Μέρες Ξηρασίας

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης,

Τουρκία: Σκόπιμες ή μη παρεξηγήσεις,  θυελλώδεις αντιδράσεις από τους κινηματογραφιστές, χρήματα που δόθηκαν και μετά ζητήθηκαν να επιστραφούν, μαζική προσέλευση του φιλοδυτικού κοινού στις αίθουσες και  πολιτικές έριδες ανάμεσα στους δύο αντίθετους πόλους της τουρκικής κοινωνίας, πυροδότησε η βραβευμένη ταινία   -στο παράλληλο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Κάννών – « Μέρες Ξηρασίας» του   Εμίν Αλπέρ( Τρεις Αδερφές, Πέρα από το Λόφο).

Το Τουρκικό Κέντρο Κινηματογράφου,  μετά την έγκριση του σεναρίου, συμμετείχε στην χρηματοδότηση του έργου, το οποίο στηρίχθηκε οικονομικά και σε ελληνικά κεφάλαια. Την τελευταία στιγμή  ο Αλπέρ  προχώρησε σε σεναριακές αλλαγές, προσθέτοντας και μια ακόμη διάσταση στην ταινία, με άμεσες αναφορές σε έναν ομόφυλο έρωτα. Το Υπουργείο Πολιτισμού της Τουρκίας, ακολουθώντας τη γραμμή του Ταγίπ Ερντογάν,  απομόνωσης της γκέι κοινότητας, ζήτησε πίσω τα χρήματα του , επικαλούμενο παραβίαση των αρχικών κανόνων έγκρισης του σεναρίου. Μία ακόμη αντιπαράθεση ανάμεσα στους ισλαμιστές και τους κεμαλικούς ξεκίνησε,

αλλά το ποια πλευρά για το συγκεκριμένο θέμα  έχει το δίκιο με το μέρος της, εξακολουθεί να μας προβληματίζει.

 Οφείλουν οι δημιουργοί και οι παραγωγοί να ακολουθούν τους όρους που θέτει ο χρηματοδότης ή οφείλουν -όταν το κρίνουν σκόπιμο – να παρεκκλίνουν;

Ο Αλπέρ στην ιστορία,  ακολουθεί ένα δημοφιλές   μοτίβο στην σύγχρονη   παγκόσμια κινηματογραφία, στηριζόμενος στο σαθρό υπόβαθρο  των απομακρυσμένων από τα αστικά κέντρα περιοχών, των μικρών κοινοτήτων,  με τις  αποφάσεις να τις  καθορίζουν όσοι διαθέτουν τοπική επιρροή, εν προκειμένω ο δήμαρχος και ο τοπικός τύπος. Ένας ιδεαλιστής εισαγγελέας  , ο Εμρέ, καταφθάνει από την Άγκυρα σε μια περιοχή της Καππαδοκίας , η οποία πλήττεται έντονα από την παρατεταμένη ξηρασία και οι διακοπές στην υδροδότηση  της περιοχής,  είναι συχνό φαινόμενο.  Ο δήμαρχος, επιθυμεί να εκμεταλλευτεί τα υπόγεια ύδατα, αλλά κάτι τέτοιο θεωρείται παράνομο.

Ο Αλπέρ , γνωρίζοντας τις παθογένειες της  τουρκικής κοινωνίας,  επιχειρεί κατά μέτωπο επίθεση στην εκτεταμένη διαφθορά, στις μεθόδους « αποπλάνησης », όπως επί παραδείγματι με την παγίδευση σε ένα δείπνο του Εμρέ από το δήμαρχο- με την αποκάλυψη ενός βιασμού , με τις αμφιβολίες για τα πραγματικά κίνητρα-πχ του ιδιοκτήτη της τοπικής εφημερίδας – και τελικά την αυτοπαγίδευσή του εισαγγελέα, εξαιτίας ενός στημένου δείπνου, που θα καθορίσει την εξέλιξη της ιστορίας, βγάζοντάς  τον,   νοκ άουτ.

Το αξιοσημείωτο της ταινίας,  είναι η ορθή διασύνδεση ενός ευρύτατου φάσματος κοινωνικών, οικολογικών και πολιτικών αναφορών, διατηρώντας το σασπένς  αναλλοίωτο μέχρι και το τέλος, το οποίο  τροφοδότησε  έξοχα και ο   διευθυντής  φωτογραφίας Χρήστος Καραμάνης, όπως επίσης και ο  Στέφαν Γούιλ , που επιμελήθηκε  το σάουντρακ.

Η επιθυμία του Αλπέρ να τα πει όλα, οδήγησε και σε κάποιες υπερβολές.

Δεν χρειαζόταν να τοποθετήσει και  το γκέι στοιχείο στην ταινία , το οποίο φάνηκε να τοποθετείται  επί τούτο, παραφορτώνοντας με δεικτικές αναφορές το σενάριο.

“Μέρες Ξηρασίας” από 2/2