Πρεμιέρες… από 21 Μαΐου

Επιμέλεια- Κριτικές Ιάκωβος Γωγάκης, Ελίνα Τραιφόρου

1. Χαμένος Παράδεισος

Θρίλερ,  120′, Γαλλία/Ισπανία/ Βέλγιο/Παναμάς 2014

Πρωτότυπος Τίτλος: Escobar: Paradise Lost/Paradise Lost

Γλώσσα: Αγγλικά/ Ισπανικά

Του  Αντρέα Ντι Στέφανο

Με τους  Μπενίσιο Ντελ Τόρο, Τζος Χάτσερσον, Κλαούντια Τράισακ, Μπρέιντι Κορμπέ, Κάρλος Μπαρδέμ, Άνα Ζιραρντό Μοντάζ Μέριλιν Μοντιέ

ΠΛΟΚΗ

Ο Νικ θεωρεί ότι έχει βρει τον επί γης παράδεισο όταν φτάνει στην Κολομβία, εκεί όπου έχει μετακομίσει ήδη ο αδερφός του. Τιρκουάζ λίμνες, κατάλευκες αμμουδιές, τέλεια κύματα – όλα μοιάζουν όνειρο για τον νεαρό Καναδό σέρφερ, ειδικά όταν συναντά τη Μαρία, μία πανέμορφη νεαρή Κολομβιανή, την οποία ερωτεύεται παράφορα. Ο πρώτος καιρός περνά ειδυλλιακά, μέχρι που η Μαρία τον συστήνει στον θείο της: τον θρυλικό έμπορο ναρκωτικών, Πάμπλο Εσκομπάρ.

Σιγά-σιγά, ο Νικ θα μπει όλο και πιο βαθιά στην τεράστια εγκληματική οργάνωση του Εσκομπάρ, η δεσποτική αλλά και χαρισματική προσωπικότητα του οποίου ελέγχει τους πάντες γύρω του. Θα μπορέσει να ξεφύγει από τα φονικά δίχτυα του καρτέλ όταν πια η κατάσταση εκτροχιαστεί.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Ο Ιταλός Αντρέα Ντι Στέφανο, επιστρατεύοντας για δέλεαρ μια φανταστική  αλλά αποτυπωμένη αδέξια ιστορία αγάπης, χρησιμοποιώντας όμως  αποτελεσματικά το μοτίβο κάποιων εξαιρετικών ταινιών θρίλερ και επιβίωσης, στον Χαμένο του Παράδεισο, που παραπέμπει στο ομότιτλο έπος του Άγγλου λογοτέχνη Τζον Μίλτον,  θα  φωτίσει  με ρεαλισμό, την ταραχώδη περίοδο, λίγο πριν συλληφθεί το 1991 στην κόλαση της Κολομβίας,   ο νούμερο 1 έμπορος ναρκωτικών, Πάμπλο Εσκομπάρ , περιγράφοντας ταυτόχρονα τις επιπτώσεις από τις παράνομες του ενέργειες, στο οικογενειακό του περιβάλλον και σε ολόκληρη τη χώρα, έχοντας ταυτόχρονα και φανατικούς υποστηρικτές. Μορφή της ταινίας, ο αγνώριστος , πληθωρικός και  τρομακτικός εδώ, Μπενίτσιο Ντελ Τόρο,  σε ρόλο που δεν θα μπορούσαμε να τον φανταστούμε, μα του ταιριάζει γάντι.

Ο Ντι Στέφανο, επιλέγει ορθά να τοποθετήσει στο κάδρο, ως  ίσος προς ίσον τον Καναδό σέρφερ Νικ και τον Εσκομπάρ, με τον πρώτο να  «αυτοεγκλωβίζεται» στο κακόφημο Μεδεγίν  της Κολομβίας το ‘83, όταν ερωτεύεται στις καλοκαιρινές του διακοπές, την ανιψιά του διαβόητου μαφιόζου. Η ταινία εξελίσσεται σαν το  «Εξπρές του Μεσονυκτίου», από τη στιγμή που ο αδίστακτος ναρκοβαρόνος αποφασίζει να  βγάλει από τη μέση  τον νεαρό πρωταγωνιστή, εκδικούμενος με αυτό τον τρόπο την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών, που ζήτησε από τις αρχές “ την κεφαλήν του επί πίνακι”.

Στο έργο ξοδεύονται ουκ ολίγα κινηματογραφικά λεπτά, στα επουσιώδη και στα διαδικαστικά της γνωριμίας του Νικ με τη Μαρία, αλλά ακόμα και σε αυτό το κομμάτι, η  δομή του σεναρίου είναι ελλιπή και πρόδηλα μη πειστική.  Πόσο γρήγορα γνωρίστηκαν, ερωτοχτυπήθηκαν, μα ομιλούν τυπικά, με τον θεατή να εισπράττει μια ακατανόητη μεταξύ τους απόσταση, ένα ειδύλλιο που δεν απογειώνεται.

Αντίθετα, η ταινία μαγνητίζει με τον φόβο και τον τρόμο που προκαλεί στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα  η απειλητική φυσιογνωμία του Πάμπλο Εσκομπάρ, όταν είναι παρών στο πλάνο, ή ακόμα και ωσεί παρών, παρότι ο σκηνοθέτης δεν εξετάζει ενδελεχώς την πολύπλευρη προσωπικότητα του( από τις παράνομες δραστηριότητες του χρηματοδότησε νοσοκομεία και σχολεία),  δείχνοντας όμως τις απόψεις του για τον θεσμό της οικογένειας( τις οποίες στο πρόσωπο του Νικ τις αναιρεί), τη σχέση του με τον λαό (μοιράζοντας τους χρήματα εκ του πονηρού ) και με τη θρησκεία( στηριζόμενος  στην ίδια λογική των κινηματογραφικών  γκάνγκστερ του Κόπολα και του Σκορτσέζε).

Πέρα απ’ όλα αυτά, η ταινία του Ντι Στέφανο υπονοεί απερίφραστα, ότι η Κολομβία δεν ήταν στα χρόνια του Εσκομπάρ ο χαμένος παράδεισος του κόσμου, αφήνει να εννοηθεί ότι εξακολουθεί να είναι και να μαστίζεται από τις  πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές και ηθικές ασθένειες,  του παρελθόντος της. Ι.Γ

Η ΤΑΙΝΙΑ ΣΤΙΣ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ ΤΟΥ SCREENEYE