Ανεμώνη

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης,

Η νέα ταινία που γράφει και πρωταγωνιστεί ο Ντάνιελ Ντέι-Λιούις, δέκα χρόνια μετά την τελευταία του κινηματογραφική εμφάνιση, αποτελεί μια απόπειρα φιλοσοφικής και υπαρξιακής αναζήτησης που, ωστόσο, αποτυγχάνει να συγκινήσει. Ο Ρόμαν Ντέι-Λιούις, γιος του σπουδαίου ηθοποιού, επιλέγει μια μινιμαλιστική σκηνοθετική γραφή, αφήνοντας σχεδόν το 90% της ταινίας χωρίς διαλόγους· όχι ως συνειδητή αισθητική επιλογή, αλλά ως ένδειξη αμηχανίας. Η σιωπή, αντί να λειτουργήσει ως μέσο ενδοσκόπησης, μετατρέπεται σε συναισθηματικό κενό που απομακρύνει τον θεατή.

Η φωτογραφία είναι αναμφίβολα εντυπωσιακή, με πλάνα που αξιοποιούν το φυσικό φως και τις γήινες αποχρώσεις, δημιουργώντας μια οπτική αρμονία. Ωστόσο, το εικαστικό αποτέλεσμα δεν συνοδεύεται από ουσιαστικό περιεχόμενο. Οι φιλοσοφικές αναζητήσεις γύρω από τη μνήμη, την ενοχή και την ταυτότητα μένουν σε επιφανειακό επίπεδο, χωρίς να αποκτούν ψυχολογικό βάθος. Η σκηνή όπου ο ήρωας περπατά μόνος σε ένα έρημο τοπίο επί δεκάλεπτα, χωρίς καμία δραματουργική εξέλιξη, συμπυκνώνει αυτή τη στασιμότητα που χαρακτηρίζει το φιλμ στο σύνολό του.

Η ατμόσφαιρα επιχειρεί να αποδώσει την αποξένωση και το υπαρξιακό βάρος, όμως η έλλειψη εσωτερικής έντασης καθιστά το αποτέλεσμα ψυχρό και αποστασιοποιημένο. Ακόμη και στις στιγμές που η κάμερα πλησιάζει το πρόσωπο του πρωταγωνιστή, δεν αποκαλύπτεται καμία εσωτερική πάλη ή συγκίνηση. Η ταινία θέτει ερωτήματα για το νόημα της ύπαρξης, τη μετάνοια και τη μνήμη, αλλά τα αγγίζει θεωρητικά, χωρίς δραματουργική στήριξη.

Ίσως στο θέατρο να είχε μεγαλύτερη συναισθηματική απήχηση, βασισμένη στη δύναμη του ηθοποιού και της σιωπής. Στον κινηματογράφο, όμως, απαιτείται σενάριο, ρυθμός και αφήγηση,  στοιχεία που εδώ απουσιάζουν ολοκληρωτικά.

Ανεμώνη από την Πέμπτη 13/11 στους κινηματογράφους