Μετά την Αγάπη

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης

Ταινία κοινωνικού ρεαλισμού για τους εξαπατημένους συζύγους, για τις διπλές ζωές, για τις οδυνηρές αποκαλύψεις, για τις ταπεινωτικές πράξεις, όταν ο «μικρός ντετέκτιβ», το απατημένο πρόσωπο δηλαδή, από σπόντα ξυπνάει από τον λήθαργο, αναζητώντας απαντήσεις.
Το αυτοβιογραφικό δράμα του σκηνοθέτη Αλίμ Καν ( βρετανός με πακιστανική καταγωγή), διαθέτει ένα σενάριο περιορισμένης στάθμης, το οποίο μεταμορφώνει σε μια ταινία με δυνατό κοινωνικό αντίκτυπο.
Στο επίκεντρο τίθεται ο θάνατος του Πακιστανού ναυτικού Αχμέντ, ο οποίος ζει στο Ντόβερ της Αγγλίας, με την επίσης μουσουλμανικής καταγωγής γυναίκα του ( την Μαίρη).
Ο Αλίμ Καν, φροντίζει σχολαστικά την κάθε σκηνή, χωρίς φλυαρία και περιττή πλανοθεσία. Δίνει βαρύτητα στις εσωτερικές διεργασίες της κεντρικής του ηρωίδας, μακριά από υστερικές πράξεις και οργίλες αντιδράσεις, που της προκαλεί η ανακάλυψη μιας παράλληλης ζωής, του επί χρόνια συζύγου της, με μια γυναίκα,  κάτοικο Γαλλίας( την οποία ερμηνεύει η Νάταλι Ρίτσαρντ).
Ο σκηνοθέτης, αγνοεί τους δευτερεύοντες χαρακτήρες, τους κομπάρσους και τη ζωή στις δύο πόλεις, όπου ξετυλίγεται το δράμα. Φιλμάρει σε κλειστούς χώρους, σε άδειους δρόμους, στην παραλία του Ντόβερ αλλά και απέναντι στη γαλλική πόλη Καλαί( εκεί που βρίσκεται η ερωμένη του αποθανόντα Αχμέντ).
Η Μαίρη είναι το κεντρικό πρόσωπο της ταινίας και η ηθοποιός που την ενσαρκώνει ( η Τζοάνα Σκάνλαν) παρουσιάζεται κατηφής αλλά ψύχραιμη. Η Σκάνλαν, χρησιμοποιεί συγκεκριμένα εκφραστικά μέσα, τα οποία αποδεικνύονται ισχυρά, όχι μονάχα στις στιγμές του αρχικού σοκ, αλλά και κατά την οδυνηρή διαδικασία της εξερεύνησης και του δικού της εαυτού, όταν τρυπώνει στο σπίτι της ερωμένης, και απ εκεί προκύπτει ακόμη μία έκπληξη.
Κοιτάει το σώμα της, το συγκρίνει με το σώμα της ερωμένης του συζύγου της, τι πήγε λάθος και από τη δική της πλευρά. Οφείλει να έχει ενοχές; Η απάντηση που δίνεται ορθά στο έργο, είναι « όχι». Ο σκηνοθέτης, αφαιρεί από το κάδρο οποιαδήποτε σκέψη, οι πράξεις να καθοδηγούνται από θρησκευτικές πεποιθήσεις. Το γεγονός όμως, ότι ο θύτης είναι ανδρικού φύλου, δεν περνάει απαρατήρητο, όπως και το γεγονός πως και ο Αχμέντ ήταν εγκλωβισμένος από τις επιλογές του. Ο εμπνευστής της ταινίας, δεν δικαιολογεί κανέναν, ούτε όμως κρίνει τις ενέργειές τους. Όλοι εμπλέκονται σε ένα ψέμα, μικρό ή μεγάλο, αλλά σίγουρα, η κεντρική ηρωίδα- στην οπτική του σκηνοθέτη-  κουβαλάει τον μεγαλύτερο πόνο αλλά και τεράστια δύναμη, για να αντιμετωπίσει την απώλεια του συζύγου της, το ψέμα του αλλά και την μοναξιά της , η οποία έπεται. Είναι όλοι μόνοι και δυστυχείς, στο ανθρώπινο -αυτοβιογραφικό δράμα του Αλίμ Καν.

Η ταινία κέρδισε πληθώρα βραβείων στα BIFA ( Βρετανικά Ανεξάρτητα Κινηματογραφικά Βραβεία).