Οι Ταινίες της Εβδομάδας στους Κινηματογράφους… από την Πέμπτη 27 Απριλίου

Επιμέλεια-Κριτικές: Ιάκωβος Γωγάκης

1. Η Κυνηγός με τον Αετό

Οδοιπορικό μέχρι το Καζακστάν, στα Όρη και στις στέπες του, για να ακολουθήσουμε μια οικογένεια νομάδων και την επιθυμία της μικρής( μόλις 13 ετών) Αϊσολπάν να γίνει κυνηγός με αετό.
Η παράδοση των Μογγόλων, λέει πως, μόνο οι άντρες μπορούν να επιδίδονται σε αυτό το χόμπι. Το κορίτσι, έχοντας ένα απόλυτο δέσιμο, με τον πατέρα της, θα του ζητήσει να της μάθει τα μυστικά της συγκεκριμένης τέχνης, συμμετέχοντας και σε ένα διαγωνισμό. Οι ηλικιωμένοι γκουρού του κυνηγιού με αετό, στοιχηματίζουν πως η Αϊσολπάν θα χάσει. Πλανώνται πλάνην οικτρα. Όχι μόνο θα κερδίσει, αλλά θα εισπράξει το θαυμασμό και τον έπαινο των γύρω της.

Η αξία αυτού του ημί-ντοκιμαντέρ είναι η αξεπέραστη κινηματογράφηση του και η ονειρικότητα των πλάνων του . Βλέπουμε και μαθαίνουμε, όλη τη διαδικασία του αετοκυνηγιού.
Επίσης αποτυπώνει ξεκάθαρα την υποδεέστερη θέση της γυναίκας, όπου το αυτονόητο, δηλαδή η χειραφέτηση, για να κατακτηθεί, χρειάζεται θυσίες, σε μια κοινωνία υποανάπτυκτη, αλλά ανθρώπινη.
Για συγκεκριμένο, βαθιά σινεφίλ κοινό.

 2. Patriots Day

Για την  βομβιστική επίθεση στον Μαραθώνιο της Βοστόνης το 2013, έχει να κάνει αυτή η « πατριωτική» ταινία, δια χειρός του Πήτερ Μπέργκ, τον οποίο μνημονεύουμε πολλάκις τα τελευταία χρόνια. Από το «Lone Survivors» στο «Deapwater Horizon», ο αεικίνητος σκηνοθέτης, καταπιάνεται –όπως και ο Κλιντ Ίστγουντ – με κρυφούς αμερικάνους ήρωες, στο πεδίο της «μάχης». Έτσι και εδώ, ακολουθεί έναν οικογενειάρχη και αφοσιωμένο αστυνομικό, κατά τη διάρκεια της τρομοκρατικής επίθεσης και τη διαλεύκανσή της, αλλά και την ουσιαστική συνεισφορά του, στην ανακάλυψη των ενόχων.

Αρχικά ο ρυθμός προκαλεί λήθαργο, την ίδια στιγμή που η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι. Ανταμείβει στη συνέχεια, εξελισσόμενος σταδιακά σε θρίλερ καταδίωξης,  όσο οι αρχές πλησιάζουν τους ενόχους-προκαλώντας τους «ασφυξία». Για πρώτη φορά, μια mainstream ταινία ειρωνεύεται «σοβαρά» το αστυνομικό σώμα ( στον αντίποδα της επιδερμικής κριτικής κωμωδιών της σειράς). Όπως για παράδειγμα,  ο εκνευρισμός του υπεύθυνου της υπηρεσίας για την τρομοκρατία( Κέβιν Μπέικον),όταν αντιλαμβάνεται πως η υπόθεση  είναι δικιά του αρμοδιότητα. Υπάρχουν και άλλες ειρωνικές αναφορές. Το έργο, μένει εστιασμένο στα πραγματικά γεγονότα , στην προσήλωση των δύο τρομοκρατών του Isis, να σκορπίσουν το θάνατο, ακόμα και με την αφαίρεση της ίδιας της ζωής τους. Σε μια αποστροφή του λόγου της, η γυναίκα του ενός τρομοκράτη, αποκαλύπτει την τυφλή υπακοή της στην οργάνωση, αρνούμενοι να αποκαλύψει στις αρχές, τον επόμενο στόχο.

Η ταινία ανταμείβει και σε θέαμα και σε ουσία. Διαθέτει δοκιμασμένους αστέρες στους βασικούς ρόλους, πάρα ταύτα, δεν απέφυγε την εισπρακτική αποτυχία στις Η.Π.Α.

3. Όνειρα Γλυκά

Non stop Μάρκο Μπελόκιο. Από το αφιέρωμα του Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου της Αθήνας, στο « Αίμα από το Αίμα» μου της προηγούμενης εβδομάδας, σήμερα στα « Όνειρα Γλυκά». Το ελληνικό κινηματογραφικό σινάφι, δείχνει την αμέριστη αγάπη του στον Ιταλό σκηνοθέτη. Κι ας ο τελευταίος φαίνεται να έχει χάσει την φρεσκάδα του, την πρωτοπορία του, ανακυκλώνοντας τα ίδια και τα ίδια.

Όχι, τα « Όνειρα Γλυκά» του 2016, δεν είναι απαράδεκτο έργο, όπως το « Αίμα από το Αίμα μου» του 2015.
Ο Μπελόκιο διασκευάζει το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του δημοσιογράφου Μάσιμο Γκραμελίνι, αρχικά υιοθετώντας την αισθητική Τορνατόρε ( Σινεμά ο Παράδεισος) και μας εισάγει σε ένα σπίτι, σε μια ιταλική φαμίλια. Η μάνα και ο μικρός γιος , αυτή η αρχέγονη Οιδιπόδεια σχέση, βίαια θα ανακοπεί από τον ξαφνικό θάνατο της . Ο Μάσσιμο, από τα 9 του χρόνια, μέχρι την ενήλικη ζωή, ψάχνει να βρει την προσωπική του ισορροπία. Ένας πατέρας ωσεί παρών, μια ερωμένη που θα τον παρατήσει, ο Μπελόκιο παίζει με τον χωροχρόνο, με τον παρελθόν και το παρόν, ανακυκλώνει και τις δικές του εμμονές, όπως είναι η θρησκεία, η σχέση με τη μάνα και με την  πίστη.

Το έργο διαθέτει αυτή τη ψυχαναλυτική διάσταση σε όλη του τη διάρκεια, ακολουθώντας αργούς ρυθμούς, παύσεις και σιωπές, αλλά πέρα από αυτό το σημαντικό γεγονός-που ο Μπελόκιο το αποτυπώνει σχετικά επιτυχημένα-, δεν υπάρχει άλλου είδους υπόβαθρο, να κρατήσει επί μακρόν την περιέργεια μας. Τον Μάσιμο ερμηνεύει, ένας ηθοποιός καρμπόν ο Χαβιέ Μπαρδέμ, ο Ντάριο Νταλ Πέρο.

Κυκλοφορεί επίσημα πια, το πολιτικό αριστούργημα “The look of Silence” του 2014. Διαβάστε την κριτική μας ΕΔΩ

Επίσης κυκλοφορεί η απογοητευτική ταινία τρόμου Διπλή Εκδίκηση