Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης

“Είναι το σινεμά μου, με εκφράζει και σε όποιον αρέσει”.

Ήταν η αφοπλιστική απάντηση του Γιάννη Οικονομίδη σε συνομιλία μας χρόνια πίσω , για το επαναλαμβανόμενο μοτίβο των ταινιών του.

Για τους χαρακτήρες που αποκηρύσσουν την ηθική, που ζουν στο περιθώριο και ρέπουν μονίμως στην παρανομία, μα και πρόσωπα που βρίζουν ακατάπαυστα. Από το πρωτοποριακό για την εποχή του “Σπιρτόκουτο”(2002), στο έργο “Η Ψυχή στο στόμα” (2006), στον “Μαχαιροβγάλτη”(2010) , στο “Μικρό Ψάρι”(2014) και στο θεατρικό έργο “ Στέλλα Κοιμήσου”, ο Οικονομίδης επιρρίπτει την ευθύνη στο μοντέρνο αξιακό σύστημα, για το φαινόμενο της “ευεργεσίας” των ατόμων που ξεφεύγουν από το πλαίσιο της νομιμότητας, για να μετατραπούν σε κάτι άλλο από αυτό που είναι . Το αποτέλεσμα είναι η βεβήλωση της Δημοκρατίας και η μετατροπή του ανθρώπου σε «κύμβαλον αλαλάζον», χωρίς ίχνος ηθικής.

Ο τίτλος “ Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς” φεύγει μακριά και χάνεται από το “Je t’aime” ,τις ρομαντζάδες και τις βόλτες σε πλακόστρωτα. Οι “παράνομοι ρομαντικοί” θα ζητήσουν την επιβεβαίωση των πραγματικών επιθυμιών τους, από τις ίδιες τους τις μανάδες . Η απατηλή δύναμη του χρήματος υπερπηδάει τον έρωτα και στρώνει στους βασικούς ήρωες , δρόμο   αγκαθωτό, γεμάτο με προκλήσεις.

Αφενός, ο Γιάννης Οικονομίδης επαναλαμβάνει στον ίδιο τόνο, τις ξεκλείδωτες συγχορδίες όλων των προηγούμενων του ταινιών-με υπαρκτό ακόμα και το διαρκές κρεσέντο βωμολοχιών- αφετέρου, το κείμενο έχει ελάχιστες δυνατότητες. Είναι το πιο αδύναμο απ’ όλα τα προηγούμενα, γιατί απουσιάζει -έστω- ένα υποτυπώδες στρώμα πολυπλοκότητας, όπως επί παραδείγματι   συνέβη στην ταινία “ Μαχαιροβγάλτης”.
Ο σκηνοθέτης έχει το «γνώθι σαυτόν» και κατέχει 2-3 μυστικά της 7ης τέχνης για να καμουφλάρει το αδύναμο σενάριο. Επιλέγει επαγγελματίες και ερασιτέχνες ηθοποιούς με μεγάλες θεατρικές και κινηματογραφικές ικανότητες. Εντάσσονται πλήρως στο πνεύμα και στο στιλ του δημιουργού, όπως επί παραδείγματι είναι ο Γιάννης Τσορτέκης, ο Βασίλης Μπισμπίκης, ο Στάθης Σταμουλακάτος, η Βίκυ Παπαδοπούλου, ο Γιάννης Γιαννόπουλος και οι δύο μεγαλύτερης ηλικίας γυναίκες, που ερμηνεύουν τις μητέρες των δύο βασικών πρωταγωνιστών, η Σοφία Κουνιά και η Βασιλική Καλλιμάνη.

Ο κυπριακής καταγωγής δημιουργός, “θυμάται” τον Σκορσέζε, τον Γκαρόνε, κι άλλους σκηνοθέτες με κύρος, στο γκανγκστερικό έργο.

Οι σκηνές του, ο φωτισμός του και η μυστηριακή νέο -νουάρ τζαζ μουσική του γνωστού Γάλλου πιανίστα Ζαν-Μισέλ Μπερνάρ, διαθέτουν μια φαινομενική τελειότητα.

Πίσω από τη φαινομενική τελειότητα, γίνεται αντιληπτό πως η κάθε σκηνή λειτουργεί σαν γεωμετρικό σχήμα, τοποθετημένο από τον Οικονομίδη ψυχρά και τεχνητά. Δεν απορρέει αρμονία, άρα και φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι η στιγμή με την Όλγα ( Βίκυ Παπαδοπούλου) να χορεύει στην κουζίνα δίπλα στα οικιακά σκεύη, χωρίς η συγκεκριμένη στιγμή να έχει λόγο ύπαρξης.
Υπάρχουν σημεία που το σινεμά του Οικονομίδη γοητεύει, αλλά αυτή η γοητεία εξασθενεί περίπου στο 90λέπτο. Η ταινία διαρκεί 2 ώρες και 20 λεπτά.

Η υπόθεση της ταινίας με λίγα λόγια

Η Όλγα παρατάει τον επιχειρηματία άντρα της, του παίρνει 1 εκατομμύριο ευρώ, για να ζήσει με έναν πρώην λαϊκό τραγουδιστή και ιδιοκτήτη σκυλάδικου. Ο “πονεμένος” σύζυγος επιθυμεί να πάρει εκδίκηση. Το έργο διαδραματίζεται στη Λαμία.

“Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς” από την Πέμπτη 5/3 στους κινηματογράφους