Αχινός

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης

Ο Αχινός σηματοδοτεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Χάρις Ντίκινσον, γνωστού ηθοποιού  από το «Τρίγωνο της Θλίψης», το «Αλάνι» και το «Εκεί που τραγουδούν οι Καραβίδες». Εδώ, ο Ντίκινσον υπογράφει σενάριο, σκηνοθεσία και συμμετέχει σε μια ιστορία κοινωνικού ρεαλισμού, που ακολουθεί τον Μάικ (Φρανκ Ντιλέιν), έναν νεαρό άστεγο του Λονδίνου. Όταν ζητά λίγα χρήματα για έναν καφέ, ένας καλοντυμένος περαστικός προσφέρεται να του τον αγοράσει,  όμως ο Μάικ τον ληστεύει, οδηγείται στη φυλακή και στη συνέχεια σε ένα πρόγραμμα επανένταξης. Παρά τις προσπάθειες των κοινωνικών λειτουργών να του βρουν εργασία και σταθερότητα, εκείνος ξανακυλά, παγιδευμένος σε έναν φαύλο κύκλο αυτοκαταστροφής.

Το φιλμ κινείται στο γνώριμο έδαφος του βρετανικού κοινωνικού σινεμά, όπου ρεαλισμός και ανθρωποκεντρική ματιά πάνε χέρι χέρι. Αλλά, ο Ντίκινσον δεν βρίσκει σαφή κατεύθυνση. Δεν στοχεύει ξεκάθαρα τις κοινωνικές διακρίσεις, τον αποκλεισμό ή το ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας. Οι κοινωνικές υπηρεσίες παρουσιάζονται ως υπαρκτές, η δυνατότητα επανένταξης δεδομένη,  κι έτσι η αποτυχία του ήρωα μοιάζει περισσότερο προσωπική επιλογή παρά κοινωνική παθολογία. Το πρόβλημα είναι ότι , αν η πτώση του Μάικ είναι αποκλειστικά δική του ευθύνη, το δράμα τελειώνει προτού αρχίσει.

Η ερμηνεία του Φρανκ Ντιλέιν είναι  δυνατή,  η σκηνοθετική ματιά του Ντίκινσον, ευαίσθητη αλλά  μένει στον αέρα, γιατί  στερείται ουσιώδους προσανατολισμού.

Αχινός από την Πέμπτη 23/10 στους κινηματογράφους