Πανεπιστημιακοί & σκηνοθέτες συζητούν για το Ολοκαύτωμα. Ταυτόχρονη προβολή του συγκλονιστικού “Shoah” του Κλοντ Λανζμάν

Τo Goethe-Institut Athen και το Exile Room παρουσιάζουν σε ειδική προβολή το κλασικό «Shoah», το ντοκιμαντέρ του Claude Lanzmann που αποτελεί την πιο ριζοσπαστική και ολοκληρωμένη καταγραφή της εξόντωσης των Εβραίων της Ευρώπης από το ναζιστικό καθεστώς. Ένα αριστουργηματικό ντοκιμαντέρ σε 4 μέρη – 9 ½ ώρες ενάντια στη λήθη.
Η εκδήλωση πραγματοποιείται στο πλαίσιο της παγκόσμιας προβολής της ταινίας κατά τη Διεθνή Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος, στις 27 Ιανουαρίου, ημέρα απελευθέρωσης των στρατοπέδων συγκέντρωσης Auschwitz-Birkenau. Το κάλεσμα στην παγκόσμια προβολή της ταινίας στις 27 Ιανουαρίου 2020 είναι μια πρωτοβουλία του Διεθνούς Φεστιβάλ Λογοτεχνίας του Βερολίνου.
«Ένα θρηνητικό τραγούδι πολλών που ενώνουν τις φωνές τους. Ένα αληθινό αριστούργημα» – Simone de Beauvoir
«Ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ που καταφέρνει να αποτυπώσει με ακρίβεια τον απάνθρωπο μηχανισμό εξόντωσης» – Willy Brandt
Την προβολή θα παρουσιάσουν οι:
– Φραγκίσκη Αμπατζοπούλου (ομότιμη Καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, συγγραφέας)
– Χρήστος Καρακέπελης (σκηνοθέτης ταινιών ντοκιμαντέρ)
– Κατερίνα Οικονομάκου (δημοσιογράφος, συγγραφέας)
– Εύα Στεφανή (Καθηγήτρια Ιστορίας και Θεωρίας του Κινηματογράφου στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, σκηνοθέτιδα ταινιών ντοκιμαντέρ, εικαστικός)
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
Μέρος 1ο (2:25′) > 14:00 – 16:30
Παρουσίαση: Φραγκίσκη Αμπατζοπούλου
Διάλειμμα
Μέρος 2ο (1:45′) > 17:00 – 19:00
Παρουσίαση: Κατερίνα Οικονομάκου
Διάλειμμα
Μέρος 3ο (2:19′) > 19:30 – 21:30
Παρουσίαση: Εύα Στεφανή
Διάλειμμα
Μέρος 4ο (2:20′) > 22:00 – 00:30
Παρουσίαση: Χρήστος Καρακέπελης

Το εμβληματικό, διάρκειας εννιάμιση ωρών ντοκιμαντέρ του Claude Lanzmann με τίτλο «Shoah» παρουσιάζει τις δηλώσεις ανθρώπων που βίωσαν άμεσα ως θύματα, δράστες και παρατηρητές την εθνικοσοσιαλιστική εξόντωση των Ευρωπαίων Εβραίων και την επιβεβαίωσαν, συχνά για πρώτη φορά, ύστερα από 30 χρόνια και πλέον. Σύμφωνα με τα λόγια του σκηνοθέτη, η ταινία δεν έχει θέμα την επιβίωση, αλλά είναι «μια μαρτυρία για το θάνατο». Ο Lanzmann δεν αφήνει τους μάρτυρες απλά να ανακαλέσουν στη μνήμη τα βιώματά τους. Μέσω της τεχνικής που χρησιμοποιεί όταν τους κάνει ερωτήσεις, τους παροτρύνει να ζήσουν ξανά τα όσα συνέβησαν τότε. Οι ερωτήσεις του Lanzmann περιστρέφονται γύρω από τα γεγονότα στους τόπους δολοφονίας των Εβραίων και θίγουν το μηχανισμό της γραφειοκρατίας της εξόντωσης. Ο μηχανισμός αυτός ξεκίνησε ήδη στα γκέτο και εφαρμόστηκε πλήρως στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης. Οι λήψεις δείχνουν τους τόπους της δολοφονίας όπως ήταν στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Η διαφωτιστική επίδραση της ταινίας βασίζεται στο μοντάζ των δηλώσεων των μαρτύρων και των ιστορικών τόπων στους οποίους αναφέρονται οι αναμνήσεις: «Πήγα στα μέρη αυτά, μόνος, και κατάλαβα ότι πρέπει να συνδυάσει κανείς τα πράγματα. Πρέπει να γνωρίζεις και να δεις, να δεις και να γνωρίζεις. Γι’ αυτό και το ζήτημα των τόπων είναι τόσο ουσιώδες. Πρόκειται για ένα φιλμ άμεσα συνυφασμένο με τον τόπο, ένα τοπογραφικό, ένα γεωγραφικό φιλμ».