«Phoenix» του Κρίστιαν Πέτζολντ & «Μία Δεύτερη Ευκαιρία» της Σουζάνε Μπίερ. Η άποψη μας

Ο γνωστότερος εκπρόσωπος του νέου γερμανικού σινεμά, ο Κρίστιαν Πέτζολντ, επιστρέφει, δύο χρόνια μετά το βραβείο στο Φ. Βερολίνου και τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσε η ταινία του « Barbara» ακόμα και στην Ελλάδα.

Το νέο του έργο, το «Phoenix», που προβλήθηκε στο τμήμα των «Ανοιχτών Οριζόντων» του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης κινείται στην ίδια θεματική με όλες τις προηγούμενες του ταινίες, δηλαδή αποκαλύπτει πτυχές και προσωπικά δράματα της γερμανικής ιστορίας, για τους ναζί και για την χρόνια μοιρασμένη του πατρίδα. Πρωταγωνίστρια είναι για μια ακόμα φορά η μούσα του Νίνα Χος. Ερμηνεύει τη Νέλλυ, μια ψυχολογικά καταβεβλημένη  Εβραία τραγουδίστρια, που θα διασωθεί από το ολοκαύτωμα, αλλά το πρόσωπο της είναι πλήρως παραμορφωμένο. Θα μπει στο χειρουργείο, η εμφάνιση της  θα αποκατασταθεί μερικώς και  τότε θα ξεκινήσει έναν αγώνα για να βρει τον πιανίστα σύντροφό της. Θα τον ανακαλύψει στο   μπαρ Phoenix του δυτικού Βερολίνου αλλά ο  Τζόνι  κάνει ότι δεν τη γνωρίζει. Θα της ζητήσει όμως να προσποιηθεί ότι είναι ζευγάρι, για να οικειοποιηθεί μια αποζημίωση. Η Νέλλυ ελπίζει πως ο Τζόνι σταδιακά θα ανταποκριθεί στα δικά της παράφορα συναισθήματα έρωτα, αλλά μέρα με τη μέρα ο Τζόνι γίνεται πιο σκληρός και πιο κυνικός.

Ο Κρίστιαν Πέτζολντ αγγίζει το όριο της τελειότητας όσον αφορά τα πλάνα του, τη φωτογραφία του,  η ατμόσφαιρα θυμίζει φιλμ νουάρ της δεκαετίας του 50’και οι τρομερές ερμηνείες των 2 βασικών  του ηθοποιών -και χρόνια συνεργατών  του- προσθέτουν πόντους στο έργο.

Το γνώριμο αγαπημένο παιχνίδι του σκηνοθέτη « τι είναι ψέμα και τι αλήθεια», παίζεται κι εδώ. Η επιτυχία του παιχνιδιού αυτού σκαλώνει σε ένα κρίσιμο σημείο. Η προσπάθεια του να διεισδύσει και να κρίνει τη γερμανική κοινωνία που έχει  υιοθετήσει τη λήθη για το χιτλερικό της παρελθόν, με τον τρόπο που ξεδιπλώνεται η σεναριακή δομή, δείχνει ότι είναι κενή περιεχομένου, ο θεατής περιμένει την ανατροπή, που τελικά δεν θα έρθει. Αυτό που περνάει ο Πέτζολντ με επιτυχία είναι η άποψη του ότι ο γερμανικός λαός εξακολουθεί να κρατάει αποστάσεις από τους εβραίους, με το διαχωρισμό αυτόν να υφίσταται και μετά το τέλος του β’ παγκόσμιου πολέμου.

Η επίδραση από το Vertigo του Χίτσκοκ είναι κάτι περισσότερο από εμφανής, στο σημείο που ένας άντρας προσπαθεί να μετατρέψει μια γυναίκα στην εικόνα της νεκρής του συντρόφου,  ένα γεγονός που δεν το αρνείται ούτε ο Πέτζολντ.

Στο κατάμεστο θέατρο Ολύμπιον της Θεσσαλονίκης πραγματοποιήθηκε το Σάββατο η μοναδική προβολή της ταινίας « Μία Δεύτερη Ευκαιρία»( A second Chance) της πολυβραβευμένης Σουζάνε Μπίερ (Ουκ επιθυμήσεις τη γυναίκα του πλησίον σου).

Η σκηνοθέτις από τη Δανία επέλεξε τη μητρική της γλώσσα για να γυρίσει το νέο της κοινωνικό δράμα, ένα έργο ακραίο, στα όρια του παράλογου, για ένα ζευγάρι μεσοαστών Δανών που θα χάσουν  το νεογέννητο τους βρέφος και θα κλέψουν το παιδί ενός ζευγαριού ναρκομανών, μη μπορώντας να δεχθούν την οδυνηρή για αυτούς απώλεια.

Η Μπίερ επενδύει για πολλοστή φορά στο εμπορικά επιτυχημένο μελόδραμα, δίνοντας τροφή για να κατηγορηθεί ότι χρησιμοποιεί τις ίδιες τεχνικές, ως τρικ, χωρίς να μπορεί να προσδώσει κάτι καινούριο στο ήδη γνώριμο κινηματογραφικό της στιλ. Κι αυτό είναι αλήθεια. Το σενάριο του για χρόνια συνεργάτη της Τόμας Γιένσεν βρίθει υπερβολών, μερικά κομμάτια του κινηματογραφικού της παζλ είναι προβλέψιμα, και το μόνο στοιχείο που πραγματικά ξεχωρίζει είναι η απόδοση των τριών Δανών ηθοποιών Νικόλαι Κόστερ, Μαρία Μπονεβί και του Ούλριχ Τόμσεν.