« Το Αγαπημένο μου Κέικ». Το ιρανικό σινεμά εξακολουθεί και στην Μπερλινάλε να συγκλονίζει

Κριτική από Φεστιβάλ Βερολίνου  Ιάκωβος Γωγάκης

Έξοχη αναπαράσταση των  ανθρώπινων αναγκών  αλλά  και της επιθυμίας η αόρατη επιδημία της μοναξιάς…να ηττηθεί πανηγυρικά.

Το  ιρανικό σινεμά εξακολουθεί να συγκλονίζει.

Το ζευγάρι στη ζωή και στην τέχνη, η Μαριάμ Μογκαντάμ και ο Μπεχτάς Σαναέχα μέσω ενός παραπλανητικού τίτλου (« Το Αγαπημένο μου Κέικ») ξεδιπλώνει μία απόλυτα  καλοκουρδισμένη ιλαροτραγωδία  για την αξία  της συντροφικής σχέσης ,

 ανεξαρτήτως ηλικίας.

Η ηρωίδα του έργου  η Μαχίν ( Λίλι Φαρχανπούρ) μια γυναίκα της μεσαίας τάξης,  που έχει κλείσει τα εβδομήντα, χήρα και με την κόρη της να ζει μακριά της, εκτός Ιράν, πήρε την απόφαση να σπάσει τη μοναξιά της  και να αναζητήσει σύντροφο. Στο εστιατόριο που συχνάζει βλέπει έναν ηλικιωμένο άντρα, τον Φαραμάρτζ ( Ισμαήλ Μεχραμπί)  να γευματίζει μόνος του. Είναι πρόθυμη να κάνει το πρώτο βήμα. Το πρώτο θα φέρει κι ένα δεύτερο και η ιστορία παίρνει μια απρόβλεπτη εξέλιξη.

Το σκηνοθετικό δίδυμο στην τρίτη τους -από κοινού- ταινία μεγάλου μήκους ( προηγήθηκε η « Μπαλάντα της Λευκής Αγελάδας» η οποία προβλήθηκε και στην Ελλάδα) αφήνει – εν μέρει- στην άκρη τον μικρόκοσμο του Ιράν –και καταπιάνεται με ένα ουμανιστικό ζήτημα.

Η Περσία της εποχής μας, παρουσιάζεται ως μια χώρα με αρκετά από  τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των δυτικών κοινωνιών και με τους ηλικιωμένους, να μην μπορούν εύκολα να ακολουθήσουν τον νέο τρόπο ζωής. Και η κοινωνική απομόνωση, βασικό θέμα της ταινίας,  το αποδεικνύει.

Υπάρχει μια συγκλονιστική σεκάνς σκηνοθετημένη και ερμηνευμένη με ακρίβεια μετρονόμου  μέσα στο σπίτι της Μαχίν , ένας ατελείωτος χορός  που θα γράψει ιστορία.

Η Λίλι Φαρχανπούρ και ο  Ισμαήλ Μεχραμπί με φοβερή άνεση κινούνταν στο χώρο, έπλασαν δύο αξέχαστες φιγούρες, η Λίλι Φαρχανπούρ ως το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας, είχε και  εξαιρετικές εναλλαγές συναισθημάτων.

Οι δημιουργοί της ταινίας Μαριάμ Μογκαντάμ- Μπεχτάς Σαναέχα, δεν παρέστησαν στο Φεστιβάλ, εξαιτίας της αφαίρεσης των διαβατηρίων τους από τις ιρανικές αρχές, τη στιγμή που ετοιμάζονταν να μεταβούν στο Παρίσι για το τελικό μοντάζ.

Η προηγούμενή τους ταινία, προκάλεσε την αντίδραση του ιρανικού καθεστώτος και από τότε βρίσκονταν στο στόχαστρο.

Στην Μπερλινάλε είναι οι δύο βασικοί ηθοποιοί και διάβασαν στους δημοσιογράφους ένα κείμενο διαμαρτυρίας των σκηνοθετών,  κατά της απόφασης των αρχών του  Ιράν, να τους απαγορεύσει την έξοδο από τη χώρα.

Η ταινία είναι υποψήφια για τη Χρυσή Άρκτο.