Στιβ ΜακΚουίν

Γράφει η Ναταλία Αργυράκη

Το όνομά του προκαλεί σύγχυση. Τον μπερδεύουν με τον αείμνηστο συνονόματο του ηθοποιό με τον οποίο δεν έχει καμία σχέση. Για καιρό θεωρούνταν Ιρλανδός και ομοφυλόφιλος ενώ δεν είναι τίποτα από τα δύο. Αυτά κι άλλα πολλά αποκαλύπτουμε στο αφιέρωμα για τον 44χρονο δημιουργό, που πιθανόν να γίνει ο πρώτος έγχρωμος σκηνοθέτης με Όσκαρ.

Η ταινία του ” 12 Χρόνια Σκλάβος”, η οποία θα προβάλλεται από 12/12 στους κινηματογράφους για  το οδοιπορικό ενός κατατρεγμένου  Αμερικάνου στα μέσα του 19ου αιώνα, απέσπασε διθυραμβικές κριτικές.

ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ & ΟΙ ΚΑΛΕΣ ΤΕΧΝΕΣ

Σπούδασε Καλές Τέχνες στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη. Έχει κερδίσει το Βραβείο Turner Prize για έκθεσή του στο Ινστιτούτο Σύγχρονης Τέχνης του Λονδίνου το 1999. To 2002 τιμήθηκε από τη βασίλισσα Ελισάβετ με τον τίτλο του Αξιωματικού του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας για τις υπηρεσίες του στον χώρο των Τεχνών. Το 2011 τιμήθηκε εκ νέου με τον τίτλο του Διοικητή του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Ο ίδιος έχει τονίσει ότι οι επιρροές του είναι ποικίλες και κυμαίνονται από τον Άντι Γουόρχολ στον Ζαν Βίγκο, τον Μπάστερ Κίτον και τον Μπίλι Γουάιλντερ.

Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ

Ξεκίνησε ως εικαστικός. Ήταν 30 ετών και ζούσε στο Άμστερνταμ με τη σύντροφό του, όταν το βρετανικό κανάλι Channel 4 τον προσέγγισε και του ζήτησε να γυρίσει μία ταινία, προσφέροντάς του 100.000 λίρες. Εκείνος είπε πως τον ενδιέφερε η ιστορία του Ιρλανδού απεργού πείνας Μπόμπι Σαντς. Αυτό ήταν. Στο κάστινγκ επέλεξε έναν 31χρονο άγνωστο ηθοποιό, τον Μάικλ Φασμπέντερ και ξεκίνησαν να δουλεύουν το Hunger. «Δεν ήξερα τίποτα. Όταν όμως μπήκα στο πλατό, ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο για μένα».  Η πρώτη του επαφή με την κινηματογραφική βιομηχανία ήρθε το 2008 όταν το «Hunger» προβλήθηκε και ενθουσίασε στο φεστιβάλ Καννών (κέρδισε το βραβείο Camera d’Or) και στη συνέχεια ταξίδεψε στην Αμερική. «Δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω αμερικάνικες ταινίες. Εκεί τους αρέσουν τα ευτυχισμένα φινάλε. Γύρισα το Shame στην Αμερική, αλλά δεν είναι χολιγουντιανή ταινία. Εγώ θέλω να προκαλώ τους ανθρώπους. Θέλω οι θεατές να αναρωτιούνται αν οι ήρωες που βλέπουν στην σκηνή διαφέρουν από αυτό που πίστευαν όταν τους πρωτοείδαν» έχει δηλώσει.

ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ

Οι ταινίες του είναι προσωπικές. Τo «Hunger» είναι εμπνευσμένο από τη νεότητά του, την απώλεια της αθωότητας.

Ο Μπράντον στο «Shame» είναι η απάντησή του σε αυτή την αίσθηση του να είναι κανείς χαμένος. «Δεν έχω χαθεί στον σεξουαλικό εθισμό, αλλά έχω υπάρξει κι εγώ χαμένος» έχει δηλώσει. Χαρακτηριστικό της δουλειάς του είναι ότι «τοποθετεί» το κοινό μέσα στην εμπειρία: «Ήθελα το κοινό να συμμετάσχει στην απεργία πείνας, είτε με είτε χωρίς τη θέλησή του» έχει τονίσει. «Είναι περίεργος –με την ουσιαστική έννοια της περιέργειας- και χειραγωγεί τους ηθοποιούς του, αφού πρώτα δημιουργεί μεταξύ τους εμπιστοσύνη», λέει ο Μάικλ Φασμπέντερ. Ακόμη προσεγγίζει δύσκολες αλήθειες με αγάπη –ο ίδιος έχει τονίσει πως τόσο ο σεξουαλικός εθισμός όσο και η σκλαβιά είναι θέματα που προσέγγισε με αυτό ακριβώς το συναίσθημα, την αγάπη. Ακόμη, απεικονίζει αυτά που πραγματικά κάνουν οι άνθρωποι. Όσο κι αν συζητήθηκε η πρώτη σκηνή του Shame, όπου ο Μπράντον (Φασμπέντερ) κυκλοφορεί ολόγυμνος στο σπίτι του, είναι αυτό ακριβώς που θα έκανε ένα άντρας (ειδικά αν ήταν εθισμένος στο σεξ).

Ο ΜΑΙΚΛ ΦΑΣΜΠΕΝΤΕΡ

«Αυτό που συμβαίνει με τον Μάικλ είναι ότι δεν τον θεωρώ δεδομένο. Δεν θα κάνει κάτι επειδή το κάνω εγώ. Είναι εξαιρετικός ηθοποιός. Για μένα προσωπικά, είναι ο ηθοποιός με τη μεγαλύτερη επιρροή αυτή την εποχή στον κόσμο. Οι νέοι θέλουν να γίνουν ηθοποιοί εξαιτίας του, όπως γινόταν κάποτε με τον Μίκι Ρουρκ και τον Γκάρι Όλντμαν. Τον επιλέγω γιατί τον αγαπώ περισσότερο. Τον αγαπώ βαθιά. Υπάρχει κατανόηση. Δεν αμφισβητείται αυτό από κανέναν μας».

Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΥΛΙΑ

Έχει μακροχρόνια σχέση με την κριτικό Τέχνης Μπιάνκα Στίγκτερ, με την οποία έχουν αποκτήσει δύο παιδιά, την Άλεξ και τον Ντέξτερ. «Ο γιος μου ξεκίνησε σχολείο φέτος και θα κάνω ένα διάλειμμα από τις ταινίες. Θέλω να είμαι εκεί για την οικογένειά μου, αυτό είναι το πιο σημαντικό για μένα» δήλωσε τον Οκτώβριο σχετικά με τα μελλοντικά του βήματα. Για αρκετό καιρό υπήρχε η αίσθηση πως είναι ομοφυλόφιλος, καθώς όταν φοιτούσε ακόμη στο Goldsmith University του Λονδίνου, είχε γυρίσει ένα βίντεο με τίτλο Bear (1993), στο οποίο πρωταγωνιστούσαν δύο γυμνοί άντρες – ο ένας ήταν ο ίδιος. Στο «Hunger» όπως και στο «Shame» περιλαμβάνεται αρκετό ανδρικό γυμνό, ενώ στο δεύτερο υπάρχει και μία ομοφυλοφιλική σεξουαλική σκηνή. «Στην Αμερική φοβούνται το σεξ», δήλωσε πέρυσι, όταν ο Μάικλ Φασμπέντερ δεν συμπεριλήφθηκε στη λίστα των υποψηφίων για Όσκαρ για το Shame.

ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

•          Η Περιφρόνηση, του Γκοντάρ (1963)

•          Μια φορά κι έναν καιρό στην Αμερική, του Σέρτζιο Λεόνε (1984)

•          Do the Right Thing, τουΣπάικΛι (1989)

•          Η Μάχη της Αλγερίας, του Γκιλμπέρτο Ποντεκόρβο (1966)

•          Ο Κανόνας του Παιχνιδιού, του Ρενουάρ (1939)

•          Couch, του Άντι Γουόρχολ (1964)

•          Διαγωγή Μηδέν του Ζαν Βιγκό (1933)