Σων Γκουλέτ

Συνέντευξη στη Μερόπη Κυριάκου-Κακόπιερος

Το βλέμμα της κινηματογραφικής κοινότητας αλλά και του κοινού τράβηξε πριν από δεκαέξι χρόνια ο αμερικανός ηθοποιός, Σων Γκουλέτ και έκτοτε συμμετείχε σε δεκάδες παραγωγές. Ο πρωταγωνιστής του Darren Aronofsky, στο σουρεαλιστικό ψυχολογικό θρίλερ «Π», ο κινηματογραφικός Maximillian Cohen, ενώ απέδειξε από τον καιρό εκείνο τη συγγραφική του δεξιοτεχνία αλλά και τις ερμηνευτικές του δυνατότητες, παίρνει την ευθύνη, θέτει τον εαυτό του πίσω από τις κάμερες και επιχειρεί τη πρώτη μεγάλου μήκους κινηματογραφική του ταινία. Το Screeneye τον συνάντησε στα πλαίσια του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Tribeca, όπου η ταινία του «Traitors», έκανε πρεμιέρα επί αμερικανικού εδάφους.

Πως είναι αλήθεια για έναν ηθοποιό ο οποίος έχει συνεργαστεί με τόσους δημιουργούς, μεταξύ άλλων ο Darren Aronofsky, να δημιουργεί τις δικές του ταινίες; Είσαι πιο αυστηρός με τον εαυτό σου λόγω αυτών των εμπειριών;

Η συνεργασία μου με τον Darren με δίδαξε πολλά. Με έμαθε πως η προετοιμασία και η ακεραιότητα, λειτουργούν ευεργετικά χωρίς περιορισμούς, ακόμα το να πιστεύεις στο  κάρμα, και να συμπεριφέρεσαι στους συνεργάτες σου ως σαν να είναι οικογένεια. Μου έδειξε επίσης πως μερικές φορές ίσως πρέπει να ωθήσεις τον ηθοποιό έξω από τη ζώνη άνεσης του, όταν ο ρόλος τον οποίο υποδύονται το απαιτεί. Το ατού μου ως ηθοποιού είναι η δύναμη μου στην διαδικασία προετοιμασίας και συγκέντρωσης. Ως σκηνοθέτης λειτουργώ επίσης με τον ίδιο τρόπο. Προσδοκώ πάντα στην ίδια αντιμετώπιση για τη δουλειά από τον κάθε ηθοποιό με τον οποίο συνεργάζομαι και η αλήθεια μέχρι στιγμής δεν χρειάστηκε να επιστήσω την προσοχή σε κάποιο. Δεν ξέρω, είτε που είναι τόσο συγκεντρωμένοι από μόνοι τους και το καταφέρνουν, είτε που με φοβούνται.

Το στόρι για το «Traitors» από που προέκυψε;

Το 2010 με κάλεσαν να δουλέψω πάνω σε μια ταινία μικρού μήκους. Από αυτή τη διαδικασία προέκυψε ένα 30λεπτό φιλμ που αφορούσε στην ιστορία ενός κοριτσιού, με αρκετά αναρχική συμπεριφορά για τα δεδομένα του αραβικού κόσμου, ενός κοριτσιού με ισχυρή αντίληψη για τον κόσμο μέσα στο οποίο ζει και που όλη της όμως η δράση καθορίζεται πάντα από τις αγνές της προθέσεις και τα ιδανικά. Οι έφηβοι συνήθως είναι ανήσυχα πνεύματα και αισθάνονται λίγο σαν υπέρ-ήρωες. Και αυτό το κορίτσι αισθανόταν κάπως έτσι. Αυτός ο χαρακτήρας στην μικρού μήκους ταινία δεν είχε ικανοποιητικά επίπεδα πρόκλησης για να ξεδιπλωθεί και να ολοκληρώσει τη δράση του. Έμοιαζε με το να βλέπεις τον μυθικό Ηρακλή να πλένει το γκαράζ, και αυτό δεν ήταν δίκαιο. Το πρόσεξαν διάφοροι φίλοι που παρακολούθησαν το φιλμ και αφού είχα ήδη ακούσει μια ενδιαφέρουσα αλλά άδοξη περίπτωση μιας κοπέλας που δούλευε για έναν έμπορο ναρκωτικών και μετέφερε χασίς από τα ορεινά της Ταγγέρης, αποφάσισα να συγχωνεύσω τις δυο ιστορίες, δημιουργώντας ωστόσο κάτι καινούριο.   

Πως ήταν η εμπειρία για έναν Αμερικανό σκηνοθέτη, να δημιουργεί μια ταινία στο Μαρόκο;

Ήταν λίγο τρελό, είναι ένας πολύ διαφορετικός κόσμος. Δουλέψαμε με πολλά εμπόδια, απρόοπτα και όχι και τόσο μεγάλο προϋπολογισμό αλλά το αποτέλεσμα μας δικαίωσε. Κατάφερα να αναπροσαρμόζομαι με ότι ερχόταν στο δρόμο μου. Ακόμα και το σενάριο αναπροσάρμοσα όταν μια εκ των ηθοποιών μου λίγο πριν ξεκινήσουμε γύρισμα ήρθε ανήσυχη να μου αναφέρει πως ήταν έγκυος και εγώ με ενθουσιασμό της είπα «αυτό είναι υπέροχο, ας το προσθέσουμε στην ταινία μας». Η πραγματικότητα είναι ένας ενδιαφέρον σύντροφος και συνεργάτης. Αισθανόμουν όμως άνετα στην Ταγγέρη γιατί ζούσα εκεί για περίπου 7 χρόνια, την περίοδο εκείνη. Ακολούθησα την σύζυγο μου, η οποία είναι και η ίδια καλλιτέχνης, σε μια δική της σημαντική δράση και παραμείναμε εκεί για αρκετό καιρό. Η κόρη μου γεννήθηκε εκεί. Για την ακρίβεια το πρώτο μου σενάριο δεν είχε να κάνει με Μαροκινούς χαρακτήρες. Προέκυψε όμως αυτό το δεύτερο με το οποίο αποφάσισα να ασχοληθώ, έτσι η άλλη ταινία θα ακολουθήσει.

Σε τι θα αφορά το επόμενο;

Θα είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ.

Στο φιλμ η μουσική έχει έντονη παρουσία. Ποιο είναι το δικό σου μουσικό υπόβαθρο;

Κανένα. Ήταν η ευκαιρία μου να προσποιηθώ για αυτό το θέμα και ταυτόχρονα η ευκαιρία μου να ασχοληθώ, να συναναστραφώ με μουσικούς, με μπάντες έστω για λίγο. Η μουσική του σπουδαίου συνθέτη Nathan Larson στην ταινία ήταν καθοριστική όπως επίσης και τα υπόλοιπα κομμάτια τα οποία ακούγονται όλα έχουν τη δική τους δυναμική. Η μουσική ήταν πολύ σημαντική γιατί η μουσική, συχνά μιλά για πολιτική και σε αυτή την ταινία έχουμε τον κεντρικό χαρακτήρα ο οποίος μάχεται ενάντια σε κάθε είδους καθεστώς.

Στην πρεμιέρα της ταινίας σου, όταν τελείωσε η προβολή το κοινό σε υποδέχτηκε όμορφα και μάλιστα μια ομάδα φεμινιστριών ακτιβιστριών σου έκανε διάφορα εποικοδομητικά σχόλια και παρατηρήσεις. Πως σε επηρεάζουν όλα αυτά, ως άτομο αλλά και ως δημιουργό;

Ήταν πραγματικά πάρα πολύ όμορφο, αυτό που έγινε και σε ευχαριστώ που μου δίνεις την ευκαιρία να αναφερθώ. Στην Αμερική υπάρχει ένα κινηματογραφόφιλο κοινό πολύ διαφορετικό από την Ευρώπη. Και στις δυο περιπτώσεις πρόκειται για καλό κοινό, αλλά αλλιώτικο κοινό. Στα κινηματογραφικά φεστιβάλ της Ευρώπης συναντάς ένα κοινό κάπως πιο ειδικευμένο κινηματογραφικά. Είναι ένα κοινό πιο αυστηρό, πιο κριτικό από το οποίο αποκομίζεις ένα διαφορετικό διάλογο. Εδώ, στη Νέα Υόρκη έχεις και τους κριτικούς, τους ειδικούς και ούτω καθεξής αλλά έχεις και το ζεστό, πιο αυθόρμητο και απλό ακροατήριο το οποίο εκφράζεται έντονα. Σαν άνθρωπο και ως δημιουργό με συναρπάζει η επαφή με τον κόσμο και σίγουρα μου αφήνει πολλά.

Άρα θα λέγαμε πως η συμμετοχή σε κινηματογραφικά φεστιβάλ είναι κάτι το οποίο σε ενδιαφέρει ως σκηνοθέτη; 

Σίγουρα. Τα κινηματογραφικά φεστιβάλ είναι σαν τις μέλισσες, που η έκλειψη τους, στερεί από τον κόσμο τα βασικά, από την παραγωγή, την αναπαραγωγή, το μέλι, τα άνθη, την ίδια τη ζωή. Με ενδιαφέρουν και είναι διάφορα φεστιβάλ που θα ήθελα να συμμετέχω, μεταξύ άλλων και το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το οποίο θεωρώ πως έχει ένα πάρα πολύ καλό επίπεδο.