Η Μορφή του Νερού

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης

Δηλωμένος θαυμαστής των φιλοσόφων μας, ο Μεξικανός σκηνοθέτης Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, στο έργο “  Η Μορφή  του Νερού” διευρύνει  τους φιλοσοφικούς του στοχασμούς- όπως τους είχε αποτυπώσει στην γνωστότερη μέχρι τώρα ταινία του “Ο Λαβύρινθος του Πάνα”-, σε έναν ύμνο για τη θέση του Θαλή “πως η ψυχή είναι μία  υπόσταση που βρίσκεται σε κίνηση, όπως το νερό, το οποίο είναι ο καταλύτης των πάντων και δει της ανθρώπινης ύπαρξης”.

Διόλου τυχαίο δεν είναι, το γεγονός πως τα 2 δυσλειτουργικά άτομα της ιστορίας του- χωροχρονικά τοποθετημένη στην Βαλτιμόρη το 1962 -, η  μουγκή  καθαρίστρια του μυστικού εργαστηρίου και ο  άνθρωπος-αμφίβιο, είναι τα πιο αγνά, καθαρά και δοτικά πρόσωπα αυτής της ταινίας. Ο -διαχρονικός-  ρατσισμός της πλειοψηφίας των Αμερικανών και η ταξική ανισότητα,  με ευκρίνεια αποτυπώνονται, όπως και η καταπιεσμένη σεξουαλικότητα.  Κόντρα σε όλα αυτά τα “ωραία”, ο  Ντελ Τόρο επιλέγει να υποτιμήσει το ίδιο του το δημιούργημα, χρησιμοποιώντας mainstream διαλόγους και   αχρείαστες σκηνές splatter ( αίματα, κομμένα δάχτυλα κλπ). Το σάουντρακ του Αλεξάντρ Ντεσπλά δεν συγχρονιζόταν με την συγκεκριμένη ταινία, ενώ από την πρωτοκλασάτη ομάδα των ηθοποιών, ξεχωρίσαμε τον -για άλλη μια φορά σε ρόλο κακού- Μάικλ Σάνον. Η βασική πρωταγωνίστρια, η Σάλι Χόκινς διαθέτει φοβερά υποκριτικά χαρίσματα, δουλεμένα στο έπακρον από τον Γούντι Άλεν στο έργο “ Θλιμμένη Τζάσμιν”, αλλά όχι τόσο δουλεμένα από τον Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο.

Θα μπορούσε το έργο αυτό, να χαρακτηριστεί ένα άριστα σκηνοθετημένο λυρικό παραμύθι…με πλούσια νοήματα. Παρά τις όποιες ενστάσεις μας, ο Μεξικανός σκηνοθέτης, μπόρεσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να δημιουργήσει ένα κινηματογραφικό κομψοτέχνημα, χωρίς να έχει σε κάτι να ζηλέψει από τον  Σπίλμπεργκ και τον  Ζεμέκις.

Οι 13 οσκαρικές υποψηφιότητες είναι κάπως υπερβολικές.

“Η Μορφή του Νερού” από τις 15/2 στους κινηματογράφους