Callas – Paris, 1958

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης

100 χρόνια συμπληρώνονται από τη γέννηση της Μαρίας Κάλλας ( 2 Δεκεμβρίου 1923) και ο Τομ Βολφ σκαλίζει τη θρυλική εμφάνισή της, στην Όπερα του Παρισιού, στις 19 Δεκεμβρίου του 1958.

Η σπουδαιότερη υψίφωνος του 20ου αιώνα, μπροστά στα βλέμματα του Γάλλου προέδρου Ρενέ Κοτί, του Ζαν Κοκτώ, του Τσάρλι Τσάπλιν, του Αριστοτέλη Ωνάση και εκατομμυρίων θεατών σε ολόκληρη την Ευρώπη, που παρακολούθησαν ζωντανά τη συναυλία , μαγεύοντας  το κοινό, σε μια επιλογή από οπερατικές άριες, όπως επί παραδείγματι από τη « Νόρμα» του Μπελίνι, « Τροβατόρε» του Βέρντι, « Ο Κουρέας της Σεβίλλης» του Ροσσίνι κ.α , ενώ το δεύτερο μέρος μονοπωλεί η « Τόσκα».

Ο Τομ Βολφ δεν είναι ένας κατ’επάγγελμα σκηνοθέτης.

Είναι πρωτίστως θαυμαστής της Κάλλας, την οποία ανακάλυψε το 2013 , με ένα περίεργο τρόπο. Ήταν στη Νέα Υόρκη ( τόπος γέννησης της Κάλλας) και επέστρεψε σπίτι του,  μετά από μια βραδιά όπερας, βλέποντας την « Μαρία Στιούαρτ» του Ντονιτσέτι. Δεν ήξερε ποιος είναι ο Ντονιτσέτι , τον έψαξε στο Youtube κι έπεσε τυχαία πάνω στην ντίβα της όπερας.

Από εκείνη τη στιγμή,  ο Βολφ ξεκίνησε μια  διαδρομή για να βρει ό,τι πιο σπάνιο υπάρχει και ανεξερεύνητο από τα διάφορα αρχεία που υπάρχουν διασκορπισμένα, προς τιμήν της.

Αποκαθιστά τo φιλμ του 1958 , με νέα πηγή ήχου και σε 4Κ ανάλυση. Όλα δείχνουν εναρμονισμένα και να δουλεύουν στην εντέλεια. Η Κάλλας  σαγηνεύει με την κρυστάλλινη της φωνή, η οποία φθάνει στους αποδέκτες της , ατόφια, σαν το κοινό να βρίσκεται στην πλατεία της διάσημης Όπερας του Παρισιού.

Callas – Paris, 1958 από την Πέμπτη 30/11 στους κινηματογράφους