Slow

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης

Η λιθουανική ταινία «Slow» (2023), σκηνοθετημένη από την Μαρίγια Καβταράντζε , εξερευνά τις προκλήσεις μιας ιδιότυπης σχέσης, μιας γυναίκας κι ενός άντρα, όπου το σεξ, βρίσκεται και στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο της σχέσης τους.

Η εναρκτήρια σκηνή, ξεκινά με σεξουαλικές περιπτύξεις αλλά οι επόμενες επικεντρώνονται στην ασεξουαλικότητα του ενός συντρόφου, η οποία βάζει όρια στη σχέση του ζευγαριού.

Η Έλενα είναι χορεύτρια και ο Ντοβίντας είναι δάσκαλος της νοηματικής γλώσσας. Όταν ο δάσκαλος αποκαλύπτει στη χορεύτρια ότι είναι ασεξουαλικός, η σχέση τους –κάπως- δοκιμάζεται.

Η κινηματογράφηση εστιάζει στις λεπτές, σχεδόν αόρατες στιγμές της καθημερινότητας τους , δίνοντας έμφαση στην αμηχανία, την τρυφερότητα και την εκατέρωθεν επιθυμία να βρουν, το τι θα μπορούσε να τους φέρει κοντά, χωρίς το σεξ να είναι το απαραίτητο στοιχείο. Η ιδιότητα της νεαρής γυναίκας, δίνει στο ζευγάρι την προοπτική που ψάχνουν και οι δύο.

Υπάρχουν πολλές στιγμές, όπου η κάμερα βρίσκεται μέσα στην αίθουσα χορού, όπου εκεί εκφράζονται συναισθήματα, που είναι δύσκολο να αποτυπωθούν με λόγια. Ο χορός ,χωρίς τη λεκτική επικοινωνία, αποτελεί μια λυτρωτική έκφραση και προσφέρει την ισορροπία που ψάχνουν οι ήρωες, παρακάμπτοντας τη δυσλειτουργική συνθήκη που τους βασανίζει.

Μπορεί να μην έχουμε την ίδια άποψη με τη δημιουργό του έργου, όπου οι ήρωες που επικοινωνούν μονάχα μέσα από τη γλώσσα του χορού και της νοηματικής, οδηγούνται σε ένα ανώτερο συναισθηματικό επίπεδο-χωρίς σεξ- , αναγνωρίζουμε από την άλλη, ότι η αποδοχή της διαφορετικότητάς είναι ένα στοιχείο που βοηθάει τις σχέσεις να διατηρούνται και η Μαρίγια Καβταράντζε το αποτυπώνει. To soundtrack ξεχωρίζει, όπως και η παρουσία των δύο πρωταγωνιστών.

Slow από την Πέμπτη 26/9 στους κινηματογράφους