2 Επιλεγμένες Πρεμιέρες & 2 στο μεταίχμιο. Στις αίθουσες από την Πέμπτη 19/5

Παρουσίαση-Κριτικές

Ιάκωβος Γωγάκης

1. Νύχτα της Φωτιάς

Πικρή ειρωνεία: To Μεξικό, η χώρα που συνορεύει με τις Η.Π.Α, αλλά και η χώρα που αδυνατεί να γευτεί την κοινωνική πρόοδο της αμερικανικής κουλτούρας.

Οι πολίτες της χώρας,  προσπαθούν να διασχίσουν τα σύνορα, κι όσοι μένουν, αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο ενός απρόβλεπτου τέλους αλλά και τον κίνδυνο της εξαθλίωσης. Τα παιδιά δεν μπορούν να αποφύγουν τα καρτέλ των ναρκωτικών και οι γυναίκες γίνονται έρμαια του εμπορίου σεξουαλικής εκμετάλλευσης.

Η ταινία της -προερχόμενης από την σχολή του ντοκιμαντέρ-  Τατιάνα Χουέζο στηρίζεται στο ομώνυμο  βιβλίο της Τζένιφερ Κλέμεντ (2014).
Παρακολουθούμε την Άνα από τα παιδικά της χρόνια μέχρι την εφηβεία. Μένει με τους γονείς της σε μια ορεινή κοινότητα της χώρας, όπου η παρανομία ζει και βασιλεύει. Η μητέρα της εργάζεται ως πλύστρα κι ο πατέρας της νυχθημερόν εργάζεται στο λατομείο της περιοχής. Έχει δύο καλές φίλες, την Πάολα και τη Μαρία.

Τα κορίτσια πραγματικά κινδυνεύουν από τις απρόσκλητες επισκέψεις των αδίστακτων κακοποιών, τους οποίους η κάμερα της Χουέζο αποφεύγει να τους δείξει , παρά μόνο μία φορά.

Τα κορίτσια μαθαίνουν να καμουφλάρονται -σαν να είναι άνδρες- δεν ανακαλύπτουν ποτέ τη θηλυκότητά τους για να μην προκαλέσουν τα βλέμματα των σωματεμπόρων κι όταν είναι μόνες  ξεθάβουν και κανένα κραγιόν.

Μια απαγωγή, δημιουργεί εκ νέου φόβο στην κοινότητα, πολύ δε περισσότερο στην Άνα και στη μητέρα της.
Η ταινία αναγάγει τις γυναίκες στο Μεξικό ως τις απόλυτες ηρωίδες- με την κυριολεκτική σημασία του όρου- μακριά από  δραματουργικές εντάσεις , μα με μικρές πινελιές υπόκωφης αίσθησης του  φόβου,  που διαρκώς πλανάται στην ατμόσφαιρά.

Αντί να ακούγεται ο ήχος της φύσης, ακούγονται οι ήχοι των αυτοκινήτων, που υποδηλώνουν τον ήχο του κακού. Μια αντιδιαστολή του αγνού φυσικού τοπίου και της ανθρώπινης βαρβαρότητας.
Μια ιστορία που τρομάζει,  γιατί όλα όσα αφηγείται η σκηνοθέτις συμβαίνουν στ’ αλήθεια. Από την άλλη,  είναι και  μια ταινία φεστιβαλικής υφής, ρυθμικά αργόσυρτη, χωρίς πολλές αφηγηματικές ιστορίες να εξελίσσονται στο προσκήνιο.

4. Το Κοστούμι

Το οργανωμένο έγκλημα στην μεταπολεμική Αμερική, είναι γνωστό ότι έδινε κι έπαιρνε. Στο Σικάγο δε, τότε που διαδραματίζεται η ταινία του Γκράχαμ Μουρ  ( 1950) δολοφονήθηκε ο αρχηγός της αστυνομίας κι ένας δικηγόρος, οι οποίοι είχαν φτάσει κοντά στην εξάρθρωση των εγκληματικών οργανώσεων της πόλης.
Η ταινία του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη-αλλά γνωστού σεναριογράφου- αντιπαραβάλλει και συνδέει το σικάτο επάγγελμα εκείνης της εποχής, του « Ράφτη ανδρικής ένδυσης» με τους μαφιόζους-εγκληματίες, που καμουφλάρονταν μέσα στα ακριβά κοστούμια και στις κολλαριστές γραβάτες.
Η ταινία δημιουργεί διάθεση αναπόλησης μιας άλλης εποχής, μα η αύρα της παραμένει ξεπερασμένη, απόρροια –ίσως- της απουσίας έμπρακτου συνειρμού με το σήμερα.

Η επιθυμία,  του εμπνευστεί της ταινίας, να θέσει στον πυρήνα του το αποπνικτικό σκηνικό ενός μονάχα χώρου, εν προκειμένω του εργαστηρίου ραπτικής  του Λέοναρντ (Μαρκ Ράιλανς )  και την εκεί παρουσία μελών της γκανγκστερικής οικογένειας Μπόιλ, εν τέλει η ίντριγκα,  το μυστήριο και τα πρόσωπα που μπαινοβγαίνουν στο σκηνικό, ενορχηστρώνονται με  υπερφίαλη σκηνοθετική διάθεση, επενδύοντας μονίμως στη βία και  στο μαύρο χιούμορ.

Από την άλλη, ήταν ιδιαίτερα γοητευτικό, να βλέπει κανείς τον ράφτη, που τον ερμήνευσε με μεγάλη άνεση ο Ράιλανς, να λέει κι αυτός ψέματα, να υπεκφεύγει, να προσπαθεί να διασωθεί από μια επικίνδυνη κατάσταση για τον ίδιο και για τη φήμη του.