Salvo

Ρομαντικό Δράμα, Έγκλημα, Ιταλία 2013, Γλώσσα: Ιταλικά

Των Φάμπιο Γκρασαντόνια και Αντόνιο Πιάτζα

Με τους Σαλέχ Μπακρί, Σάρα Σεραϊόκο, Λουίτζι Λο Κάσκιο, Μάριο Πουπέλα

Το «Salvo» είναι η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα ταινίας μεγάλου μήκους των Φάμπιο Γκρασαντόνια και Αντόνιο Πιάτζα η οποία απέσπασε στις Κάννες το μεγάλο βραβείο στην Εβδομάδα των Κριτικών καθώς και το βραβείο οραματισμού του France 4. Καθόλου ευκαταφρόνητο για πρωτοεμφανιζόμενους σκηνοθέτες. 

Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από έναν άντρα μπλεγμένο με τη μαφία που κυνηγά τον επόμενο στόχο του. Φτάνει έτσι σε ένα σπίτι όπου βρίσκεται η τυφλή αδερφή του ατόμου που πρόκειται να δολοφονήσει. Δεν σκοτώνει όμως την κοπέλα αλλά αποφασίζει να την κρύψει σε ένα εγκαταλελειμμένο κτήριο για να καλυφθεί και ο ίδιος από την κατακραυγή του αρχηγού της μαφίας για τον οποίο δουλεύει.

Βλέποντας ότι στην συγκεκριμένη ταινία υπάρχει συν-σκηνοθεσία μου ήρθε στο νου η ταινία «Amer» (2009) σε σκηνοθεσία Ελέν Κατέτ και Μπρούνο Φορτσάνι για πολλούς λόγους. Αν και οι ταινίες κινούνται σε διαφορετικά κινηματογραφικά είδη, το «Amer» ως ταινία τρόμου και το «Salvo» ως ταινία για γκάνγκστερ, και οι δύο όμως βασίζονται πολύ λίγο στο διάλογο και εστιάζουν κατά κύριο λόγο στις αισθήσεις, στην ατμόσφαιρα των παύσεων ενώ δυστυχώς και στις δυο ταινίες το τελευταίο μέρος τους είναι το πιο αδύναμο.

Ενδιαφέρον στο «Salvo» παρουσιάζει το στοιχείο της τύφλωσης της κοπέλας που την κάνει ακόμα πιο απροστάτευτη, πιο εύθραυστη ως θύμα. Συνάμα, όσο ανακτά την όρασή της κατά περίεργο τρόπο, τόσο η θέση της σε σχέση με του πρωταγωνιστή γίνεται πιο δυναμική με αποτέλεσμα να αλλάζει το δίπολο θύμα-θύτη. Επιπλέον η αρχική σκηνή της ταινίας όπου παρουσιάζεται για πρώτη φορά η κοπέλα, δίνει τη δυνατότητα στους σκηνοθέτες να μας εισάγουν στον αισθαντικό κόσμο της, δίνοντας βάρος στον ήχο. Η σκηνή αυτή  προσφέρεται και για τη δημιουργία έντονου σασπένς μέσα από το παιχνίδι της όρασης και της έλλειψής της. Ο θεατής βλέπει τα πάντα, ο πρωταγωνιστής βλέπει την κοπέλα ενώ η κοπέλα δεν βλέπει τον δολοφόνο.

Όλη η ταινία αποτελείται από συσχετισμούς και αντιθέσεις που εναλλάσσονται. Στην πρώτη σκηνή ο χώρος είναι κοινός αλλά δεν υπάρχει συναισθηματικό δέσιμο μεταξύ των ηρώων. Στη μέση της ταινίας αρχίζουν να συνδέονται μεταξύ τους αλλά δεν βρίσκονται σε κοινό χώρο. Το τελευταίο μέρος είναι πιο αδύναμο ακριβώς γιατί απουσιάζει η αντίθεση χώρου με συναισθήματος. Ευτυχώς η ασυμβατότητα επανέρχεται στο τέλος της ταινίας, θυμίζοντάς μας πως η μείξη ετερόκλητων στοιχείων είναι αυτό που κινεί την δραματουργία και πλέκει τους χαρακτήρες.

Ευτυχώς στο «Salvo» δεν υπάρχει έντονη ερωτική σκηνή, η ανεπαίσθητη επαφή είναι το μόνο σημείο που καταγράφεται, δεν υπάρχει έξαρση, είναι υπόγεια. Ακόμα και η βία υπαινίσεται, δεν υπάρχει σπλάτερ. Αλλά δεν σημαίνει οτι είναι ανάγκη να αποτυπωθεί η βία ή ο ερωτισμός πάνω στην οθόνη με άμεσο τρόπο. Η αγάπη αναδεικνύεται σε ένα κρυμμένο τραγούδι στο αυτοκίνητο και η βία σε ένα μακρινό πλάνο και έναν κρότο.

Το «Salvo» σου αφήνει μια ανάμεικτη αίσθηση. Η σκηνοθεσία, η πλανοθεσία, η κινηματογραφική καταγραφή κρατάει τον θεατή σε εγρήγορση παρά τα σεναριακά κενά και τον μινιμαλιστικό διάλογο. Το «Salvo» σε όλη τη διάρκεια της ταινίας παραμένει πιστό σε έναν κινηματογράφο που αφήνει στον θεατή να βγάλει συμπεράσματα, να αναρωτηθεί, να πλάσει τις συνδέσεις.  Από την άλλη όμως δεν δίνονται πληροφορίες γιατί ο χαρακτήρας αισθάνεται όπως αισθάνεται, γιατί αλλάζουν τα δεδομένα, γιατί παίρνονται αυτές οι αποφάσεις, γιατί πλάθεται αυτή η ιδιαίτερη σχέση μεταξύ τους. Αν το σενάριο μοιάζει ημιτελές ή θολό, η σκηνοθεσία απογειώνει, ιδιαίτερα στο πρώτο μέρος, και δίνει σαν αποτέλεσμα μια ιδιαίτερη οπτικοακουστική εμπειρία. Είναι όμως αυτό αρκετό;

Το “Salvo” από 15/5 στους κινηματογράφους σε διανομή Filmtrade