Άλεξ Ρος Πέρι

Συνέντευξη στην Ελίνα Τραιφόρου

«Δύο φίλες, η Κάθριν και η Βιρτζίνια αποφασίζουν να περάσουν λίγο καιρό μαζί σε ένα σπίτι στην εξοχή, των γονιών της Βιρτζίνια, κοντά σε μια λίμνη. Η Βιρτζίνια αντιμετώπιζε προβλήματα αλλά είναι τώρα η Κάθριν που περνάει δύσκολες ώρες. Κι ενώ το σπίτι φαίνεται οτι θα μπορούσε να αποτελέσει το τέλειο καταφύγιο, τελικά προκαλεί ασφυξία όσο η ιστορία παρεκτρέπεται σε σκοτεινά μονοπάτια».

Ο Άλεξ Ρος Πέρι, που τον αγαπήσαμε με το «Color Wheel», μια ασπρόμαυρη ταινία με διαλόγους χείμαρρους, «νόθο παιδί» του Γούντι Άλεν και του Κασσαβέτη, έχοντας τώρα ως συμπαραγωγό του, τον δικό μας Χρήστο Κωνσταντακόπουλο της Faliro House, παρουσίασε το «Queen of Earth», πρώτα στην φετινή Μπερλινάλε( εκεί που τον συναντήσαμε) και τώρα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, μια παραγωγή άξια προσοχής, που δεν μπορούσε να περάσει από το Screeneye, απαρατήρητη!  Πρωταγωνίστρια του η Ελίζαμπεθ Μος.

Ποιο ήταν το αρχικό σου κίνητρο για  «Queen of Earth»; 

Για το «Queen of earth» ήξερα οτι θέλω να ασχοληθώ με το θέμα του ιδιωτικού χώρου και να ερευνήσω ερωτήματα γύρω από αυτή την έννοια. Πως αντιλαμβάνεται κάποιος την ιδιωτική ζωή, πως τη χειρίζεται, αν δίνει κάποιος δικαιώματα σε άλλον στην ιδιωτική του ζωή. Είχα αναλώσει πολύ χρόνο πάνω σε αυτό το θέμα για ένα χρόνο. Μιλούσαμε γι αυτό και με τον Τζο Σουόνμπεργκ, για το πως επεμβαίνει κάποιος στα προσωπικά σου και πως είναι αρκετά σύνηθες στις μέρες μας. Υπάρχει βέβαια το παράδοξο οτι για μια τέτοια θεματολογία δεν έχω εντάξει στο σενάριο μέσα κοινωνικής δικτύωσης  αλλά σε καμιά ταινία μου δεν θα βρεις χαρακτήρες που να χρησιμοποιούν την τεχνολογία. Το αποφεύγω για κάποιο λόγο. Κι όμως τα συναισθήματα που προκύπτουν στην ταινία είναι άμεσα συνδεδεμένα και με τις σύγχρονες τεχνολογίες, απλά γίνεται με έμμεσο τρόπο.

Ποιες είναι οι διαφορές εδώ, από το προηγούμενό σου έργο, το  «Listen Up Philip»;

Το διασκεδαστικό όταν γυρίζεις τη μια ταινία μετά την άλλη, είναι να μην επαναλαμβάνεσαι. Ιδιαίτερα όταν ζητάς από τον ίδιο διευθυντή φωτογραφίας, τον ίδιο μοντέρ, τον ίδιο συνθέτη, την ίδια ηθοποιό να συνεργαστούν σε μια νέα ταινία. Μόνο έτσι θα καταφέρεις να τους ενθουσιάσεις.

Στην προκειμένη περίπτωση είχα να σκεφτώ πράγματα που δεν είχα ξανασκεφτεί. Όπως πλάνα με τοπία και το είχαμε σαν προτεραιότητα. Ο διευθυντής φωτογραφίας, κάθε φορά που έπεφτε φως στη λίμνη ή ανάμεσα στα κλαδιά των δέντρων έτρεχε να πάρει όσα περισσότερα πλάνα μπορούσε γιατί θα ήταν αναγκαία μετά στο μοντάζ. Κι αυτό γιατί όταν βρίσκεσαι σε μια τοποθεσία μόνο, δεν σου δίνονται πολλές ευκαιρίες να βάλεις σφήνες. Στο «Listen Up Philip» δεν υπάρχουν πλάνα εδραίωσης ή μονταζικές σκηνές ενώ στο «Queen of earth» υπάρχουν διαδοχικά πλάνα φύσης, αέρα και νερού, του σπιτιού μέσα και έξω.

Στο «Listen Up Philip» έκανα μια ταινία με κάμερα στο χέρι και θέλαμε η αισθητική και η παλέτα να είναι καφέ, η σκηνική παρουσία και τα κουστούμια έπρεπε να έχουν τέτοιους χρωματισμούς και ήταν μια πολύ «ζεστή» ταινία. Στο «Queen of Earth» αντιθέτως παίζαμε με μπλε και γκρι που δημιουργούσαν μια πιο ψυχρή αίσθηση και αποφύγαμε την κάμερα στο χέρι, εν τούτοις, προτίμησα πάλι τα κοντινά πλάνα όσο κι αν προσπάθησα να δώσω άλλη υφή στην ταινία.

Παρατηρήσαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα σκιαγράφηση των χαρακτήρων, η αμφισημία τους, ήταν μια συνειδητή σεναριακή επιλογή; Επίσης είδαμε ένα έξυπνο παιχνίδι,  λογικής και παραλόγου.

Ακολουθούσαμε τους κανόνες παρόμοιων ταινιών. Το απομονωμένο σπίτι, ένα δράμα μιας γυναίκας που ραγίζει ψυχικά, όπως το «Interiors» του Γούντι Άλεν με μείξη ταινίας τρόμου όπως το «Let’s scare Jessica to death». Υπάρχει αυτός ο συνδετικός ιστός ανάμεσα σε ταινίες που έχουν πρωταγωνίστριες γυναίκες που απομονώνονται και μετά «σπάζουν». Το «Persona», του Μπέργκμαν, παρ’ότι το αναφέρουν οι κριτικοί  το απέκλεισα από τις κινηματογραφικές αναφορές στο καστ. Το είχα δει πολύ παλιά. Θυμάμαι πιο έντονα το «Face to Face». Το προτιμούσα σαν μια λιγότερο τετριμμένη αναφορά. Θα μπορούσε να πει κανείς οτι το έργο αποτελείται κατά κύριο λόγο από μια υποκειμενική πραγματικότητα. Έχει να κάνει με το πως ερμηνεύει ο θεατής τη δράση. Αλλά αυτό είναι κάτι που ενυπάρχει εσκεμμένα στην αφήγηση. Η συμπεριφορά δηλαδή των χαρακτήρων να συγκρούεται με την ερμηνεία της συμπεριφοράς αυτής από τους άλλους.

Πώς προέκυψε η συμπαραγωγή με την Faliro House;

Είναι η δεύτερη ταινία που συνεργάζομαι με την Faliro House και η εταιρία στηρίζει πολύ ιδιαίτερους, πολύ έξυπνους, πολύ συναρπαστικούς σκηνοθέτες και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που είμαι μέσα σε αυτά τα ονόματα. Οι ελληνικές ταινίες που βγάζει η εταιρία είναι απίστευτες! Για πολλά χρόνια τώρα μας προσφέρουν ελληνικές παραγωγές προχωρημένες και ασυνήθιστες και οι αμερικανικές τους ταινίες είναι σε παρόμοιο επίπεδο, πρότζεκτ που ίσως κάποιοι να φοβούνται να προωθήσουν. Ελπίζω πραγματικά να συνεχιστεί αυτή η συνεργασία μου με την Faliro House.

Κάνατε κάτι ιδιαίτερο στα γυρίσματα που δεν συνηθίζεται;

Κινηματογραφήσαμε την ταινία με χρονολογική σειρά για να ιδωθεί πιο ομαλοποιημένα η εξέλιξη, το χτίσιμο των χαρακτήρων ωστε να οι ηθοποιοί να υπογραμμίσουν δραματουργικά ακόμα περισσότερο την αρνητικότητα, τα συναισθήματα, τα συγκρουσιακά σημεία στο έργο. Αυτή ήταν μια βοήθεια που προσέφερα για την ερμηνεία των ρόλων. Για να μην γίνονται συναισθηματικές αναπηδήσεις. Ακόμα και τα φλασμπακ γυρίστηκαν στην ίδια σειρά με την οποία παρουσιάζονται στο τελικό μοντάζ. Και συνήθως θεωρείται λάθος τρόπος προσέγγισης αλλά όταν έχεις να κάνεις με μια ταινία που κινείται σε περιορισμένο χώρο, δεν έχει και τόση σημασία. Όπως αν έχεις έναν μικρό ρόλο κάθε υπεύθυνος παραγωγός θα σου πει, γύρισε όλες τις σκηνές του μέσα σε μια μέρα. Ενώ εμείς καταλήξαμε να κάνουμε γυρίσματα με αυτό το ρόλο σε 5 μέρες γιατί βρίσκεται σε 5 σκηνές.

Άρα οι περιορισμοί ενδυναμώνουν την δημιουργικότητα;

Ναι, νομίζω πως οι περιορισμοί που μου έβαλε ο Τζο (Σουονμπερκ) ως παραγωγός μου έδωσαν πολλές φορές τη δυνατότητα να είμαι πιο δημιουργικός! Μου έλεγε «ορίστε τι μπορείς να έχεις. ορίστε πόσα πρέπει να ξοδέψεις και τί πρέπει να αποφύγεις, από κει και πέρα είσαι ελεύθερος να κάνεις ο,τι άλλο θέλεις. Υπήρχαν στιγμές που λέγαμε «αυτό αποκλείεται να γίνει οπότε ας ψάξουμε να βρούμε μια λύση με έναν ευχάριστο τρόπο».

Πιστεύετε στον τρόμο των λέξεων;

Ναι, φυσικά! Αν και πολλά άλλα πράγματα συντείνουν ώστε να νιώσεις παγιδευμένος και βασανισμένος από τις πράξεις των άλλων, όχι μόνο οι λέξεις. Ναι, ο τρόπος που μιλάει ο ένας με τον άλλον είναι ένα στοιχείο. Αλλά είναι και τα βλέμματα που προκαλούν δυσφορία.

Έχετε κάποια μελλοντικά σχέδια;

Ναι, αυτό που μου έμαθε ο Τζο σε αυτή την ταινία είναι ο,τι φυσικά, έχω στο μυαλό μου θέματα που θα χρειαστούν μεγάλη σύνθετη παραγωγή αλλά δεν θέλω να κάθομαι σε ένα-δυο χρόνια και να μιλάω για το πως θα γυρίσω αυτές τις ταινίες. Θέλω στο ενδιάμεσο να έχω γυρίσει κάτι μικρότερης κλίμακας και να μιλήσω γι αυτό καλύτερα. Να πραγματοποιείς κάτι μικρό παρά να περιμένεις κάτι μεγάλο.