Minari

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης

«Άνθρωποι απ όλο τον κόσμο φεύγανε από τους τόπους τους και πήγαιναν στην Πόλη για να φτιάξουν μια καλύτερη τύχη. Ότι κουβάλησαν από τον τόπο τους ήταν δυο δράμια πιπέρι λίγη ρίγανη, κομμάτι σαφράνι.»

O Τάσος Μπουλμέτης με λόγια, περιγράφει την ταινία «Πολίτικη Κουζίνα»
και το «Minari» του Λι Άισακ Τσανγκ, αμυδρά μας την θυμίζει.
Minari= Μαϊντανός.
Διαφορετικός από τον ελληνικό. Ιαπωνικός- Νοτιοκορεατικός.
Η Πόλη αντικαθίσταται από μια αγροτική κωμόπολη του Αρκάνσας.
Ο Φάνης στην«Πολίτικη Κουζίνα» περιμένει τον παππού του.
Ο Ντέιβιντ στο «Minari» περιμένει τη γιαγιά του.

Και οι ομοιότητες κάπου εδώ τελειώνουν.

Ένας νόμος αμερικανικός του 1965- επί προεδρίας  Τζόνσον- ακύρωνε τις ποσοστώσεις και επέτρεπε σε εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες, να εισέλθουν μαζί με τις οικογένειές τους, σε αμερικανικό έδαφος, για να εργαστούν.
Οι γονείς του Λι Άισακ Τσανγκ, έφυγαν από την πατρίδα τους , αναζητώντας στην Αμερική , καλύτερες συνθήκες ζωής και ίσες ευκαιρίες.
Ο θεατής στο «Minari» παρακολουθεί την ημι-αυτοβιογραφία του σκηνοθέτη( μέσα από τα μάτια του αγοριού), όπου στον πυρήνα της ιστορίας, υπάρχει ένας νεαρός άντρας , η σύζυγός και μητέρα των παιδιών τους, ενώ στην πορεία προστίθεται και η γιαγιά, η οποία καταφθάνει από τη Νότια Κορέα, για να στηρίξει το μικρό αγόρι, το οποίο “κουβαλάει” ένα καρδιολογικό νόσημα. Μένουν όλοι στριμωγμένοι σε τροχόσπιτο.

Η γεωργική επιχείρηση κορεατικών λαχανικών του πατέρα, αποδίδει ελάχιστα, η εργασία της μητέρας στην Πτηνοτροφική Μονάδα πλήρως την απογοητεύει και η ασθένεια του επτάχρονου Ντέιβιντ, ωθεί την Μόνικα, να θέλει να φύγει από την κωμόπολη.
Η ένταση ανάμεσα στο ζευγάρι πυροδοτείται, από την επιθυμία του άντρα- του Τζέικομπ- να παραμείνει εσαεί στο ίδιο μέρος και να ασχολείται με το ίδιο αντικείμενο , ωσότου εισπράξει χρήματα, για να ζήσουν την άνετη ζωή, των δικών του ονείρων.
Η Μόνικα αποζητά τις οικογενειακές αξίες.

Το πολυφορεμένο Αμερικανικό Όνειρο, το οποίο στέλνεται συχνά εις το πυρ το εξώτερον,
αδίκως ταυτίζεται με το «Minari».
Ο  Τζέικομπ και η Μόνικα αναδεικνύουν διαφορετικές αξίες ως θεμελιώδεις -στο προσωπικό τους κοσμοσύστημα- οι οποίες θα παρέμεναν διαφορετικές, κι αν ζούσαν στην πατρίδα τους.
Υπάρχουν βαθύτερα αίτια, από την ευθύνη του τόπου και αποτυπώνονται κινηματογραφικά, από την απουσία ερωτικής έλξης και συναισθηματικής ταύτισης , αλλά και από τον κομβικό ρόλο της γιαγιάς( η μητέρα της Μόνικας), που λειτουργεί ως γονιός και για τα δύο παιδιά του ζεύγους.
Η κάμερα του Λι Άισακ Τσανγκ ακολουθεί τον Ντέιβιντ, ο οποίος βρίσκεται διαρκώς μαζί με τη γιαγιά του.
Παίζουν, αστειεύονται, με αθωότητα την επιπλήττει που δεν ξέρει να μαγειρεύει μπισκότα.
Η κοινωνική αποδοχή , περνάει και μέσα από τη θρησκεία( το βλέπουμε σε δύο σκηνές), από τη γλώσσα( οι ήρωες μιλάνε κορεατικά και αγγλικά ) μα και από την ισορροπία της κορεατικής εθνικής τους ταυτότητας, σε αντιδιαστολή με την πολυσυλλεκτική της Αμερικής, και ιδίως ο Τζέικομπ, αλλά ως ένα βαθμό και η Μόνικα, δεν είναι έτοιμοι να αποδεχτούν την ισορροπία αυτή.

Εξαιρετικοί οι δύο πρωταγωνιστές , ο Στίβεν Γέουν και η Γέρι Χαν, ταίριαζε απόλυτα ο νωχελικός ρυθμός, όπως επίσης και η πλανοθεσία, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο ότι η φύση χαρίζει τον πλούτο της,  όπως τον οραματίζεται ο Τζέικομπ στην τελευταία σκηνή.

6 οσκαρικές υποψηφιότητες,στην παραγωγή βρίσκεται ο Μπραντ Πιτ.