74ο Φεστιβάλ Βερολίνου: « All the Long Nights» & «Η Κουζίνα»

Κριτικές από το 74ο Φεστιβάλ Βερολίνου Ιάκωβος Γωγάκης

Η ιαπωνική ταινία « All the Long Nights» η οποία προβάλλεται στο Παράλληλο Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Βερολίνου, ξεκινάει με μονόλογο γυναίκας  και ολοκληρώνεται με μονόλογο άντρα.  Τι είναι άραγε τα δύο πρόσωπα.  Δύο άγνωστοι, δύο εραστές, δύο πρώην σύντροφοι;

H Φουτζισάο και ο Γιαμαζόι συναντήθηκαν στο χώρο δουλειάς και βρήκαν ένα κοινό σημείο. Ότι πάσχουν από ήπιες αναπτυξιακές διαταραχές οι οποίες όμως επηρεάζουν την καθημερινότητά τους.

Η νεαρή γυναίκα βυθίζεται σε μια ευερεθιστότητα, σε εξάρσεις θυμού και απώλειας ελέγχου εξαιτίας του προεμμηνορροϊκού  συνδρόμου ενώ ο νεαρός άνδρας πάσχει από  κρίσεις πανικού, μεταφέροντας  του,  διαφόρων ειδών φοβίες . Πάνω  σε μια σχέση φροντίδας που δεν εξελίσσεται σε κάτι παραπάνω, θα ανταλλάξουν επισκέψεις, θα συζητήσουν…μέχρι και κουβέρτα θα δανείσουν.

Ενώ στο ευρωπαϊκό και αμερικάνικο σινεμά,  το θέμα θα προκαλούσε την επιθυμία στους δημιουργούς να αποτυπώσουν δραματικά και  υπέρ-ρεαλιστικά  το τι εστί απώλεια ελέγχου και κρίσεις πανικού -δίνοντας στους ηθοποιούς και τις ανάλογες κατευθύνσεις – ο σκηνοθέτης Μιγιάκε Σο ακολουθεί μια διαφορετική  προσέγγιση. Τα  δύο πρόσωπα  χωρίς ιδιαίτερες εντάσεις βρίσκονται   « ο ένας για τον άλλον». Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο, είναι ότι  περιστοιχίζονται και από τον εργοδότη τους και από τους  συναδέλφους τους, που τους κατανοούν και τους στηρίζουν. Το πολυπληθές καστ με τις μικρές του ιστορίες,  ενίοτε έξω από τον κεντρικό πυρήνα της  κεντρικής υπόθεσης  δεν συμβάλλει πάντα θετικά στη διατήρηση μιας συγκεκριμένης κατεύθυνσης στο έργο.

Βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό έργο  του σπουδαίου συγγραφέα Άρνολντ Γουέσκερ,  η ταινία «Η Κουζίνα»  του Μεξικανού σκηνοθέτη Αλόνσο Ρουιζπαλασίος- η οποία διαγωνίζεται για τη Χρυσή Άρκτο-  διαθέτει  φρενήρη ρυθμό, φαντεζί σκηνοθεσία, γνώριμα αλλά επίκαιρα  μηνύματα, μα και έντονο το στοιχείο της υπερβολής. Υπερβολή στο σενάριο, στη σκηνοθεσία ακόμη και στις ερμηνείες,  πλην της καταξιωμένης και οσκαρικής ηθοποιού Ρούνι Μάρα. Η  μοναδική παρουσία που έδωσε εσωτερική υπόσταση,  στο ρόλο που της ανατέθηκε.

Το έργο διαδραματίζεται σχεδόν εξολοκλήρου στο υπόγειο ενός εστιατορίου της Νέας Υόρκης.  Οι εργαζόμενοι  ως επί το πλείστον είναι  Μεξικανοί,  που  προσλαμβάνονται χωρίς άδεια παραμονής. Οι  άντρες μαγειρεύουν και οι  γυναίκες σερβίρουν.  Ο Πέδρο ανήκει στην ομάδα των Μεξικανών που δεν έχουν τα απαραίτητα χαρτιά διαμονής και η Τζούλια είναι Αμερικανίδα, νεαρή σεφ. Ο Πέδρο την έχει βάλει στο μάτι και την  κοιτάει επίμονα για καιρό. Η Τζούλια θα ενδώσει στο φλερτ και γρήγορα από τον Πέδρο μένει  έγκυος.  Την απασχολεί, το εάν θα  κρατήσει το παιδί ή θα προχωρήσει σε έκτρωση.

 Την ίδια περίοδο,  ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης ισχυρίζεται ότι έχουν κάνει φτερά αρκετά χρήματα και ζητάει να γίνει έρευνα.

Το έργο του Αλόνσο Ρουιζπαλασίος θέτει σειρά ζητημάτων,  από το φθηνό και παράνομο εργατικό  προσωπικό, μέχρι θέματα ρατσισμού και  κοινωνικών τάξεων. Ο Ρουιζπαλασίος επικαλύπτει όλα τα σημαντικά θέματα που θέτει, από τη μέθοδο που ακολουθεί. Δεν  παρακολουθεί ούτε καταγράφει την ιστορία, αλλά δίνει την αίσθηση στο θεατή, ότι  συμμετέχει και ο ίδιος, είτε με τα  μακρόσυρτα μονοπλάνα είτε με την τοποθέτηση ακραίων καταστάσεων-που παραπέμπουν στο γκροτέσκο-  σαν μια απόδειξη ότι είναι ικανός να  χειριστεί οποιαδήποτε ανατροπή, μπορεί η φαντασία να αναζητήσει.