Furiosa: A Mad Max Saga

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης

Ο σκηνοθέτης Τζώρτζ Μίλερ επιστρέφει στα δυστοπικά μονοπάτια του Mad Max για πέμπτη φορά, 45 χρόνια μετά την αυθεντική και πρωτοποριακή ταινία δράσης του 1979.

Από τους αυτοκινητόδρομους του σάπιου κόσμου με τον Μελ Γκίμπσον και την Τζόαν Σάμουελ μεταφερθήκαμε το 2015 στην έρημο του σάπιου κόσμου (Mad Max Fury Road), με τον Τομ Χάρντι και την Σαρλίζ Θερόν. Παραμένουμε στο ίδιο σύμπαν και το 2025. Οι πρωταγωνιστές αλλάζουν, είναι ο Κρις Χέμσγουορθ στο ρόλο του κακού και στο ρόλο του θύματος, της Furiosa, η Άνια-Τέιλορ Τζόι.
O Mίλερ ξεπέρασε τα 80 του χρόνια.

Οι μοναδικές του ικανότητες παραμένουν και εξελίσσονται- φεμινιστική οπτική- αλλά και στο πως χειρίζεται τον ρυθμό-πάντοτε φρενήρης- το απόκοσμο σύμπαν, τις λεπτομέρειες του σκηνικού μέσα στην έρημο, την παντοδυναμία της ακραίας βίας αλλά και της εκδίκησης. Μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η πνευματική του νιότη διατηρείται.
Από την άλλη, οι τεράστιες σεκάνς δράσης-υπάρχει μία που διαρκεί σχεδόν 15 λεπτά- χαρακτηρίζονται από την υπερβολή και από διαλόγους τόσο πολύ περιορισμένους, όπου το μάτι εγκλωβίζεται από το οπτικό υπερθέαμα και οι χαρακτήρες δολοφονούν ή εκδικούνται χωρίς να τροφοδοτούνται από ένα ισχυρό σενάριο, από κοφτερές μεταξύ τους αλληλεπιδράσεις. Κι όταν στο τέλος η Furiosa επιθυμεί τη λύτρωση και επιτίθεται λεκτικά στον μηχανόβιο απαγωγέα της και δολοφόνο της μητέρας της, τότε η λεκτική δράση εμφανίζεται μεν, πολύ αργά δε.

Furiosa: A Mad Max Saga από την Πέμπτη 30/5 στους κινηματογράφους