Η Χώρα των Νομάδων

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης

«Η εξωτερική κίνηση γαληνεύει την εσωτερική ανησυχία.»
Το ταξίδι της Φερν προς την αυτογνωσία ακολουθεί την πλατωνική σκέψη, μετουσιώνοντας την ανθρώπινη αξιοπρέπεια σε θρίαμβο και δημιουργώντας βαθιά ρωγμή στα θεμέλια της αστικής ζωής.
Η κινεζικής καταγωγής σκηνοθέτις Κλοέ Ζάο, για 110 λεπτά, εξαφανίζει τα αυτοκίνητα, τις μονοκατοικίες και τους φράχτες στην αυλή, σέρνει μαζί της μια γυναίκα που θρηνεί , ένα  βανάκι  και τα σύμβολα του ουρανού, του βουνού και του νομαδικού κολεκτιβισμού.

Η  Φράνσις ΜακΝτόρμαντ , δεν χρειάζεται να κάνει κτήμα της τον ρόλο, γίνεται φαν του ίδιου της του εαυτού και αποθεώνει και ρόλο και εαυτό.

Αποβάλλει τον θυμό και τα εκδικητικά χαρακτηριστικά της πρόσφατης ερμηνείας της, στις «Τρεις Πινακίδες Έξω Από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι»  και διατηρεί ήπιο τόνο, έχοντας πλήρη επίγνωση των επιλογών της ηρωίδας που ενσαρκώνει. Η  Φράνσις ΜακΝτόρμαντ είναι κοντά, στο να σηκώσει το τρίτο της Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου.

Από την άλλη πλευρά, η 38 χρόνη σκηνοθέτις Κλοέ Ζάο, δείχνει κάπως ανέτοιμη να αναμετρηθεί με τον εαυτό της. Δεν άφησε την ιστορία -της ερευνήτριας και συγγραφέως του ομώνυμου βιβλίου,  Τζέσικα Μπρούντερ- να ρέει χωρίς ασφυκτικούς κανόνες( το ίδιο έπραξε η Ζάο και στο έργο «The Rider»).

Ο αργόσυρτος ρυθμός, τα πλάνα ακριβείας, οι προσεγμένες εμβόλιμες φιγούρες, δεν συμβαδίζουν με τον κόσμο που εμμέσως η Ζάο χλευάζει , του καθωσπρεπισμού και των “κουτιών” του αμερικανικού ονείρου. Βάζει και η ίδια την ταινία σε “κουτιά”, αλλά το πράττει ίσως, από μια -σκηνοθετική- δική της ανασφάλεια.
Ίσως  για τον ίδιο λόγο, έδωσε τότε( τo 2017),  το πράσινο φως  στον ηθοποιό Μπρέιντι Τζαντρό  , να αυτοσχεδιάσει. Τον υποκριτικό αυτοσχεδιασμό τον  επιδιώκει και τώρα στο «Nomadland», με την σκηνοθέτιδα να αφήνει την αμερικανίδα ηθοποιό,Φράνσις ΜακΝτόρμαντ,   να τον  χρησιμοποιεί διακριτικά.
Η Φερν έχει χάσει τον άντρα της, τη δουλειά της και πλέον αρνείται να κάνει συμβατικές επιλογές, όπως με δηκτικό τρόπο, την προτρέπει η αδερφή της.
Η σκηνοθέτις, -ίσως- διαβλέπει μια ιστορική αλλαγή για το αμερικανικό έθνος και έμπρακτη αμφισβήτηση ενός καταδικασμένου τρόπου ζωής και μιας πνευματικής καθίζησης, που οδεύουν προς ανατροπή, όπως συνέβη δεκάδες και εκατοντάδες χρόνια πριν, και στην πατρίδα της.
Το όραμα της είναι αισιόδοξο και αποτυπώνεται με την νομαδική ζωή, τις αρχέγονες  προσλαμβάνουσες,   που τροφοδοτούν την επικοινωνία και τον συναισθηματικό συσχετισμό, μέσα από δοτικές, τυχαίες συναντήσεις, εκ του νομαδικού και όχι εκ του αστικού περίγυρου.

Η Ζάο, ζήτησε την άδεια του διάσημου Ιταλού πιανίστα Λουντοβίκο Εϊνάουντι, για να χρησιμοποιήσει στην ταινία, δικές του μουσικές συνθέσεις.
Ο μινιμαλιστής Ιταλός μουσικός- ο οποίος έχει γράψει μουσική για δεκάδες ταινίες- αποδέχθηκε την πρόταση.
Εδώ, ακούστηκαν και δύο υπέροχες μελαγχολικές μουσικές συνθέσεις από το άλμπουμ «Seven Days Walking Day One», με πιάνο, βιολί και τσέλο, το »Low Mist» και το »Golden Butterflies».

Μπορείτε να το δείτε στην πλατφόρμα Netflix ή στις αίθουσες, όταν αρθούν τα υγειονομικά μέτρα για τους κινηματογράφους.

Υ.Γ.Η κριτική γράφτηκε πριν ανακοινωθούν οι οσκαρικές υποψηφιότητες.

Το έργο «Η Χώρα των Νομάδων»(Nomadland) κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και 1ου Γυναικείου Ρόλου 

Από την Παρασκευή 21/5/2021 στους θερινούς κινηματογράφους