Λεβιάθαν
Τα άψογα καδραρισμένα πλάνα δεν αμφισβητούνται, η εμμονή του Ζβιαγκίντσεφ με τα στοιχεία της φύσης -όπως τα είδαμε στο τελευταίο βουβό δίλεπτο- ήταν αναμενόμενα, θα προτιμούσαμε να μην είχε το έργο σκαμπανεβάσματα, αλλά έναν σταθερό και κλιμακούμενο ρυθμό, όπως για παράδειγμα στην πρόσφατη ταινία του « Έλενα» , κι αν αυτό συνέβαινε, με το φινάλε που μας επιφύλασσε, θα μιλάγαμε για μια απόλυτα εξαιρετική ταινία. Υποψήφιο έργο για ξενόγλωσσο Όσκαρ
Διαβάστε Περισσότερα...