Η Γαλλική Αποστολή

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης

« Κοιτάξτε ποιος είμαι εγώ. Κάνω απίθανα κόλπα με την κάμερα. Συνθέτω τα πλάνα, σχεδόν μαγικά. Θαυμάστε με.

 Εύκολα θα με αναγνωρίσετε. Είμαι ψείρας, τελειομανής. Οι ταινίες μου είναι κινηματογραφικά κουκλόσπιτα. Οι χρωματικές μου παλέτες είναι μοναδικές και συναρπάζουν. Οι ηθοποιοί μου, είναι ένας και ένας.»

Ιδιοφυής, υπέρμετρα εγωκεντρικός ή και τα δύο;

Για τον Γουές Άντερσον, η σκηνογραφία και το μοντάζ, είναι πλέον το παν.

Στα πρώτα του κινηματογραφικά βήματα( στα τέλη της δεκαετίας του ’90), κουβαλούσε και ιστορίες προσωπικές, από την εφηβεία αλλά και οικογενειακά βιώματα -ως παιδί στο Ώστιν- που οι γονείς του είχαν χωρίσει. Το αποτέλεσμα, ήταν η παραγωγή τριών πολύ ιδιαίτερων ταινιών, οι οποίες διέθεταν και υπόβαθρο κοινωνικό( Αρχάριος, Οικογένεια Τενενμπάουμ , Υδάτινες Ιστορίες). Την σεναριακή πρωτοτυπία και την στοχαστική οπτική, την είδαμε χρόνια αργότερα και στο « Ξενοδοχείο Γκραντ Budapest».

Ο Γουές Άντερσον, με την τελευταία του ταινία « Γαλλική Αποστολή», κάνει διαχωρισμούς. Αποκλείει εκ προοιμίου,  το κοινό που έχει  χαλαρή σχέση με το σινεμά του είτε παντελώς το αγνοεί. Απευθύνεται στους φανατικούς και μυημένους θεατές, που ξεσκονίζουν το κάθε καρέ και ερμηνεύουν με χαρά την κάθε τεχνική λεπτομέρεια. Από τις εναλλαγές,  από 4:3 σε 16:9, μέχρι το που και πως φωτίζεται το κάθε αντικείμενο ξεχωριστά. Ασφαλώς, μπορούν να κατανοήσουν το γιατί επιλέγει τη Γαλλία και τι επίδραση είχε πάνω του,   το γαλλικό σινεμά( από τον πρωτοπόρο Μελιές, τον σουρεαλιστή Επστάιν, μέχρι τους νεοκυματιστές Τρυφώ και Γκοντάρ).
Παραμελεί να αναπτύξει τους περισσότερους χαρακτήρες( με εξαίρεση τη δημοσιογράφο που ερμηνεύει στα σίξτις,  η  Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, τον νεαρό επαναστάτη τον οποίο ερμηνεύει ο Τιμοτέ Σαλαμέ και την εκπληκτική Τίλντα Σουίντον,  με την  εμφάνιση,  αλά Μάργκαρετ Θάτσερ).

Αδιαφορεί για την συνεκτική και ξεκάθαρη πλοκή, η οποία γίνεται αντιληπτή από το δελτίο τύπου, παρά από την ιδία την ταινία. Μια γαλλική πόλη, ονόματι Ενουί, ένας εκδότης μιας ιστορικής εφημερίδας ( Μπιλ Μάρει), που δεν ζει πια, μερικές ιστορίες που σημάδεψαν το έντυπο, σε διαφορετικές χρονικές στιγμές.

Εν τέλει, επαφίεται στο βαθμό εξοικείωσης με τα έργα του Γουές Άντερσον, για να μπει σε τάξη ή να παραμείνει σε χάος, ο συσχετισμός των προσώπων, των σκηνικών και των χρονικών μεταβάσεων από τη μια εποχή στην άλλη.