Στη Λεωφόρο… και στη “Βικτώρια”. Η ταινία του Σεμπάστιαν Σίπερ δημιουργεί θόρυβο στο Βερολίνο

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης

Η ταινία ξεκινά μέσα σε ένα Βερολινέζικο μπαρ του Κρόιτσμπεργκ, με τη Βικτώρια να λικνίζεται στους ρυθμούς της ηλεκτρονικής μουσικής, φλερτάροντας ακόμα με τον μπάρμαν. Η βραδιά για τη νεαρή Ισπανίδα δεν τελειώνει εκεί, κατά την έξοδο της από το μαγαζί θα συναντήσει μια παρέα μεθυσμένων  συνομηλίκων της αγοριών που την προτρέπουν να τους ακολουθήσει, σε μια βόλτα με το αμάξι τους. Το όχημα αποδεικνύεται πως δεν είναι δικό τους, προσπαθούσαν να το διαρρήξουν. Η Βικτώρια θα αφεθεί στο κόσμο του φλερτ και της εφηβικής τρέλας. Ακολουθεί μια μικροκλοπή από  περίπτερο της γειτονιάς, το ένα ψέμα φέρνει το άλλο, και θα βρεθεί οικειοθελώς μπλεγμένη σε ένα μεγάλο κόλπο. Ταυτόχρονα αρχίζει να συνδέεται με έναν από τη παρέα, τον Σον.

Ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Σεμπάστιαν Σίπερ ανήκει στο νέο Γερμανικό ρεύμα. Έχει γυρίσει 4 ταινίες μεγάλου μήκους, όλες έχουν να κάνουν με τα όνειρα, τις φιλοδοξίες και τη κοινωνική θολούρα της νέας γενιάς.

Το ατού του τελευταίου του έργου βρίσκεται στη δική του σκηνοθετική μαγκιά. Το σενάριο είναι χωρίς παρακλάδια και διακλαδώσεις , η διάρκεια των 140 λεπτών  φαντάζει  πελώρια, η  λογοδιάρροια των νεαρών παραβατών του νόμου είναι ακατάσχετη αλλά θα πετύχει με τον τρόπο που ξεδιπλώνει την ιστορία να μας κρατήσει κολλημένους  στην μεγάλη οθόνη, με το ερώτημα να πλανάται για ώρα στην ατμόσφαιρα ” που τελικά το πάει;”.  Στα πρώτα 40 λεπτά ο θεατής μπορεί να εικάσει πολλά,  επί παραδείγματι ότι η Βικτώρια θα βρεθεί παγιδευμένη, ένα ακόμα θύμα βιασμού. Προσεγγίζει τους ήρωες του μακριά από τη γνώριμη ατζέντα του  κοινωνικό-πολιτικού περιβάλλοντος ( όπως είδαμε στο  ” Μίσος” του Κάσσοβιτς) που σπρώχνει μερίδα των νέων στις συμμορίες και στην παραβατικότητα. Εδώ δεν μιλάμε για μαύρους, δεν μιλάμε για φτωχούς, είναι  μια κατηγορία ανθρώπων που δεν αντιλαμβάνεται τις συνέπειες των πράξεων της. Η παρανομία του χαβαλέ. Βέβαια η  έλλειψη αναφορών στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα μπορεί να τη δει κανείς κι ως προτέρημα ταυτόχρονα  και ως η αδυναμία της ταινίας. Όσο βιρτουοζικη είναι η σκηνοθετική τεχνική του Σίπερ, των εξαιρετικών του μονοπλάνων,  στρεσάροντας μας, με την άψογη χρήση της κάμερας στο χέρι, του αγχωτικού close-up πάνω στους νεαρούς ήρωες άλλο τόσο δυσκολεύεται να σκιαγραφήσει επαρκώς τα κίνητρα και τις πράξεις των παιδιών, πρώτα και κύρια της Βικτώρια, χαρίζοντας της και τον τίτλο της ταινίας.

Αναμφισβήτητα μιλάμε για έργο πρωτίστως του δημιουργού και των υψηλών του σκηνοθετικών δυνατοτήτων και λιγότερο της ίδιας της ιστορίας, που την προσέγγισε με αμηχανία. Σε πλήρη αρμονία μαζί του βρίσκονται και οι ηθοποιοί του. Η 30 χρόνη Λάια Κόστα και ο Φρέντερικ Λάου αποδίδουν πειστικά τους ρόλους τους, στις καλύτερες ερμηνείες της διοργάνωσης μέχρι αυτή τη στιγμή.