Γαλάζιο Μονοπάτι

Κριτική, Ιάκωβος Γωγάκης,

Δεν εργάζονται , δεν ασφαλίζονται εύκολα,  κι αν τελικά ασφαλιστούν, το πληρώνουν ακριβά. Για να κρατήσουν τιμόνι περνούν τακτικά από επιτροπές, μέχρι να αποφασίσουν ότι ήρθε η ώρα να τους  το πάρουν.

Και αν δεν έχουν φροντίδα;

Υπάρχει η  «δομή», την οποία οι ίδιοι θα πληρώσουν.   Όλα τακτοποιημένα, οργανωμένα, προβλεπόμενα.

Το βραζιλιάνικό έργο «Γαλάζιο Μονοπάτι»  οι μεγαλύτεροι σε ηλικία,   θα το καταλάβουν εύκολα.

 Η ταινία ξεκινά ακριβώς από αυτή την καθημερινή, πρακτική ασφυξία.

Μια κρατική πολιτική που βαφτίζει τη διαχείριση «φροντίδα» και την απόσυρση «μέριμνα». Το σύνθημα της κυβέρνησης, «Το μέλλον είναι για όλους», αντηχεί από μεγάφωνα, την ώρα που ηλικιωμένοι στοιβάζονται σε βανάκια με προορισμό μια ζώνη αποκλειστικά γι’ αυτούς.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η 77χρόνη Τερέζα – υποδειγματική η Ντενίζ Γουάινμπεργκ– αρνείται να τα παρατήσει. . Ο εξαναγκασμός της δίνει φτερά στα πόδια,  θέλει να ταξιδέψει, αλλά για να το κάνει,  χρειάζεται άδεια από την ίδια της την κόρη.

Στον Αμαζόνιο,  συναντά τον Καντού, έναν λαθρέμπορο φθαρμένο από τις ήττες του, και τη Ρομπέρτα, μια πλανόδια πωλήτρια «ηλεκτρονικών Βίβλων», κυνική και απροσδόκητα τρυφερή. Μαζί τους μαθαίνει μια νέα καθημερινότητα, λιγότερο παραγωγική και περισσότερο ανθρώπινη.

 Τα μαγευτικά πλάνα του ποταμού γίνονται ο  καθρέφτης των εσωτερικών μετακινήσεων.

Το τζαζ σάουντρακ κυλά ήσυχα, υπνωτιστικό, ανοιχτό, ελεύθερο.

Στα θετικά,  η σκηνοθετική λιτότητα  του Γκάμπριελ Μασκάρο, η φυσική φωτογραφία, μια πρωταγωνίστρια που κουβαλά αξιοπρέπεια χωρίς ίχνος μελοδράματος.

Στα αρνητικά, πάνω στον ισχυρό συμβολισμό της καταπίεσης, η ταινία μοιάζει να προκρίνει την αποδοχή αντί της ρήξης. Όχι εξέγερση, αλλά ήσυχη διαφυγή.

Ακόμη και μέσα σε ένα ασφυκτικό καθεστώς, η αναζήτηση της ελευθερίας –έστω και σε μικρή κλίμακα– παραμένει πράξη. Και αυτό, η ταινία το μεταφέρει καθαρά.

Γαλάζιο Μονοπάτι από την Πέμπτη 25/12 στους κινηματογράφους