Η Σιωπηλή Δολοφόνος

Δράμα, 105′, Ταιβάν 2015

Πρωτότυπος Τίτλος: The Assassin/Nie yin niang

Γλώσσα: Mανδαρίνικα

Του Χου Χσιάο Χσιέν

Με τους Σου Κι, Τσανγκ Τσεν, Ζου Γιουν, Τσουμαμπούκι Σατόσι

Γράφει η Ελένη Ανδρεάδου

Η Yinniang ύστερα από μια σειρά ατυχών συγκυριών, απομακρύνεται από την οικογένειά της και εκπαιδεύται από την πολύ τρυφερή της ακόμα ηλικία στις πολεμικές τέχνες, με σκοπό να εξελιχθεί σε μια ικανή δολοφόνο. Αποστολή της η εξουδετέρωση διεφθαρμένων κυβερνητικών και αρχόντων που καταδυναστεύουν το λαό και επωφελούνται καταστάσεων διάγωντας μια ζωή αφθονίας και απολαύσεων. Μια “λανθασμένη” απόφαση της Yinniang σε αποστολή, αφορμώμενη από ηθικά κίνητρα, την οδηγεί σε μια πιο δύσκολη αποστολή με ηθικές και συναισθηματικές προεκτάσεις, καθώς καλείται να σκοτώσει τον ξάδερφό της τον οποίο προοριζόταν να παντρευτεί.

Το Assasssin θα μπορούσε να είναι μια λαογραφική αναπαράσταση της Κίνας του 9ou αιώνα παραθέτοντας πλήθος στοιχείων της κοινωνικής διαστρωμάτωσης, της οργάνωσης του παλατιού, των κοινωνικών εκδηλώσεων, των δοξασιών και προλήψεων. Την ίδια στιγμή αποτελεί μια δημιουργία με κέντρο βάρους της τη γυναικεία παρουσία.

Ο Hou Hsiao-Hsien δεν παραδίδει τη γυναίκα στο έλεος των περιστάσεων και συνθηκών ζωής. Αντιθέτως, την μετατρέπει σε εν ενεργεία ιστορικό υποκείμενο δράσεως που με τις αποφάσεις της επηρεάζει οριστικά και αμετάκλειτα τις ζωές άλλων σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο. Μοιάζει να αναψηλαφεί τη γυναικεία δυναμικη υπό το φως μιας ταραγμένης ιστορικά εποχής.
Στο κέντρο της μυθεικασίας του υπάρχει η έννοια της ευθύνης. Το βάρος της ευθύνης απέναντι στην προσωπική της ηθική ωθεί την Yinniang σε αποφάσεις ενάντια στις εντολές που έχει δεχτεί και ενάντια στο σκοπό της εκπαίδευσής της, ώστε μεταλλασσόμενη από την επαφή της με το πόνο των αποκαλύψεων, που γίνεται προοδευτικά περισσότερο ευανάγνωστος στην ταινία, να οδηγείται στην αποτίναξη της επιβληθείσας ταυτότητας ως στυγερής δολοφόνου χωρίς δικαίωμα αμφισβήτησης της ορθότητας της αποστολής της . Η Yinniang τελικά κηδευμονεύει τη ζωή της δίνοντας ένα φωτεινό μάθημα στο σκοτεινό κόσμο.

Ο Hou Hsiao-Hsien μέσα από μια ιδιότυπη φορμαλιστική προσέγγιση απεικονίζει το σεναριακό του υλικό με εικαστική ευλάβεια. Ο χειροτεχνημένος κινηματογραφικός του λόγος χάνεται σε μια φωτογραφική σιωπή που μοιάζει να αδρανεί στην επιφάνειά της με στοιχείο αιφνιδιασμού τις ξαφνικές σκηνές πολεμικών αναμετρήσεων. Η αισθητική του χαρακτηρίζεται από αργό διαλογιστικό ρυθμό, φυσικό φωτισμό και απουσία οποιασδήποτε μουσικής επένδυσης. Οι ήχοι που φτάνουν στον θεατή είναι αποκλειστικά προερχόμενοι από τη φύση. Επιλέγει σχεδόν πάντα την ασφάλεια των μεσαίων και μακρινών πλάνων, τα κάδρα του κεντράρουν το θέμα που τον ενδιαφέρει και με τη λογική του κινηματογραφιστή-επισκέπτη που δεν παρεμβαίνει στη διαδικασία της δημιουργίας φαίνεται να διακρίνεται από κινηματογραφική συστολή και αυτοπεριορισμό, που όμως είναι απόλυτα και κομψά υπολογισμένα. Οι εικόνες του “πάσχουν” από μία σχεδόν αυτάρεσκη τελειότητα. Είναι σε τέτοιο βαθμό αριστοτεχνικά δουλεμένες που τούς λείπει η διαλεκτικότητα, ενώ την ίδια στιγμή ξεχειλίζουν από μυστικιστικούς υπαινιγμούς που αυξάνουν μεν το αίσθημα μιας αναμονής αλλά δεν το τελειώνουν ποτέ.

Βραβείο Σκηνοθεσίας Φ. Καννών 2015

“Η Σιωπηλή Δολοφόνος” από 31/12 στους κινηματογράφους σε διανομή Seven