Δύο ταινίες -ελαφρώς- ξεχωρίζουν από τις νέες κινηματογραφικές πρεμιέρες (18/5)

Νυρεμβέργη 2.5/5

1945:  Έξι μήνες μετά τη συνθηκολόγηση της ναζιστικής Γερμανίας, η ελπίδα επιστρέφει στον κόσμο. Η Σοβιετική Ένωση, οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία,  αποφασίζουν για το τι μέλλει γενέσθαι με τους Ναζί,  στη γερμανική πόλη  Νυρεμβέργη. Το Διεθνές Στρατιωτικό Δικαστήριο,  ξεκινά τις εργασίες του και καταλήγει να θεωρηθεί ως η Δίκη του Αιώνα. Μεταξύ των διαπιστευμένων προσώπων ,  ήταν ο  Ιγκόρ Βόλκιν- μυθοπλαστικός χαρακτήρας- , ένας λαμπρός Ρώσος διερμηνέας, με πολλές περγαμηνές στο ενεργητικό του, μέλος της ρωσικής αντιπροσωπείας με επικεφαλής τον Συνταγματάρχη Μιγκάσεφ.

Στους  δρόμους  της πόλης , ο Ιγκόρ γνωρίζει μια νεαρή Ρωσίδα, τη Λένα και μια μεταξύ τους ερωτική έλξη ξεκινά.

Ο σκηνοθέτης  Νικολάι Λεμπέντεφ κρατάει τον συμβολισμό της Νυρεμβέργης και προσπαθεί-τις περισσότερες φορές  επί ματαίω- να πλάσει μια  ατμόσφαιρα πολεμική και επική,  βγαλμένη από  το  Χόλιγουντ, όπως επί παραδείγματι από την ταινία «Δουνκέρκη» του Κρίστοφερ Νόλαν.

Πάρα ταύτα,  η ταινία  ακολουθεί τα βήματα του ερωτικού μελοδράματος έναντι της ίδιας της Δίκης, η οποία εξελίσσεται  μπροστά μας μόνο  για λίγα λεπτά και οι στιγμές αυτές,  αποτελούν και το πιο ουσιαστικό μέρος της ταινίας, σκηνογραφικά και υποκριτικά.

«Σιμόν Βέιλ: Η Γυναίκα του Αιώνα» 2.5/5

Για την Σιμόν Ζακόμπ- Βέιλ, την γαλλοεβραία  ακτιβίστρια και  επιζήσασα του  Ολοκαυτώματος , είναι αφιερωμένη η τρίτη κατά σειρά βιογραφική ταινία του Ολιβιέ Νταχάν.

Προηγήθηκαν οι ταινίες  “Γκρέις του Μονακό” και ” Ζωή σαν Τριαντάφυλλο”.

Η Σιμόν Ζακόμπ- Βέιλ υπήρξε σημαίνον πολιτικό πρόσωπο της Γαλλίας ( τη δεκαετία του ’70 θέσπισε τον νόμο για τις αμβλώσεις ως Υπουργός Υγείας ) και υπήρξε η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Τα ταραγμένα παιδικά της  χρόνια στο Άουσβιτς,  η σχέση με τη μητέρα της, με τον μετέπειτα σύζυγό της, Αντουάν Βέιλ, η νομική επιστήμη, η ενασχόλησή της με τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και με την πολιτική, σφραγίζουν την ταινία του Γάλλου σκηνοθέτη . Ο Ολιβιέ Νταχάν, έχοντας  πλούσιο υλικό ανά χείρας, επιλέγει τις περιστασιακές αναδρομές στο παρελθόν, με τη Βέιλ να ανοίγει σε μεγάλη ηλικία το κουτί των αναμνήσεων της. Έφυγε από τη ζωή το 2017, στα 90 της χρόνια.

Η συναρπαστική της πορεία μέσα στο χρόνο, για να μετουσιωθεί σε μια στιβαρή ταινία, χρειαζόταν μια γενναία απόφαση από τον δημιουργό της.

Να  κρατήσει σε πρώτο πλάνο τα απολύτως απαραίτητα και με δεξιοτεχνική μαεστρία να τα ενώσει,  μέσα στο πλαίσιο της δυομισάωρης   αφήγησης του . Αντιθέτως ,  ο Νταχάν χάθηκε μέσα στο πλούσιο υλικό του,  και υπήρξαν στιγμές-όχι λίγες αλλά αρκετές- όπου θέλοντας να τα χωρέσει όλα, μακρηγορούσε, από τη μια ιστορία μεταπηδούσε σε μία άλλη, χωρίς πάντα να υπάρχει ο απαιτούμενος κινηματογραφικός ειρμός και το ενδιαφέρον σταδιακά  να ατονεί. Τα κοστούμια, η διεύθυνση φωτογραφίας  και ιδίως η  ερμηνεία της  νεαρή Ρεμπέκα Μάρντερ  ( ως η Σιμόν Βέιλ στα χρόνια της νιότης της  ) συνθέτουν τα πιο όμορφα και ξεχωριστά στοιχεία της ταινίας.