Βρεθήκαμε 3.000 μίλια μακριά απ’ το Χόλιγουντ, στο ανερχόμενο Φεστιβάλ Μπρούκλιν. Ταινίες που είδαμε και ξεχωρίσαμε

3.000 μίλια μακριά απ’ το Χόλιγουντ

Της Απεσταλμένης μας Μερόπης Κυριάκου

Τη 18η διοργάνωση του μετρά φέτος το κινηματογραφικό φεστιβάλ του Μπρούκλιν και με την εμβληματική φράση «3.000 μίλια μακριά απ’ το Χόλιγουντ» έρχεται να υπενθυμίσει τη διαφορετική φιλοσοφία αλλά και προσέγγιση που διέπει την ανεξάρτητη κινηματογραφία αλλά/και κυρίως των όσων  παρακολουθήσαμε στο φεστιβάλ. Η απόσταση λοιπόν που κάθε άλλο από χιλιομετρική είναι μας ζητά να ξεχάσουμε τα χολιγουντιανά μπλοκμπάστερς και τις φανταχτερές παραγωγές και να εξετάσουμε μια αισθητικά διαφορετική θεματική που περιορίζεται σε μια άκρως αντίθετη διεκπεραίωση. Ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, αφηγηματικά, ντοκιμαντέρ και ταινίες κινουμένων σχεδίων ήταν τα όσα κάλυπταν το πρόγραμμα της διοργάνωσης του Brooklyn Film Festival 2015.

Ταινίες που παρακολουθήσαμε:

Placebo / Ινδία 2014

O σκηνοθέτης Abhay Kumar που καταγράφει στο ενεργητικό του τρεις βραβευμένες ταινίες μικρού μήκους ανάμεσα τους το ‘Just that sort of a day’ το οποίο τιμήθηκε το 2012 σε Busan, Νέα Υόρκη και Γερμανία, επέστρεψε αυτή τη φορά με ένα ντοκιμαντέρ. Παίρνοντας αφορμή από ένα περιστατικό βίας και τραυματισμού το οποίο κόστισε στον αδερφό του μια μόνιμη παράλυση στο ένα του χέρι αποφασίζει να διεισδύσει στις φοιτητικές εστίες του AIIMS(All India Institute of Medical Sciences), στο Νέο Δελχί.

Με διάθεση μυστηρίου προσπαθεί να διερευνήσει και να κατανοήσει τα αυξανόμενα περιστατικά βίας μεταξύ ορισμένων εκ των μεγαλυτέρων διανοιών  του έθνους, που φοιτούν στη σχολή. Εγκαθίσταται στο δωμάτιο του αδερφού του, ο οποίος είναι φοιτητής της εν λόγω σχολής και προσεγγίζει μερικούς από τους συμφοιτητές του καταγράφοντας τη καθημερινή τους δράση και αλληλεπίδραση στο χώρο, όπως και τις κατά καιρούς συναισθηματικές τους τοποθετήσεις και προσωπικές διαδρομές στα όσα τους αφορούν εντός σχολής, νοσοκομείου και οικογένειας.

Οι τέσσερις τους γίνονται για έναν ολόκληρο χρόνο μέρος αυτής της παρατήρησης που καταλήγει σε ακόμη δυσκολότερα ευρήματα, στο απάνθρωπο περιβάλλον της φιλοδοξίας και του ανταγωνισμού, όπου μόνο μια μειονότητα των αρίστων μπορεί να επιβιώσει. Ο ανταγωνισμός και η πίεση φέρνουν τη βία η οποία τελικά είναι το μικρότερο κομμάτι της τραγωδίας αυτών των σχολών όταν ακόμα και αυτοχειρίες αποτελούν επιλογή διεξόδου για τους φοιτητές.

Valedictorian / Αμερική 2015

Το Valedictorian το κινηματογραφικό ντεμπούτο του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Matthew Yeager σκιαγραφεί το προφίλ ενός νεαρού άνδρα, τη στιγμή που αποφασίζει να πραγματοποιήσει τη προσωπική του επανάσταση. Ο Ben, ασυμβίβαστος και ρομαντικός αρνούμενος να μείνει καθηλωμένος στην όποια κοινωνική νόρμα, σε ότι αποδέχθηκε να κλείσει τον εαυτό του μέχρι τη στιγμή εκείνη αναλαμβάνει το ρίσκο να ζήσει τη δυνατότερη εσωτερική του επιθυμία, την αγάπη του για τη μουσική.

Εγκαταλείπει τη δουλειά, τη σχέση, το σπίτι, τους φίλους του και γενικότερα ότι άλλο τον περιβάλλει. Χάνει το ενδιαφέρον του ακόμα και για τη μπάντα του αλλά όχι για την ίδια τη μουσική αφού τον παρακολουθούμε σε πολλά πλάνα να καταγράφει τις εμπνεύσεις του. Η ανάγκη του για τη μουσική δεν αποτελεί το επίκεντρο αυτού του φιλμ. Ο Yeager δημιουργεί ένα χαρακτήρα έξω από κάθε κοινωνικά αποδεχτό πρότυπο, έναν άνθρωπο που δυσκολεύεται να υπάρξει υπό το όποιο κοινωνικό στάτους ακόμα και αν αυτό θα του εξασφαλίσει τα προς το ζην. Παρατηρεί επίσης τις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων στις μεγαλουπόλεις, σε φιλικό, οικογενειακό και συναδελφικό επίπεδο, καταφέρνοντας ένα σχόλιο ως προς τη ρηχότητα που τις χαρακτηρίζει, πόσο και τι ξέρουμε για όσους ονομάζουμε φίλους.

Παρότι ο Yeager βρήκε τις λέξεις να περιγράψει την ιδέα για αυτό το φιλμ, δυσκολεύτηκε να μας διηγηθεί την ιστορία. Τα κίνητρα, η ιδεολογία τα όσα υποκινούν τη δράση του κεντρικού χαρακτήρα παρουσιάζονται ελλιπή με την πλοκή να γίνεται ιδιαίτερα αργή και βαρετή ακολουθώντας τον Ben σε μια αναίτια περιπλάνηση στους δρόμους του Μπρούκλιν μη καταφέρνοντας να δώσει ούτε κατά το ήμισυ την έκταση που θα μπορούσε να πάρει η ιστορία του. Ενδιαφέρον σημείο στο φιλμ το γεγονός ότι εκτυλίσσεται σε διάρκεια ενός έτους με τα γυρίσματα να πραγματοποιούνται κάθε πρώτη βδομάδα του μήνα σε διάρκεια ενός έτους και αυτή η εποχική αλλαγή να περιγράφεται και στο φιλμ.

Τι είδαμε και ξεχωρίσαμε…. 

Funny Bunny /Αμερική 2015

O Gene(Kentucker Audley), ξοδεύει τις μέρες του στην από πόρτα σε πόρτα ενημέρωση του κοινού για τη παιδική παχυσαρκία σε μια εύπορη συνοικία της Αμερικής. Ένας ιδιαίτερος χαρακτήρας με εμφανή τη δυσκολία να συνυπάρξει με τους άλλους μένει αγκιστρωμένος σε μια τελειωμένη σχέση επικαλούμενος παιδικές υποσχέσεις που δόθηκαν από κοινού με τη κοπέλα του. Κοιμάται στο καναπέ της μέχρι που ο νυν σύντροφος της τον πετάει στο δρόμο. Μη έχοντας που να πάει αποφασίζει να κτυπήσει μια πόρτα η οποία είχε ανοίξει και προηγουμένως μέσα στη μέρα του. Πίσω απ’ αυτή κρύβεται ο παράξενος και θαυμαστός κόσμος του 19χρονου Titty(Olly Alexander).

Σε ένα σχεδόν άδειο από έπιπλα αρχοντικό, χωρίς οικογένεια, κοινωνικά αδέξιος, έχοντας οδηγήσει τον ίδιο του το πατέρα στα δικαστήρια και έχοντας κερδίσει μεγάλη περιουσία, με μοναδική διέξοδο τον υπολογιστή του, ζει ο Titty. Στην άλλη άκρη(του υπολογιστή) συντροφιά του κρατά η Ginger(Joslyn Jensen), ένα κορίτσι επίσης κοινωνικά αποκλεισμένο το οποίο συντροφεύουν τα κατοικίδια και ενίοτε η ομάδα  ακτιβιστών με τους οποίους συναναστρέφεται. Τα χρήματα που δεν έχουν ιδιαίτερη αξία για τον Titty αποτελούν το συνδετικό κρίκο μεταξύ των δυο νέων αφού σε μια προσπάθεια να εξαγοράσει την αγάπη της που τόσο έχει ανάγκη, συνδράμει με διάφορες εισφορές στους φιλοζωικούς εράνους της Ginger.

Ο Gene πείθει τον Titty να ξεπεράσει τη συστολή του και να αναζητήσει τη κοπέλα. Παίρνοντας μαζί ένα καινούριο ποδήλατο, δώρο για τη νεαρή, φτάνουν  στο κατώφλι της για να ανακαλύψουν πως πρόκειται για ένα πολύ λιγότερο τολμηρό, φιλικό και δυναμικό κορίτσι από αυτό που γνώρισαν εκ του μακρόθεν. Τα άσχημα βιώματα του παρελθόντος και ο επακόλουθος φόβος την απέκλεισαν από το ευρύ σύνολο βρίσκοντας ασφαλές να κοιτάει μόνο έξω από τα παράθυρα του υπολογιστή. Οι τρεις νέοι καταφέρνουν τελικά να βρουν κοινό κώδικα επικοινωνίας με αφορμή μια ακτιβιστική επιχείρηση απελευθέρωσης χοίρων σε ένα κοντινό χοιροστάσιο.

Η σκηνοθέτιδα Alison Bagnall καταφέρνει ένα σχόλιο σε πολλές θεματικές χωρίς βαρύγδουπες δηλώσεις. Η παιδική παχυσαρκία, η ακτιβιστική δράση, η σεξουαλική και συναισθηματική κακοποίηση, η κοινωνική απομόνωση θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν τη ταινία ως ένα επίπεδο πολιτικοκοινωνική και επίσης να κατηγορήσουν την ίδια για αφελή περιγραφή της συγκεκριμένης θεματολογίας. Κάθε άλλο όμως παρά κακό είναι το αποτέλεσμα αφού με το ιδιαίτερο και έξυπνο χιούμορ της καταφέρνει μια μαγική εικόνα, μια άρτια ιστορία την οποία αποδίδει καθόλα άψογα.

Εντελώς ανθρωποκεντρικό το Funny Bunny δεν αφορά τελικά σε τίποτε άλλο παρά στη φιλία, την αγάπη, την εσωτερική ελευθερία, την ευκαιρία για όσους κουβαλούν σκληρά βιώματα θυμίζοντας τους πως δικαιούνται μια δεύτερη ευκαιρία στη χαρά και την ευτυχία. Καθένας από τους χαρακτήρες της Bagnall κουβαλά το βάρος της δικής του ύπαρξης με τις ζοφερές θύμησες του παρελθόντος καταλήγοντας όμως στο συμπέρασμα ότι έχει μια καλύτερη ευκαιρία επιβίωσης σε αυτόν το κόσμο, μέσα από την σωτήρια αγάπη και τη στοργή που ο καθένας βρίσκει στον άλλο. Έξυπνα τοποθετημένη στο κέντρο της ιστορίας η ακτιβιστική δράση, που παραπέμπει στη δική τους ανάγκη για ελευθερία από τη κομφορμιστική φύση της κοινωνίας. Οι ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών άξιες μνείας με τον Kentucker Audley να παίρνει το βραβείο του καλύτερου ηθοποιού στο φεστιβάλ και την ταινία να διακρίνεται για το μοντάζ της.