Spiderman: No way home

Κριτική Πηνελόπη Σουμελίδου

Ο άνθρωπος – αράχνη επέστρεψε, αυτή τη φορά με μεγάλη παρέα.

Όλοι πλέον γνωρίζουν το όνομα Peter Parker ύστερα από την ανακάλυψη του Mysterio, ο οποίος κατάφερε να προκαλέσει μεγάλη ζημιά στον Peter και στους ανθρώπους που τον βοήθησαν. Ο κόσμος έχει διχαστεί, άλλοι τον θεωρούν ήρωα κι άλλοι εγκληματία. Προσπαθώντας να βρει μια λύση και να αποκαταστήσει το όνομά του και  των φίλων του, θα ζητήσει τη βοήθεια του, αρχικά διστακτικού, Doctor Strange. Η ιδέα που προτείνει; Να ξεχάσουν όλοι ποια είναι η αληθινή του ταυτότητα. Με ένα ξόρκι του Strange, θα γυρίσουν το χρόνο πίσω και θα σβήσουν τις μνήμες όλων. Το ξόρκι όμως, προφανώς, πάει στραβά και διαταράσσεται η ισορροπία του σύμπαντος, προκαλώντας ρήξη ανάμεσα σε αυτό και στα άλλα, άπειρα παράλληλα σύμπαντα…

Κάθε χαρακτήρας της Marvel έχει τη δική του ιδιότητα, χωρίς απαραίτητα να εννοούμε τη μάσκα ή τις σούπερ δυνάμεις. Για την ακρίβεια, ο κάθε ήρωας αντιπροσωπεύει μία διαφορετική ταυτότητα. Ο Spiderman,όπως έδειξε η ταινία, αναδεικνύει τον έφηβο που κρύβεται μέσα μας, τον αμήχανο, ανώριμο, χαμένο κοινωνικά και συναισθηματικά νέο που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην παιδικότητα και την ενηλικίωση. Τον καλεί να βγει στο φως και να απολαύσει τα 150 λεπτά δράσης, αγωνίας, χιούμορ και νοσταλγίας. Και σε αυτό το κομμάτι τα καταφέρνει περίφημα.

Οι Marvel fans, όπως και οι μάζες των εφήβων που αναπόφευκτα θα σπεύσουν να δουν τον άνθρωπο-αράχνη, θα ουρλιάξουν από λαχτάρα και ικανοποίηση, Έτσι κι αλλιώς, είναι πασιφανές πως η ταινία τους αφορά, σχεδόν αποκλειστικά, μιας κι είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους. Οι ήρωες κι αντιήρωες εμφανίζονται αναπάντεχα, ανά ορδές, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης κι επιφωνήματα έκπληξης από τους εκστασιασμένους θεατές, στιγμές που φέρνουν στο μυαλό εκείνες του Endgame. Κι αυτή είναι η μυστική συνταγή που έκανε το σύμπαν της Marvel τόσο επιτυχημένο : να ενώνει το κοινό του σα γροθιά, να απλώνει ένα κύμα ενότητας μέσα στην σκοτεινή αίθουσα και να μεταμορφώνει τον κόσμο σε αγαθούς «χούλιγκανς» που περίμεναν με τόση προσμονή να γίνουν ένα με τον Spidey.

Οι σκηνές δράσης, επίσης, δε θα αφήσουν κανένα παραπονεμένο, ο σκηνοθέτης Jon Watts  χρησιμοποιεί έντεχνα κι έξυπνα τα φαντασμαγορικά κόλπα του «πρωτομάστορα» Sam Raimi, χαρίζοντας κλασικό κόμιξ στιλ και ιλουστρασιόν αισθητική. Το soundtrack του Michael Giacchino έχει κι αυτό πρωταγωνιστικό ρόλο, βάζοντας στο κλίμα τον θεατή κι αγκαλιάζοντας την κάθε σκηνή. Δε λείπουν φυσικά και οι κλασικές χιουμοριστικές ατάκες των υπερηρώων, μερικές εκ των οποίων αναμένεται να γίνουν διαχρονικές.

Κι εδώ ξεκινάνε τα θέματα.

Θα ξεκινήσω με το πιο βασικό: το σενάριο. Δε θα υπήρχε παράπονο για την πλοκή της ταινίας, αν δεν υπήρχε το μέτρο σύγκρισης με προηγούμενες δουλειές της Marvel, όπως το Black Panther ή το Civil War. Είναι κατανοητό πως οι συντελεστές δεν έριξαν βάρος στο να αναπτύξουν ένα πιο περίπλοκο storyline, αφού ήξεραν πως θα απευθυνθούν κυρίως σε ανήλικο κοινό. Έτσι κι αλλιώς, δεν είναι πάντα απαραίτητο να παρουσιάζεις μία δυσνόητη πλοκή για να δείξεις την υπεροχή της γραφής σου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, θα έπρεπε να σεβαστούν τους χαρακτήρες και να αφοσιωθούν στην ουσία της κάθε προσωπικότητας, κι όχι να τους παρουσιάζουν σαν σε πασαρέλα. Οι συγγραφείς χρησιμοποιούν για ακόμη μια φορά την εύκολη λύση, το επονομαζόμενο what-if, το οποίο λειτουργεί άψογα σαν την κότα με τα χρυσά αυγά για να δημιουργήσει παρακλάδια και αμέτρητες υποπλοκές. Τα what-ifs έχουν λειτουργήσει αρμονικά στο παρελθόν, με ένα πρόσφατο παράδειγμα τη σειρά Loki. Εκεί ωστόσο μπόρεσε να απλωθεί σωστά, όντας σε φάσμα σειράς μερικών επεισοδίων. Τα πράγματα είναι διαφορετικά όταν αναφερόμαστε σε ταινία, στην οποία οφείλεις να δώσεις το κάτι παραπάνω, έχοντας μάλιστα τόσους άσους στο μανίκι. Αν το δούμε και πιο συνολικά, παρατηρείται στο Hollywood πολύ έντονα αυτή η αγάπη για τις υποπλοκές,  οποία μπορεί μακροπρόθεσμα να αποβεί καταστροφική για τις μελλοντικές υπερηρωικές και μη ταινίες δράσης. Η αυθεντικότητα έχει υποστεί πολλά πλήγματα σε σημείο που κάθε φορά που παρουσιάζεται ένα γνήσιο, αρχετυπικό σενάριο να εκθειάζεται αυτόματα ως αριστούργημα, μιας και ο κόσμος το έχει στερηθεί τόσο πολύ.

Άλλο ένα μείον της ταινίας είναι το δέσιμο των ηθοποιών. Όσο κι αν το γουστάρει και το παλεύει ο Tom Holland, όσο κι αν (δεν) προσπαθεί η Zendaya, η σύγκριση με τους ‘παλιούς’ είναι αναπόφευκτη. Οι κακοί ειδικά κόβουν και ράβουν, η εμπειρία και το καλλιτεχνικό τους υπόβαθρο είναι διακριτά, με αποτέλεσμα οι νέοι να φαίνονται ‘λίγοι’. Επιπλέον, γίνεται αισθητό, αν και όχι τόσο φανερά, πως κάποιοι από τις ‘παλιές καραβάνες’ ερμηνεύουν με το ζόρι, σαν να μην ήθελαν να συμμετέχουν εξαρχής, ενώ άλλοι παραγκωνίζονται άδικα. Τελευταίο, αν και αρκετά ενοχλητικό, το γεγονός ότι κάποιοι διάλογοι φαίνεται λες και έχουν γραφτεί από ‘boomers’, σα να παλεύουν οι σεναριογράφοι να φανούν μέσα στα πράγματα και να κάνουν τους νέους να ταυτιστούν με το έτσι θέλω, ιδιαίτερα όταν δείχνουν τις αντιδράσεις του κολλητού του Spiderman, Ned.

Το συμπέρασμα; Οι φανατικοί Μαρβελάκηδες να σπεύσουν. Οι λάτρεις των ταινιών δράσης που αναμένουν να απολαύσουν παλιούς και νέους χαρακτήρες,  θα περάσουν υπέροχα. Συστήνω έντονα να πάνε μεγάλες παρέες, μιας και θα το απολαύσουν ακόμα περισσότερο, η ταινία προωθεί τον χαβαλέ και την παρεϊστικη διάθεση. Παρόλα αυτά, θα απολαύσουν ένα εύπεπτο υπερθέαμα, που λειτουργεί σαν fast food. Θα βγουν από την αίθουσα χορτασμένοι, με ένα αίσθημα όμως ανολοκλήρωτης εμπειρίας, μιας και η ταινία θα τους προσφέρει κορεσμό, καμία όμως διατροφική αξία.