Moonage Daydream

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης,

Ένα εγχείρημα σύνθετο και πολύπλοκο, ήταν, είναι και θα παραμείνει , η αποτύπωση της προσωπικότητας και της σταδιοδρομίας του Ντέιβιντ Μπόουι στη μεγάλη οθόνη, ακόμη κι εν είδει ντοκιμαντέρ, όπως ο Μπρετ Μόργκεν , αποφάσισε να υλοποιήσει.

Ο Μπρετ Μόργκεν, ανήκει στους λίγους κι εκλεκτούς, που κατέχουν σε πλήρη έκταση, το είδος του μουσικού ντοκιμαντέρ και το απέδειξε με τη βιογραφία του Κερτ Κομπέιν , το «Cobain: Montage of Heck».
Στα πέντε χρόνια ενασχόλησης με την προεργασία της ταινίας « Moonage Daydream », ο Μόργκεν, βρέθηκε μπροστά σε ένα τεράστιο υλικό, γνωστό υλικό αλλά και πρωτόλειο.
Συμπυκνώνει τη διαδρομή του βρετανού τραγουδοποιού , μέσα σε 135 λεπτά. Με δομή μη συμβατική, αφήνει στην άκρη τα τρίτα πρόσωπα κι επικεντρώνεται στη φωνή και στις διηγήσεις του ίδιου του πρωταγωνιστή. Σε ένα σημείο, ο Μπόουι, γίνεται ο ψυχαναλυτής του ίδιου του εαυτού του, απαντώντας ότι είναι ένας «συλλέκτης», μια στάση ατόφια και ειλικρινής. Οι αφηγήσεις είναι κατακερματισμένες , αναγνωρίζουμε μια ρευστότητα, όμοια με το τι ήταν πραγματικά ο Μπόουι.
Από τον Μπουνιουέλ, στον Πικάσο, στον Λου Ριντ , ένα ντοκιμαντέρ που περικλείει τη μουσική, τη ζωγραφική, το σινεμά, δηλαδή το σύμπαν του βρετανού καλλιτέχνη. Μια βιογραφία που μπορεί να μην ικανοποιήσει τους πολύ απαιτητικούς, αλλά φωτίζει έντονα και χωρίς υπερβολές, μια τόσο σπουδαία φυσιογνωμία της σύγχρονης εποχή, που δε χωράει σε δύο ώρες και κάτι.

“  Moonage Daydream” από την Πέμπτη 13/10 στους κινηματογράφους