01
ΜΑΡΤΙΟΥ
2024
screeneye.gr
No Comments 64 Views

Οι Ταινίες της Εβδομάδας από την Πέμπτη 3 Νοεμβρίου στους Κινηματογράφους

movies in cinemas
 Επιμέλεια-Κριτικές: Ιάκωβος Γωγάκης, Δέσποινα Ηλέκτρα Βούλγαρη

1. Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ

idanielblakesmall

Δράμα, 100′,  Μ. Βρετανία 2016
Πρωτότυπος Tίτλος: I, Daniel Blake
Αγγλικά Διανομή: Feelgood
Του    Κεν Λόουτς

Mε τους Ντέιβ Τζονς, Μπριάνα Σαν, Χέιλι Σκουάιρς, Ντίλαν Φίλιπ Μακίρναν, Νάταλι Αν Τζέιμσον

ΠΛΟΚΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ

Τον αγαπούν οι αριστεροί, τον σνομπάρουν οι δεξιοί. Το στρατευμένο σινεμά, για 50 χρόνια τώρα, του 80άρη πια Κεν Λόουτς και του φίλου του σεναριογράφου Πολ Λάβερτι,  είναι και πάλι στην επάλξεις, χωρίς εκπλήξεις, χωρίς μαγικά φίλτρα για τους καταδικασμένους του κόσμου τούτου, μια κραυγή μέσα στη λαίλαπα της « νέας τάξης», σκιαγράφηση της σύγχρονης βαρβαρότητας. Σχεδόν στο σύνολο της, η  κινηματογραφική ματιά του, στο τελευταίο του έργο, είναι ζοφερή, με ελάχιστα  ψήγματα αισιοδοξίας να την περιβάλλουν και θα τα βρούμε στο μοναδικό( ας το πούμε) αισιόδοξο σλόγκαν » Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέικ, δεν φοβάμαι, δεν ελπίζω…είμαι ελεύθερος».  Στο στόχαστρο και στον πυρήνα της, η ταινία καταπιάνεται με τη  βαριά τιμωρία που επιφυλάσσει για τα μεσαία, αλλά και για τα εξαθλιωμένα κοινωνικά σύνολα, η αλλαγή νομοθεσίας στη Βρετανία, περικόπτοντας επιδόματα, στο σύστημα κοινωνικής της πρόνοιας.

 Ο Ντάνιελ Μπλέικ, είναι 59, θα υποστεί καρδιακή προσβολή, θα χάσει τη δουλειά του στο εργοστάσιο ξυλείας και θα βρεθεί αντιμέτωπος με το Γολγοθά μιας «σικέ»  διαδικασίας, μέσω υπολογιστή( που δεν γνωρίζει να χρησιμοποιεί) και ενός κρατικού εκβιασμού, που θα αγνοήσει την εύθραυστη κατάσταση της υγείας του( δεν θα του δώσει το επίδομα που διεκδικεί) και θα τον σπρώξει, στο να βγει ξανά στην αγορά εργασίας. Θα «επαναστατήσει», βλέποντας μια ανύπαντρη μητέρα δύο παιδιών( την Κειτι),  να μην μπορεί να εξυπηρετηθεί στο γραφείο προνοίας, γιατί άργησε μερικά λεπτά. Ένα ακόμα τραγικό πρόσωπο της ιστορίας του σεναριογράφου Πολ Λάβερτι, η Κέιτι μετακομίζει οικογενειακώς από το Λονδίνο στο Νιούκαστλ, ζώντας αυτή και τα παιδιά της, μέσα  από τα δωρεάν  συσσίτια. Οι ζωές τους θα συναντηθούν και ο Ντάνιελ Μπλέικ, όσο η κατάσταση της υγείας του, του το επιτρέπει, θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του.

Δεν είναι η πρώτη φορά,  που ο Κεν Λόουτς, προσπαθεί να εξερευνήσει τις ανησυχίες των απλών ανθρώπων, από τις αδικίες που υφίστανται μέσα στο κοινωνικό περιβάλλον.

Από τους περιορισμούς που θέτει το βρετανικό εκπαιδευτικό σύστημα, στο « Kes», του 1969, στα πολλά ντοκιμαντέρ κατά της Θάτσερ τη δεκαετία του ’80, στο Riff-Raff του 1991 και στο πως οι εργοδότες εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενούς τους, μέχρι το «The Navigators» δέκα χρόνια αργότερα και στο πως η ιδιωτικοποίηση των βρετανικών σιδηροδρόμων, επηρεάζει τις ζωές των εργαζομένων.

Έτσι κι εδώ, η πάλη του Ντάνιελ και της Κέιτι να βρουν το δίκιο τους και να επιβιώσουν, προσκρούει στις κοινωνικές δομές του νεοφιλελευθερισμού, στο ζήτημα που δίχασε Εργατικούς και Συντηρητικούς, αν πρέπει να υπάρχουν επιδόματα, σε ποιο βαθμό και με ποια κριτήρια.

Το έργο συνδυάζει τη μυθοπλασία με ένα ύφος που θυμίζει ντοκιμαντέρ. Υπάρχουν κάποιες εμβόλιμες σκηνές που κρατάνε αχρείαστα πολύ. Όπως η διαδικασία συμπλήρωσης online μιας αίτησης, με τον απαράδεκτο χρονικό περιορισμό, αν ο αιτών δεν την συμπληρώσει εντός μερικών λεπτών, να χάσει τη σειρά του.

Από την άλλη, αυτός ο δεικτικός και ειρωνικός καυτηριασμός του Κεν Λόουτς για τις νέες τεχνολογίες( όποιος δεν ξέρει από pc είναι ανάπηρος), είναι αμφιλεγόμενος, γιατί θα μπορούσε κανείς να αντιπαραβάλει,  πως η συγκεκριμένη δεξιότητα δεν είναι παράλογη, αλλά και πρακτικά χρήσιμη.

Παρότι, το μελό δεν είναι χαρακτηριστικό του Λόουτς, εδώ λιγουλάκι υπάρχει και βεβαίως είναι υπαρκτή η σεναριακή προβλεψιμότητα.

Χρησιμοποίησε για πρωταγωνιστές, δύο τηλεοπτικούς ηθοποιούς, οι οποίοι όχι μόνο αντεπεξήλθαν περίφημα στους λούμπεν χαρακτήρες που υποδύθηκαν, αλλά τους άνοιξε το δρόμο, μιας λαμπρής κινηματογραφικής σταδιοδρομίας.

Το πολιτικό-κοινωνικό σινεμά του Κεν Λόουτς, δεν είναι επιτηδευμένο, είναι ξεκάθαρο, εύστοχο και συνεπέστατο, εκπροσωπώντας σταθερά, το ακροατήριο του, βρίσκεται κάθε εποχή, μέσα στα πράγματα και στις ζυμώσεις. Η κινηματογραφική του νατουραλιστική τεχνική, όπως και τώρα, μπορεί να είναι πανομοιότυπη και προβλέψιμη, η ύπαρξη δυνατών κοινωνικών θεμάτων όμως , είναι το ατού του, ίσως και ο λόγος, που έφυγε το έργο αυτό με το Χρυσό Φοίνικα των Καννών. Ι.Γ

 

 

2. Στη Σκιά του Φόβου

under-the-shadow-moviesmall

Τρόμου, 84′, Μ.Βρετανία, Κατάρ, Ιορδανία 2016
Πρωτότυπος Tίτλος: Under the Shadow
Γλώσσα: Περσικά Διανομή: Seven
Του  Μπαμπάκ Ανβάρι

Mε τους Νάργκες Ρασίντι, Αβίν Μανσάντι

ΠΛΟΚΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ

Στην Τεχεράνη του 1988, οι προσπάθειες της Σιντέχ να συνεχίσει τις σπουδές ιατρικής, που άφησε στη μέση εξαιτίας της γέννησης της κόρης της, πέφτουν στο κενό, καθώς το πανεπιστήμιο -ευθυγραμμισμένο με το ακραία συντηρητικό και καταπιεστικό καθεστώς- αρνείται να δεχθεί μία γυναίκα με έντονη πολιτική δράση στη διάρκεια της ιρανικής πολιτιστικής επανάστασης του 1979. Υπό τους ήχους των σειρήνων του πολέμου, καθώς βρισκόμαστε στην τελευταία χρονιά του ιρανό-ιρακινού πολέμου και ενώ η Τεχεράνη σφυροκοπείται από ιρακινές ρουκέτες, η Σιντέχ αποφασίζει να παραμείνει στην εμπόλεμη πρωτεύουσα και στο σπίτι με την κόρη της, όταν ο σύζυγος της καλείται ως γιατρός να υπηρετήσει στο μέτωπο.

Ο φόβος του πολέμου φαίνεται να ειναι το τελευταίο,πράγμα που απασχολεί μάνα και κόρη , όταν μία ρουκέτα, δίχως να εκραγεί, χτυπήσει το κτήριο και προκαλέσει ρωγμές στο ταβάνι του σπιτιού της Σιντέχ. Η μικρή Ντόρσα, αρχίζει να βλέπει φιγούρες στο σπίτι, χάνει την αγαπημένη της κούκλα, αρχίζει να υποφέρει ψυχολογικά και σωματικά. Η ψυχραιμία και ο ορθολογισμός της μητέρας θα δοκιμαστούν, όταν θα αντιληφθεί υπερφυσικές δυνάμεις και συνειδητοποιήσει ότι τα λεγόμενα της κόρης δεν ειναι αποκυήματα της παιδικής φαντασίας και αναγκαστεί να ανατρέξει σε δοξασίες και μύθους της Μέσης Ανατολής.

Το ντεμπούτο του Βρετανο-Ιρανού σκηνοθέτη Μπαμπάκ Ανβάρι δεν είναι ένα ακόμη ψυχολογικό, υπερφυσικό θρίλερ. Το ιστορικό και κοινωνικό-πολιτικό περιβάλλον της ταινίας είναι αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει και να απευθύνεται όχι μόνο στο κοινό που αγαπά τα θρίλερ, αλλά και στους σινεφίλ που ψάχνουν την επόμενη art-house ανακάλυψη.

Ο σκηνοθέτης χτίζει κλιμακωτά μία ατμόσφαιρα τρόμου, χρησιμοποιώντας πολλά από τα θριλερικά κλισέ, παίζοντας με τους ήχους και τα θροΐσματα του αέρα και δημιουργεί μία αίσθηση κλειστοφοβίας, καθώς η κάμερα ακολουθεί κατά πόδας πρωταγωνιστές και πνεύματα στα όρια των δωματίων του σπιτιού και ανεβοκατεβαίνει τα σκαλιά του ίδιου ορόφου. Η ψυχολογική ασφυξία στο εσωτερικό λειτουργεί παράλληλα με τη ρεαλιστική ατμόσφαιρα φόβου και πανικού που ίπταται στην εμπόλεμη πρωτεύουσα σε μία επιτυχημένη προσπάθεια ισορροπίας του φανταστικού με τον υπαρκτό κίνδυνο.

Πολιτικά αιχμηρό, το “Under the shadow” είναι μία πολιτική αλληγορία της αγωνίας του πολέμου, αλλά και της κοινωνικής καταπίεσης, καθώς η μοντέρνα και δυναμική πρωταγωνίστρια, την οποία ενσαρκώνει μοναδικά η υποσχόμενη Νάργκες Ράσιντι, πρέπει να αντιμετωπίσει το σκοταδιστικό κράτος και τη γενικότερη μειωτική αντίληψη για τη γυναίκα.

Εξαιρετική φωτογραφία, επιδέξιο μοντάζ, ξεχωριστές ερμηνείες διατηρούν την ένταση αναλλοίωτη σε αυτή την προσπάθεια του ιρανικού κινηματογράφου να κάνει ένα βήμα παραπέρα και να διεκδικήσει το χώρο του στο mainstream, ψυχαγωγικό σινεμά, πάντα όμως με την ιδιαίτερη πολιτιστική και κοινωνική σφραγίδα της κινηματογραφικής ιρανικής παράδοσης. Χαρακτηριστικό είναι ότι το Netflix εξασφάλισε τα δικαιώματα της ταινίας λίγο πριν την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ του Σάντανς, όπως και η πρόσφατη ανακοίνωση ότι είναι η βρετανική πρόταση για το ξενόγλωσσο Οσκαρ. Δ.Β

 

 

3.Αόρατος

invisiblep

Δράμα, Θρίλερ, 91′, Ελλάδα 2015

Πρωτότυπος Τίτλος:Invisible

Γλώσσα: Ελληνικά , Διανομή: New Star

Του  Δημήτρη Αθανίτη

Με τους  Γιάννης Στάνκογλου, Κόρα Καρβούνη, Κώστας Ξυκομηνός

Συνέντευξη

1994: «Σ΄ αυτή την πόλη που κανένας πια δεν είχε τι να πει», ένας ταινιοφάγος 30άρης με χιούμορ και φαντασία αποχαιρέτησε… μια άλλη πόλη, με τρόπο παράξενο, σαρκαστικό και με τη θετική έννοια του όρου «καλτ», αποκτώντας με μιας, ένα μικρό αλλά φανατικό κοινό, που είδε το « Αντίο Βερολίνο» στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, κερδίζοντας το έργο και το ειδικό βραβείο.
Ο Δημήτρης Αθανίτης έφτασε στις μεγάλου μήκους τον αριθμό 7!, δίνοντας υπόσταση σε ρεαλιστικούς χαρακτήρες, όπως ήταν οι περιπέτειες του συγγραφέα Άλεξ, εκείνης της ταινίας, αλλά και σε φανταστικούς, όπως στη σύγχρονη εκδοχή του μυθικού έρωτα του Ορφέα και της Ευρυδίκης, στο «Καμιά Συμπάθεια για τον Διάβολο».

Σήμερα εμπνέεται από τις τραγικές οικογενειακές ιστορίες της ελληνικής πραγματικότητας μεσούσης των μνημονίων και της αυξανόμενης φτώχιας, πρόσωπα ορατά και ταυτόχρονα αόρατα, αυτής της χώρας.
Ένας νεαρός βιοπαλαιστής, διαζευγμένος με παιδί, απολύεται. Ο ιδιοκτήτης του εργοστασίου παίζει κορώνα-γράμματα, το ποιους θα απολύσει. Την πληρώνει ο αδύναμος Άρης, έχοντας να διαχειριστεί χρέη, διατροφή και μια νέα ζωή που οφείλει να χτίσει από την αρχή. Θα αντιδράσει, προσπαθώντας να εκδικηθεί, τον παντρεμένο αλλά αλανιάρη, για χρόνια εργοδότη του.

Ο Δημήτρης Αθανίτης εξηγεί. « Σαφέστατα είναι μία πολιτική ταινία, στο όριο να χαρακτηριστεί επαναστατική, που θα μπορούσε να σπρώξει προς την εξέγερση» και όπως ο ίδιος λέει, και στο παρελθόν, ακόμα και οι ρομαντικές sci-fi ταινίες του, έκρυβαν ένα πολιτικό σχόλιο.

Για τον κεντρικό ήρωα,( τον οποίο ερμηνεύει καθηλωτικά ο Γιάννης Στάνκογλου) αναφέρει. « Ο Άρης χάνει τη δουλειά του, βγαίνει έξω από τον κόσμο του, όπως μέχρι τότε τον είχε ορίσει και θέλει να αποδώσει δικαιοσύνη. Είναι αποφασισμένος να πάρει για πρώτη φορά την κατάσταση στα χέρια του, ενώ το παιδί του, αποδεικνύεται στο τέλος, το βασικό του κίνητρο, το οποίο εισπράττει όμως για καιρό την απόρριψη και από τους δύο γονείς του».

Το έργο γυρίστηκε στον Ασπρόπυργο, τοποθεσία με ιδιαίτερο ρόλο στο έργο, με τον Δημήτρη Αθανίτη να βλέπει και να καταγράφει τα διάφορα πρόσωπα αυτής της περιοχής, που είναι συνάμα εργατική αλλά και βιομηχανική, κοντά στη θάλασσα, δίνοντας την αίσθηση ενός τρομακτικού τοπίου, πολύβουου τη μέρα, ερημωμένου τη νύχτα.

Η ταινία έχει προβληθεί σε 7 πόλεις της Ελλάδος, με ζωηρή ανταπόκριση του κοινού, κέρδισε το μεγάλο βραβείο στο Φεστιβάλ ελληνικών ταινιών του Λονδίνου, παίχτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και έφτασε μέχρι το Σαν Φρανσίσκο.

 

4.Σνόουντεν

snowden-movie

Βιογραφικό δράμα, Θρίλερ, 134′, Η.Π.Α 2016

Πρωτότυπος Τίτλος: Snowden
Γλώσσα: Ισπανικά Διανομή: Tanweer
Του  Όλιβερ Στόουν

Με τους Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ, Σαϊλίν Γούντλεϊ, Ζάκαρι Κουίντο, Ρις Ίφανς, Μελίσα Λίο, Σκοτ Ίστγουντ

ΠΛΟΚΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ

Όσοι ισχυρίζονταν πως ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, αναθεώρησαν το 2012, όταν ο 29χρόνος πιτσιρικάς τότε Έντουαρντ Σνόουντεν, τζίνι των ηλεκτρονικών υπολογιστών και εργαζόμενος στην Dell, η οποία είχε σούρτα- φέρτα με τη CIA, αντέγραψε απόρρητα έγγραφα της Εθνικής Υπηρεσίας Ασφάλειας των Η.Π.Α, που δεν ήταν ούτε ηθικά ούτε νόμιμα. Φακελώματα ήταν και παρακολουθήσεις, εκατοντάδων χιλιάδων ανυποψίαστων πολιτών ανά τον κόσμο και ξένων ηγετών, όπως ήταν η Άνγκελα Μέρκελ. Ο Σνόουντεν έφυγε είτε για τη Μόσχα, είτε για το Χονγκ Κονγκ, αλλά οι αμερικάνοι συμπατριώτες του στα ανώτατα δώματα της χώρας, αντί να επιλέξουν την αυτοκριτική και τη δημόσια συγγνώμη, του πρόσαψαν βαριές κατηγορίες, διχάζοντας την κοινή γνώμη, η οποία είτε τον θεωρεί ήρωα-επαναστάτη ή προδότη.
Ο Όλιβερ Στόουν τον συνάντησε, συζήτησαν πολύ και μέσα από αυτές τις συζητήσεις και τα αρχεία του νεαρού υποκλοπέα, προέκυψε αυτή η ταινία, τίμια ως προς τις προθέσεις της, μαθαίνουμε για το σάπιο και ανήθικο οικοδόμημα των μυστικών υπηρεσιών, αποδεικνύοντας του λόγου το αληθές, πως οι .Η.Π.Α είναι μια υπερδύναμη με τα όλα της. Ορθή η επιλογή για να υποδυθεί τον Σνόουντεν ο Τζόζεφ Γκόρντον-Λέβιτ, παίζοντας χωρίς εκρήξεις και σκαμπανεβάσματα, ένας χαρακτήρας-ρομπότ, που ξέρει τι θέλει και πώς να το πάρει.
Η ταινία αρχίζει και τελειώνει με την ιστορική πλέον συνέντευξη του Σνόουντεν στους δημοσιογράφους της Guardian Αμερικής, δίνοντας όλες τις απαραίτητες πληροφορίες. Κάποιες παλαιότερες εποχές, θα έπεφταν κυβερνήσεις.
Όμως ο Όλιβερ Στόουν βιάστηκε. Δεν άφησε τον χρόνο να περάσει, να σχηματιστεί μια καθαρή εικόνα, για τις προεκτάσεις αυτού του σκανδάλου και αργότερα να φτιάξει της ταινία. Βέβαια και το ντοκιμαντέρ Citizenfour, πάλι για το ίδιο πρόσωπο και για το ίδιο σκάνδαλο, νωρίς βγήκε(2014)  ήταν όμως εμπεριστατωμένο και διεισδυτικό. Αντίθετα, ο διάσημος σκηνοθέτης μένει στο πρώτο επίπεδο, μιας αβάσταχτης ελαφρότητας εύκολου, σκιαγραφεί εντελώς μινιμάλ την προσωπικότητα του Σνόουντεν, όπως επίσης και του συναισθηματικού δεσίματος με τη φίλη του Λίντσει Μίλλς. Το τι σημαίνει σκληρή και αδυσώπητη αμερικάνικη πολιτική, την ξέρουμε, την είδαμε κινηματογραφικά πολλάκις, δεν χρειάζεται η καταγγελτική γκεστ παρουσία του επίσης ιδιοφυούς στις τεχνολογίες Χανγκ Φόρεστερ( Νίκολας Κέιτζ), για να την επαναλάβει. Ι.Γ

 

5.Μόνος στο Βερολίνο

aloneinberlin

Δράμα, 103′, Μ. Βρετανία 2016
Πρωτότυπος Tίτλος: Alone in Berlin
Γλώσσα: Αγγλικά Διανομή: Odeon
Του  Βενσάντ Περέζ

Mε τους Έμμα Τόμσον, Μπρένταν Γκλίσον, Ντάνιελ Μπρουλ

ΠΛΟΚΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ

Όταν ένα μπεστ-σέλερ μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη, η επιτυχία, δεν είναι πάντοτε δεδομένη. Το « Μόνος στο Βερολίνο» γράφτηκε το 1947,μέσα σε 24 μέρες, από τον Χανς Φάλαντα και  αφορά ένα γερμανό πατέρα που χάνει το γιο του στο πεδίο της μάχης και ξεκινάει πρωτόγνωρο αντιχιτλερικό γράφοντας κρυφά καρτ-ποστάλ κατά του Ναζισμού, γεμίζει με αυτά τους δρόμους του Βερολίνου, δημιουργώντας πονοκέφαλο στο ναζιστικό καθεστώς, για το ποιος κρύβεται πίσω από αυτή την ενέργεια.

Ο Ελβετός ηθοποιός και σκηνοθέτης Βενσάντ Περέζ, αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας την κινηματογραφική  μεταφορά, έχοντας δύο αστέρες για πρωταγωνιστές, τον Μπρένταν Γκλίσον και την Έμμα Τόμσον, οι μοναδικοί που διασώζονται από αυτό το έργο.  Απαράδεκτο το γεγονός, πως επιλέγει αντί τη γερμανική, την αγγλική γλώσσα, πλήττοντας εξαρχής το εγχείρημα του. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η ταινία είναι ανά-αληθοφανής, τα  Ες Ες και  το δεξί χέρι του Χίτλερ, τους παρουσιάζει σαν καρικατούρες και ολόκληρη η ιστορία, είναι πέρα για πέρα προβλέψιμη και βαρετή.Ι.Γ

 

6. Blood Father: Βίαιη δικαιοσύνη

blood-father

Δράση, Θρίλερ,,88′,  Γαλλία 2016
Πρωτότυπος Tίτλος: Blood Father
Γλώσσα: Αγγλικά, Ισπανικά Διανομή: Feelgood

Του  Ζαν Φρανσουά Ρισέ

Με τους   Μελ Γκίμπσον, Ελίζαμπεθ Ρομ, Γουίλιαμ Μέισι, Ράιαν Ντόρσεϊ, Έριν Μοριάρτι, Ντιέγκο Λούνα, Τόμας Μαν

ΠΛΟΚΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ

H 17χρονη Lydia (Erin Moriarty) είναι ο στόχος ενός ανελέητου ανθρωποκυνηγητού. Ο φίλος της είναι έμπορος ναρκωτικών και την έχει παγιδέψει σε μια πλεκτάνη εξαιτίας της οποίας ένα καρτέλ ναρκωτικών την αναζητά παντού γιατί θεωρεί ότι έχει κλέψει χρήματα. Ο μοναδικός της σύμμαχος είναι ο πατέρας της (Mel Gibson). Ο ίδιος έχει μπλεξίματα με τον νόμο, έχει υπάρξει κατάδικος, μα πάνω απ΄όλα είναι αποφασισμένος να προστατεύσει την κόρη του. Έστω και για πρώτη φορά στη ζωή του, σκοπεύει να κάνει το σωστό.

Κυκλοφορεί επίσης η ταινία ” AFERIM” και το A MONSTER CALL

Επικοινωνία
Γενικό e-mail επικοινωνίας screeneyefilm@gmail.com Για αποστολή δελτίων τύπου κινηματογραφικών εκδηλώσεων cine-events@screeneye.net
Εγγραφείτε στο Newsletter μας
Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας για να μαθένετε πρώτοι τα τελευταία νέα μας!

Back to Top