Παριζιάνικες Ιστορίες

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης

H αυτόεξόριστη στη Γαλλία Ιρανή σκηνοθέτις Μαριάν Σατραπί, το 2007 χάρισε σε μικρούς και μεγάλους ένα διαμάντι, το animation « Περσέπολις».

Με τις « Παριζιάνικες Ιστορίες» η Σατραπί επιθυμεί να τιμήσει την πόλη του Φωτός, στην οποία διαμένει για σχεδόν τρεις δεκαετίες. Στην ταινία, η πόλη του Φωτός δεν κουβαλάει την αύρα του Γούντι Άλεν από το « Μεσάνυχτα στο Παρίσι» -αλλά θυμίζει στη δομή της την ταινία « Love Actually»- σε μια αφήγηση ξεχωριστών ιστοριών και προσώπων, όπου οι μοίρες των ηρώων διασυνδέονται, όχι μπροστά στον έρωτα, αλλά μπροστά στο θάνατο.Ο θάνατος στη ρεαλιστική και στην μεταφορική του μορφή.

Η επιθυμία της Σατραπί να συμπεριλάβει το Παρίσι είτε σε μια ιστορία φρίκης,  όταν ένα ανήλικο κορίτσι αποπειράται να αυτοκτονήσει και μετά απαγάγεται, είτε σε μια ιστορία ματαιοδοξίας για τα περασμένα μεγαλεία μίας σοπράνο, αποδεικνύεται   αδόκιμη, καθώς η πόλη διατηρείται στο παρασκήνιο. Χωρίς ιδιαίτερο ρυθμό, δυναμική και ενδιαφέρον, εξελίσσονται και οι περισσότερες σπονδυλωτές ιστορίες.

Το Παρίσι αναδεικνύεται στην τελευταία και πιο διαυγή σεκάνς, στα σοκάκια, σε ένα γραφικό καφέ, αλλά και στη σκηνή , όταν ένας βετεράνος παρουσιαστής –που επίσης συνδέεται με το θάνατο- κλείνει την εκπομπή του στις όχθες του Σηκουάνα, καθώς ισχυρίζεται ότι το Παρίσι είναι έρωτας, ποίηση, απλότητα και παροτρύνει τους τηλεθεατές, να πορεύονται με στυλ και αξιοπρέπεια.
Ανεξάρτητα από τις παλινωδίες του σεναρίου, η Μόνικα Μπελούτσι, ο Αντρέ Ντισολιέ και ο Ροσντί Ζεμ , σεβάστηκαν τις όποιες προθέσεις της Σατραπί και προσέγγισαν τους ρόλους τους με συνέπεια και επαγγελματισμό.

Παριζιάνικες Ιστορίες από την Πέμπτη 13/6 στους κινηματογράφους