης όλων των εποχών.

 Ντέβον Κέλερ( Ηθοποιός)

Πρωτοεμφανοζόμενη γενικώς ή έχεις παίξει ξανά κάποιο ρόλο;

Eίχα δουλέψει στο θέατρο, αλλά πρώτη φορά σε ταινία. Και μικρή όταν ήμουν, θυμάμαι έκανα πριβέ παραστάσεις στην οικογένεια σαν παιχνίδι, στο γκαραζ, για την μέρα της μητέρας. Κάπως έτσι ξεκίνησε…βγάζει αδρεναλίνη η υποκριτική… Ομως, άλλο πράγμα το θέατρο, άλλο η ταινία. Το θέατρο είναι λίγο πιο δραματικό σε υπερβολή, μεγαλύτερη εκφραστικότητα στο σώμα. Αν πάρουμε ένα αβγό, το θέατρο είναι πιο κοντά στο κέλυφος ενώ το σινεμά πιο εσωτερικό στο παίξιμο, πιο…κρόκκος. Αν δεν αισθανθείς αυτό που έχει ανάγκη η σκηνή το πλάνο θα το βγάλει λάθος. Και δεν ξέρεις πως θα σου τύχει. Υπάρχουν πλάνα που βγαίνουν με τη μία και άλλα που τα γυρίζεις 20 φορές.

Η πιο δύσκολη σκηνή;   

Η σκηνή της γέννας. Και δεν το έχω νιώσει ποτέ στην πραγματικότητα οπότε προσπαθείς να αισθανθείς κάτι που δεν σου έχει συμβεί. Ρωτούσα ανθρώπους να μου πούνε τις εμπειρίες τους, τη μαμά μου, τη Μάικα. Έφτιαξα πλάνο στο μυαλό μου οτι ο κάθε σπασμός είναι σαν να σε χτυπάνε για να έχω ένα σημείο αναφοράς, μια παρομοίωση.

Πως είναι η εμπειρία των γυρισμάτων γενικότερα;

Δεν πειραματιζόμασταν μόνο με μικροαλλαγές εκφράσεων ή χειρονομιών! Η Μάικα μπορεί να σε αιφνιδιάσει και να αλλάξει μια ολόκληρη σκηνή! Πώς να το παρομοιάσω; Σαν μαγείρεμα, έχεις όλα τα κυρίαρχα συστατικά και βάζεις ένα νέο συστατικό για να πετύχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα. Μερικές φορές δεν υπήρχε καν εκτενές σενάριο, πιο πολύ σαν σχεδίασμα μιας σκηνής και το μορφοποιούσαμε στην πορεία. Και δίνεται έτσι αυθεντικότητα, αποφεύγεις το «μηχανιστικό» κινήσεων και διαλόγων.

Πως αισθάνεσαι να βλέπεις τον εαυτό σου στη μεγάλη οθόνη;

Την πρώτη φορά με είδα και σκεφτόμουνα είναι γελοίο, ωχ είμαι στην οθόνη. Και παρατηρείς το πρόσωπό σου και τις λεπτομέρειές του.  Τη δεύτερη είπα να το δω σαν μια κανονική ταινία αλλά θυμόμουνα τα γυρίσματα και δεν μπορούσα να αποστασιοποιηθώ. Και τελικά μετά από κάποιες αποτυχημένες απόπειρες, την είδα. Και είπα: Ναι, είναι η Λέιλα! Τί παράξενη και όμορφη αίσθηση μαζί! Και είδα την ταινία σαν ταινία και όχι σαν εγώ.

Πρόγραμμα Προβολών
OLYMPION:
Δευτέρα, Νοεμβρίου 9, 2015 – 15:30
Αγορά
FRIDA LIAPPA:
Τρίτη, Νοεμβρίου 10, 2015 – 18:00