Μία Superpower αίθουσα καθηγητών κι ένας απογοητευτικός Σον Πεν

Ανταπόκριση-Κριτικές Ιάκωβος Γωγάκης

The Teachers’ Lounge

Στα δημόσια και ιδιωτικά σχολεία της Ευρώπης, είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο το δικαίωμα της ίσης μεταχείρισης.

Μαθητές εύποροι, άποροι, αυτόχθονες, μετανάστες, όλοι με το γράμμα του νόμου είναι ίσοι.

Στην πραγματικότητα, οι διακρίσεις υφίστανται, όσο οι κατέχοντες θέση ευθύνης και εξουσία , εφαρμόζουν μια άκαμπτη στάση, η οποία δημιουργεί τις διακρίσεις.

Ο τουρκικής καταγωγής σκηνοθέτης – αλλά μεγαλωμένος στη Γερμανία- Ιλκέρ Τσατάκ, παρακολουθεί ασφυχτικά την Κάρλα, μια νεαρή καθηγήτρια σε γερμανικό γυμνάσιο, κατά τη διάρκεια διάφορων περίεργων συμβατών και κλοπών, που συμβαίνουν στην αίθουσα των καθηγητών. Οι υποψίες στρέφονται στην τουρκικής καταγωγής γραμματέα, η οποία έχει κι ένα γιο, ο οποίος είναι μαθητής του σχολείου. Η γραμματέας τίθεται σε αναστολή και ο γιος της αντιδρά, αρνούμενος την ενοχή της μητέρας του.

Η Κάρλα μαζί με τη διευθύντρια του σχολείου ετοιμάζονται να στείλουν το αγόρι, σε άλλο σχολείο. Ο Όσκαρ επιμένει για την αθωότητα της μητέρας του, μαζεύει ό,τι χρήματα έχει και τα δίνει στην Κάρλα, η οποία αρνείται να τα δεχτεί, εμμένοντας στη θέση της …κι ο Όσκαρ της ετοιμάζει την εκδίκησή του. Οι συμμαθητές του, θα πάρουν το μέρος του.

Η Κάρλα είναι ασυμβίβαστη, ακολουθεί πιστά τη δική της θέση.

Η σκηνοθετική ματιά, δεν την παρουσιάζει σκληρή, ούτε κακιά ούτε ρατσίστρια. Ακολουθεί το ορθό βάσει του δικού της ηθικού κώδικα , ένας κώδικας με παρωπίδες, που το μόνο που τη νοιάζει είναι το ποιος/ποια είναι ο κλέφτης. Δεν έχει προσωπική ζωή, κοιτάει τη ζωή κοντόφθαλμα.

Η ταινία είναι κάτι περισσότερο από ένα θρίλερ μυστηρίου κι εξερεύνησης του ένοχου.

O Ιλκέρ Τσατάκ στην ταινία δεν κρατάει ίσες αποστάσεις, αποκαλύπτει την ηθική αποσύνθεση, όταν το εκπαιδευτικό σύστημα αντί να ενσωματώνει στον πυρήνα του, όλα τα παιδιά, κάποια τα διώχνει, τα οδηγεί στο περιθώριο και στην παραβατικότητα. Χωρίς να το βροντοφωνάζει, η ταινία κρύβει έναν καλώς νοούμενο διδακτισμό και καταιγιστικό ρυθμό.

Superpower

Ένας χρόνος συμπληρώνεται από την έναρξη της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία και ο Σον Πεν μαζί με τον Άαρον Κάουφμαν αποφασίζουν στην καρδιά της Ευρώπης και κοντά στο πεδίο των μαχών, στο Βερολίνο, να παρουσιάσουν το ντοκιμαντέρ τους για την Ουκρανία, το «Superpower».

Ο Σον Πεν, επισκέφθηκε την Ουκρανία πριν ξεσπάσει ο πόλεμος.

Λίγα 24ώρα προτού ο Ρώσος πρόεδρος δώσει το πράσινο φως για την επίθεση, έκανε ξανά ένα ταξίδι αστραπή στο Κίεβο , για να συνομιλήσει με τον Ζελένσκι.

Ο Σον Πεν στο ντοκιμαντέρ του , υμνεί τον εαυτό του και τον Ουκρανό πρόεδρο.

Ενώ η περιοχή κρύβει μεγάλο πλούτο για μια βαθιά εξιστόρηση των γεγονότων, ο Σον Πεν, παίρνει συνέντευξη κι από τον εαυτό του, λέγοντας χαρακτηριστικά, ότι απέκλειε τη ρωσική εισβολή, σαν να είναι διεθνολόγος. Δεν είναι όμως.

Ταυτόχρονα, δημιουργεί την προσωπογραφία του Βολοντίμιρ Ζελένσκι, από τα χρόνια της ενασχόλησης του με την υποκριτική μέχρι το καλοκαίρι του ’22, δηλαδή πέντε μήνες μετά τη ρωσική εισβολή. Θεωρεί ότι χωρίς τον Ζελένσκι δεν θα υπήρχε αντίσταση. Πιστεύει ότι ένωσε τους Ουκρανούς. Συνομιλεί με στενούς συνεργάτες του Ζελένσκι, όπως επί παραδείγματι είναι ο εκπρόσωπος του τάγματος Αζόφ, που εμφανίστηκε και στο ελληνικό κοινοβούλιο.

Το ντοκιμαντέρ δεν έχει σαφή κατεύθυνση, όλα είναι αποσπασματικά, μια γενική αναφορά στο τι είναι δημοκρατία κι ελευθερία και με ποιο τρόπο καταπατείται στην Ουκρανία.