Το Τέλειο ΧτύπημαThe Best Offer

Δράμα- Ρομαντικό- Θρίλερ, 131′ Ιταλία Αγγλικά 2012

του Τζουζέπε Τορνατόρε

Ο Τζουζέπε Τορνατόρε, γνωστός στους περισσότερους από το αλησμόνητο “Σινεμά ο Παράδεισος”, καταπιάνεται στο “Τέλειο χτύπημα” για άλλη μια φορά με τον χώρο της τέχνης. Η ταινία, γυρισμένη στην Αγγλική γλώσσα και με διεθνές καστ, έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ Βερολίνου και κέρδισε πολλά βραβεία στα Ιταλικα Donatello awards.

Ήρωας της ταινία ο Βέρτζιλ Όλντμαν, εκτιμητής , δημοπράτης και συλλέκτης έργων τέχνης, με ιδιοτροπίες, φαίνεται ολότελα αφοσιωμένος στο επάγγελμά του αδιαφορώντας για το αντίθετο φύλο. Τα πράγματα θα αλλάξουν όταν μια πλούσια κληρονόμος, η Κλερ Ιμποτσον θα τον πλησιάσει τηλεφωνικά και θα του ζητήσει βοήθεια χωρίς όμως η ίδια να εμφανιστεί μπροστά στον Βέρτζιλ λόγω αγοραφοβίας. Σταδιακά και ενώ στην αρχή ο Βέρτζιλ μοιάζει εκνευρισμένος από την κληρονόμο φάντασμα, έρχεται όλο και πιο κοντά της ενώ την ίδια στιγμή μυστηριωδώς εμφανίζονται στο σπίτι της Κλερ κομμάτια από ένα παλιό μηχάνημα . Το μυστήριο και ο έρωτας σε πρώτο πλάνο ενώ η ιστορία ξετυλίγεται μέσα από τα μάτια του Βέρτζιλ Όλντμαν.

Ο Τορνατόρε με το «Τέλειο Xτύπημα» χρησιμοποιεί την αντίθεση του παλιού με του νέου. Καταρχήν ο κεντρικός χαρακτήρας ονομάζεται «Ολντμαν»-σχόλιο τόσο πάνω στην ηλικία του όσο και στο γεγονός οτι ασχολείται με αντίκες -ενώ η κληρονόμος είναι μικρής ηλικίας. Σε σχέση με την ψυχολογική διαδρομή του ήρωα ο θεατής παρακολουθεί τον «παλιό» εαυτό του Βέρτζιλ να μεταμορφώνεται σε κάτι «νέο». Ο σκληρός, αδύναμος να ερωτευτεί και να επενδύσει συναισθηματικά αλλάζει σε άτομο δοτικό και ευαίσθητο. Το «παλιό» ως ένα άτομο με μόνη απασχόληση τα επαγγελματικά και το «νέο» ως η ενασχόληση με τα προσωπικά.

Ο Βέρτζιλ έχει συνηθίζει να κοιτάζει και να αναλύει μέσα από το οπτικό πρίσμα ενώ η σχέση του με την Κλερ στο πρώτο μισό της ταινίας αποτελεί μια ακουστική εμπειρία. Η έλλειψη της θέασης κινεί ακόμα περισσότερο την περιέργεια τόσο του πρωταγωνιστή όσο και του ίδιου του θεατή. Από τη στιγμή όμως που αποκαλύπτεται το πρόσωπο της Κλερ, μέρος του μυστηρίου χάνεται και το συμβολικό αυτό δίπολο εξανεμίζεται. Το ερώτημα με το οποίο μας αποχαιρετά στο έργο ο Τορνατόρε είναι τι είναι αυθεντικό και τί επίπλαστο, χρησιμοποιώντας την πλοκή των έργων τέχνης για να το μετατρέψει σε γενικότερο ερώτημα για την ίδια τη ζωή μέσα από τον συναισθηματικό κόσμο και τις σχέσεις των ανθρώπων

Στο κινηματογραφικό κατασκεύασμα του Τορνατόρε τα γρανάζια είναι καλοδουλεμένα: οι ερμηνείες, η κινηματογράφηση, η μουσική σαν μεμονωμένα στοιχεία. Όταν όμως συγκολούνται το αποτέλεσμα παρουσιάζεται κάπως δυσλειτουργικό. Κι αυτό γιατί οι σχέσεις των χαρακτήρων μεταξύ τους δεν πείθουν πλήρως, με ένα μη ρεαλιστικό σενάριο δομούμενο σε μπερδεμένα συμβολικά επίπεδα, μελοδραματισμό και με κάποιες φορές στημένο διάλογο από φιλοσοφίζουσες ρήσεις. Το τέλος κλισαρισμένο αλλά ταιριαστό λόγω θεματολογικών αναζητήσεων κάνει “χτύπημα” αλλά είναι “μέτριο” σε ένα κομμάτι τέχνης, όχι συλλεκτικό αλλά αξιοπρόσεκτο, διακοσμητικά όμορφο αλλά σεναριακά ραγισμένο.